Το lockdown είναι απόδειξη αποτυχίας

Του Ειρηναίου Πίττα

 

Η κατάσταση με τον κορονοϊό φαίνεται να ξεφεύγει. Παρά το γεγονός ότι τα κρούσματα έχουν σταθεροποιηθεί, οι νοσηλευόμενοι αυξάνονται και αυτό είναι που πραγματικά εντείνει τις ανησυχίες ειδικών και μη. Το Νοσοκομείο Αναφοράς έχει σχεδόν κλείσει, προκειμένου να φιλοξενεί αποκλειστικά ασθενείς με Covid-19 και πλέον θα αρχίσουν να στέλνονται περιστατικά και στα υπόλοιπα δημόσια νοσηλευτήρια.

Υπό αυτά τα δεδομένα, η Κυβέρνηση αναζητεί λύσεις πριν φτάσουν τα νοσοκομεία στο μέγιστο της πληρότητάς τους, με ό,τι θα σημαίνει αυτό για τη δημόσια υγεία. Για αυτό το λόγο βρίσκεται ξανά στο τραπέζι η επιλογή του lockdown, μερικού, τοπικού ή ακόμη και καθολικού.

Τι δείχνει, όμως στην πραγματικότητα, αυτή η επιλογή; Ενδεχόμενη επιβολή lockdown θα είναι το αποτέλεσμα πολιτικής αποτυχίας και λανθασμένης διαχείρισης των περασμένων οκτώ μηνών και του μεταβατικού σταδίου από το πρώτο στο δεύτερο κύμα.

Θα είναι, λοιπόν, μια απτή απόδειξη ότι δεν έγιναν αυτά που έπρεπε για να μπορεί να αντεπεξέλθει το σύστημα Υγείας. Το δυστύχημα για την κυβέρνηση είναι ότι πλέον έχει χαθεί η δικαιολογία της άγνοιας του “νέου και αόρατου εχθρού”. Φτάνουμε σχεδόν ένα χρόνο από την εμφάνιση της πανδημίας με πάμπολλες έρευνες, μελέτες και επιστημονικά άρθρα να έχουν δημοσιευτεί.

Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι παράλληλα με ενδεχόμενο lockdown δεν υπάρχει μακροχρόνιος ολοκληρωμένος σχεδιασμός-πολιτική κατά του κορονοϊού και προστασίας των ευάλωτων ομάδων. Με δεδομένη την απουσία σχεδιασμού δεν υπάρχουν ελπίδες ότι θα μπορέσουμε να εξέλθουμε από το φαύλο κύκλο των lockdown, πριν το εμβόλιο.

«Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα», λέει ένα ρητό και αυτό είναι που κάνουμε τώρα. Κλείνουμε τη χώρα, περιμένουμε να μειωθούν τα κρούσματα, την ανοίγουμε, και ξανά μανά όταν αυξηθούν τα περιστατικά. Ήρθε μήπως η ώρα να αναρωτηθούμε πόσα lockdown αντέχουν πολίτες και Κράτος; Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο πιο πάνω μοτίβο.

Πρέπει να αναρωτηθούμε, επίσης και τις συνέπειες των lockdown, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αλλιώς το βιώνει ο μεγαλοαστός στην πολυώροφη κατοικία του και αλλιώς ο πρόσφυγας στην πολυκατοικία του συνοικισμού, ο μεροκαματιάρης με τα τέσσερα παιδιά ή ο μονογονιός στο μονάρι.

Επί της ουσίας, η πανδημία δεν ανακόπτεται με αλλεπάλληλα lockdown, αλλά με στοχευμένα μέτρα και ενέργειες που θα θωρακίζουν το σύστημα υγείας και θα προστατεύουν τους ευάλωτους απέναντι σε μια νέα έξαρση της πανδημίας. Τα lockdown δίνουν απλά χρόνο για να γίνουν αυτά.

Τέλος, πρέπει να λεχθεί ότι αν παρθεί απόφαση για κλείσιμο, πρέπει και να τηρηθούν τα μέτρα γιατί προέχει η δημόσια υγεία, αλλά να θυμόμαστε ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα ενεργειών που δεν έγιναν.