Το παραχοντραίνει ο Αρχιεπίσκοπος

Του
Χρήστου Χαραλάμπους

Μα επιτέλους μέχρι πού μπορεί να φτάσει το θράσος αυτού του ανθρώπου και κυρίως μέχρι πότε θα τον ανεχόμαστε, ως οργανωμένη κοινωνία αλλά και ως άτομα; Έχει αποδειχτεί και συνεχώς αποδεικνύεται με τον τρόπο που λειτουργεί και συμπεριφέρεται, ότι δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο (παρ’ όλο που υποτίθεται ότι είναι ταγμένος να τα υπηρετεί).

Το πόστο που κατέχει το βλέπει και το χρησιμοποιεί ενεργώντας σαν κράτος εν κράτει. Θέλει και έχει καταφέρει (του έχει επιτραπεί δηλαδή γιατί έτσι βολεύει και κάποιους) να είναι μέσα σε όλα και να έχει λόγο και ρόλο για όλα, αδιαφορώντας για το κακό που μπορεί να προκαλεί (και προκαλεί) και στον τόπο και στο λαό. Τον εγωκεντρισμό και τον αυταρχισμό του θα τον ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι δικτάτορες.

Ο λόγος βέβαια για τον Αρχιεπίσκοπο. Και είναι λυπηρό που αναγκαζόμαστε, για πολλοστή φορά, να ασχοληθούμε μαζί του και μάλιστα σε μια περίοδο που αντιμετωπίζει και σοβαρά προβλήματα υγείας (αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό και του ευχόμαστε να το ξεπεράσει), όμως δεν αφήνει ο ίδιος περιθώρια ανοχής και σιωπής. Οι προκλήσεις εκ μέρους του είναι καθημερινές και συνεχώς ξεπερνούν κάθε όριο. Μιλά σχεδόν πάντα με οικονομικούς όρους ενώ, λόγω και έργω, διάχυτη είναι η θρησκευτική και κοινωνική μισαλλοδοξία του.

Ακόμα και το λεκτικό που χρησιμοποιεί προκειμένου να αντικρούσει ή καλύτερα να επιτεθεί σε όποιον «τον πολεμά» για τις απαράδεκτες θέσεις που εκφράζει σε καίρια ζητήματα όπως το Κυπριακό, η Οικονομία, η Παιδεία… αλλά και για τις αυθαίρετες έως και παράνομες πράξεις του που έχουν κατά κύριο λόγο σαν υπόβαθρο οικονομικά οφέλη, κάθε άλλο παρά συνάδουν με τα χαρακτηριστικά της ιδιότητας ενός αρχιερέα και θρησκευτικού ηγέτη. Ακόμα και όποιον διαφωνεί απλώς μαζί του, τον στήνει στον τοίχο και τον… στολίζει.

Από πού να αρχίσει κάνεις και πού να τελειώσει με τις προκλήσεις του Χρυσόστομου;

Ακόμα και στο θέμα των τετράμηνων στην εκπαίδευση έχωσε τη μύτη του και επικέντρωσε βέβαια τα πυρά του στους… οκνηρούς εκπαιδευτικούς που… δεν δικαιούνται να αντιδρούν και πολύ περισσότερο να απεργούν, που τους χρειάζεται… βίτσα…

Το έχει παραχοντρύνει με τη συμπεριφορά και τις θέσεις του ο Αρχιεπίσκοπος κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις «αλλαξοκωλιές» (όπως λέει και ο απλός λαός) με την κυβέρνηση. Όμως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο ίδιος ο κόσμος που πληρώνει ποικιλότροπα τα σπασμένα, πρέπει επιτέλους να αντιδράσει.