Το παράδειγμα της Μάγδας Φύσσα

Της Μαρίας Φράγκου

Το παράδειγμά της συγκινεί. Ο αγώνας της, δρόμος που φωτίζει. Με την επιμονή της να δικαστούν και να καταδικαστούν οι νεοναζί που δολοφονούν τα παιδιά της Ελλάδας, τα παιδιά του κόσμου, που τρομοκρατούν Έλληνες και ξένους πολίτες, η Μάγδα Φύσσα έγινε η γυναίκα σύμβολο. Έγινε η μάνα – κουράγιο για όλες τις μάνες που έζησαν την ίδια ή παρόμοια συμφορά και για όλες τις μάνες που αγωνιούν για την τύχη των παιδιών τους, όσο η Χρυσή Αυγή, τα παραπούλια της, οι υμνητές της, οι δορυφόροι της δρουν ανενόχλητοι, αναγάγοντας το μίσος, το ρατσισμό, τη ξενοφοβία, σε επιστήμη.

Την φανταζόμουν αυτά τα πέντε χρόνια με τη φωτογραφία του Παύλου της στο χέρι. Να την κοιτά και να του μιλά. Να κοιμάται και να ξυπνά με τον Παύλο της να κυριαρχεί στη σκέψη και στο μυαλό. Και να περιμένει να της απαντήσει. Να περιμένει να ακούσει τη φωνή του…

Και όταν πήγαινα να τη συναντήσω, κι ευχαριστώ για αυτό καλούς φίλους και συναδέλφους στην Αθήνα που με βοήθησαν, ένιωθα την ψυχή μου να τρέμει. Όχι γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει να μιλάς σε μια μάνα χαροκαμένη.

Όχι γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει να πονάς, αλλά να επιμένεις να μιλάς για αυτά που σε πονούν… Γιατί μόνο έτσι τα σκοτάδια, μέσα στα οποία οι δολοφόνοι του Παύλου της θέλουν να τυλίξουν τον κόσμο, θα γίνουν φως…

Έτρεμε η ψυχή μου, γιατί δεν ήξερα αν θα άντεχα εγώ την εξομολόγησή της… Την εξομολόγηση μιας μάνας που της έσκισαν τα σωθικά, έτσι όπως δολοφόνησαν τον γιο της. Μιας μάνας που είναι καταδικασμένη να προσπαθεί να μάθει να ζει χωρίς τον γιο της… Μα μαθαίνεται, συνηθίζεται αυτό;

Είδα απέναντί μου μια μάνα όλο δύναμη. Μια μάνα με αντοχή και πείσμα, γιατί «δεν φτάνει ότι τον σκότωσαν, ότι τον δολοφόνησαν, έχουν ακόμα μένος μαζί του. Γιατί δεν δείλιασε. Γιατί δεν περίμεναν ότι θα πάρει τέτοια διάσταση η δολοφονική τους πράξη», μου λέει.

Ο χρόνος σταμάτησε για την ίδια και την οικογένειά της. «Εμείς οι γονείς του δεν θα βρούμε ποτέ δικαίωση. Για τον υπόλοιπο κόσμο, για την κοινωνία, ναι, αν καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή θα είναι μία δικαίωση…» Την πληγώνει η χωρίς ίχνος μετάνοιας συμπεριφορά των δολοφόνων του γιου της. Στα μάτια τους βλέπει απανθρωπιά.

Ο Παύλος της «δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να φοβηθεί ενόσω βρισκόταν στη “γειτονιά” του. Είχε μια άλλη αντίληψη για τη λαϊκή γειτονιά της εργασίας και της σχόλης, των ονείρων και των τραγουδιών, της παρέας, της αξιοπρέπειας, των αγώνων», όπως έλεγε, χθες, η Υπουργός Πολιτισμού, Μυρσίνη Ζορμπά, με αφορμή τα πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Δεν ξεχνιέται όποιος πεθαίνει, αλλά πεθαίνει όποιος ξεχνά, ήταν το σύνθημα των φετινών εκδηλώσεων για τα πέντε χρόνια δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Και ο Παύλος δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Στα αυτιά μου ηχούν τα λόγια της Μάγδας: «Από παιδί πήρε τη ζωή στα χέρια του ο Παύλος μου. Αυτό που ήθελε να κάνει, αυτό με το οποίο ήθελε να ασχολείται, ήταν η μουσική του. Η ζωή μας σταμάτησε… Τέλειωσε… Ο χρόνος πάγωσε για μας… Δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον Παύλο. Απλά προχωρούμε. Χωρίς να υπάρχει νόημα»…

Η αντίσταση στο φασισμό και σε ό,τι υποδουλώνει τη σκέψη θα φέρει τη δικαίωση του Παύλου Φύσσα και όλων των θυμάτων του…