Βαρωσιώτικα χαστούκια στον εθνικισμό

Του Τάσου Περδίου

Η σκηνή διαδραματίστηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αμμοχώστου στη Δερύνεια την περασμένη Τρίτη 8 Μαΐου, ημέρα της επίσκεψης της Επιτροπής Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην κατεχόμενη Αμμόχωστο. Ενώ βρισκόμαστε στο χώρο και αναμένουμε τους ευρωβουλευτές για τη διάσκεψη Tύπου, εισβάλλουν καμιά 30αριά Ελαμίτες. Από τα νύχια ως την κορφή στα μαύρα, σε στρατιωτική παράταξη, με τον αρχηγό σε θέση ηγήτορα και οι περισσότεροι με ξυρισμένα κεφάλια. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

Αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω “ευχαριστώ” στους Αμμοχωστιανούς που είχαν συρρεύσει στο χώρο, για την αναπτέρωση της ελπίδας. Υπάρχει ελπίδα.

Στους εξωτερικούς χώρους, ένας νεαρός φασίστας προσπαθούσε να διανείμει φυλλάδια το περιεχόμενο των οποίων δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς για να καταλάβει. Η δική μου απάντηση ήταν ένα ξερό “Μακριά από μένα”. Δυο-τρεις Βαρωσιώτες όμως που στέκονταν δίπλα μου, είχαν ελαφρώς λιγότερη υπομονή. “Πήγαινε εκεί στο φυλάκιο με τους Τούρκους στρατιώτες και δώσε τους τα φυλλάδια”, φώναξε μια κυρία ενώ δίπλα της, ένας μεσήλικας καλούσε το Ελαμίτικο φιντάνι να κοιτάξει απλώς προς την κατεχόμενη Αμμόχωστο: “Δεν ντρέπεστε;” ήταν το λακωνικό σχόλιό του την ώρα που ο διπλανός του παρατηρούσε κοιτάζοντάς τον στα μάτια: “Εσείς τους φέρατε”. Το φασιστόπουλο έφυγε χωρίς να ξεφορτωθεί την πραμάτεια του, υπό το βάρος οργισμένων αντιδράσεων. Καταλαβαίνω την οργή. Να κοιτάζεις το σπίτι όπου άφησες κομμάτι της ψυχής σου σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων, αλλά να μην μπορείς να πας εκεί και την ίδια ώρα να σε καλούν σε αγώνα απελευθέρωσης οι απόγονοι αυτών που άνοιξαν την πόρτα, έστρωσαν χαλί και κέρασαν και καφέ τους εισβολείς και τους κατόχους του σπιτιού σου, πάει πολύ.

Η σκηνή με την άφιξη των ευρωβουλευτών προκάλεσε ακόμα περισσότερη ανάταση ψυχής. Η πλήρης αδιαφορία και απαξίωση στο φασισταριό που φιλοδοξούσε να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον δίπλα, είχε μια σημειολογία που τσάκιζε κόκαλα. Οι Γκρίζοι Λύκοι στα κατεχόμενα και οι αδελφές ψυχές τους στις ελεύθερες περιοχές, απομονωμένοι. Σε μια γωνιά. Χωροθετημένοι σε μια περιοχή της ιστορίας όπου τους βλέπεις μεν, αλλά μόνο για να τους αποστρέφεσαι.

Αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω “ευχαριστώ” στον Τάκη Χατζηγεωργίου με τις άοκνες προσπάθειες του οποίου έγινε κατορθωτή η κάθοδος των ευρωβουλευτών και η μαζική συμμετοχή Αμμοχωστιανών. Μπράβο στον Τάκη και στο ΑΚΕΛ για την κινητοποίηση πλήθους Βαρωσιωτών και την τοποθέτηση του ζητήματος της Αμμοχώστου και του Κυπριακού στην καρδιά του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Και τη διατήρηση της ελπίδας.

Ο τόπος χρειάζεται ελπίδα και οι φορείς της ελπίδας είναι ίσως πιο σημαντικοί από ποτέ. Αντικρίζοντας αυτό το ψυχοπλακωτικό θέαμα της αλυσοδεμένης, φθαρμένης, καταπονημένης Αμμοχώστου, αυτό καταλαβαίνεις. Οι τύχες τούτου του τόπου δεν μπορούν να αφεθούν ξανά σε δυνάμεις που πιστεύουν στα τείχη του διαχωρισμού και της διχοτόμησης. Το μέλλον μας δεν μπορεί να είναι χωριστά, αλλά μαζί. Εμείς μαζί, ο τόπος ενωμένος και αυτοί που πιστεύουν στη μισαλλοδοξία, στον εθνικισμό και στις ανώτερες φυλές, χωροθετημένοι σε μια απόμερη περιοχή της ιστορίας. Να τους βλέπουμε, αλλά μόνο για να τους αποστρεφόμαστε.