Βουλή του χαζού Κεν και της φασίστρως Μπάρµπι

Του Παλµύρη ∆ηµήτρη

Τελικά θα πρέπει κάποτε να αρχίσουµε να µιλάµε ουσιαστικά για αυτή τη δηµοκρατία. Ναι, ορθά διαφωνούν πολλοί µε τη συζήτηση περί νόµου που θα δίνει τη δυνατότητα στα κόµµατα να κρατάνε τη βουλευτική έδρα σε περίπτωση που διαγραφεί ή «αποστατήσει» βουλευτής από την κοινοβουλευτική τους οµάδα.

Όµως η αντιδηµοκρατικότητα δεν έχει τόσο να κάνει µε τον ίδιο το νόµο, αλλά στο γιατί καταλήγουν αυτά τα κόµµατα να ζητάνε τέτοιο νόµο.
Γιατί το πρόβληµα δεν είναι η Τελικά θα πρέπει κάποτε να αρχίσουµε να µιλάµε ουσιαστικά για αυτή τη δηµοκρατία. Ναι, ορθά διαφωνούν πολλοί µε τη συζήτηση περί νόµου που θα δίνει τη δυνατότητα στα κόµµατα να κρατάνε τη βουλευτική έδρα σε περίπτωση που διαγραφεί ή «αποστατήσει» βουλευτής από την κοινοβουλευτική τους οµάδα. Όµως η αντιδηµοκρατικότητα δεν έχει τόσο να κάνει µε τον ίδιο το νόµο, αλλά στο γιατί καταλήγουν αυτά τα κόµµατα να ζητάνε τέτοιο νόµο.
Γιατί το πρόβληµα δεν είναι η κοµµατική πειθαρχία. Αυτή καθεαυτή δεν είναι αντιδηµοκρατική. Αντίθετα, εντός δηµοκρατικά οργανωµένων κοµµάτων είναι και επιβαλλόµενη. Φτάνει το κόµµα να έχει συλλογικές και όχι αρχηγικές δοµές και αυτές οι συλλογικές δοµές να έχουν ουσιαστική εξουσία και όχι τυπική. Να είναι ζωντανές, άµεσες, λειτουργικές, πρακτικές και να καθοδηγούν αντί να καθοδηγούνται, να ελέγχουν αντί να ελέγχονται. Ακριβώς τότε, είναι που οφείλουν τα κόµµατα να επιβάλλουν πειθαρχία σε όποιον την είδε αρχηγός, ηγέτης, αναντικατάστατος και φιγούρα της πολιτικής. Πρόβληµα υπάρχει όταν τα κόµµατα δεν λειτουργούν τα ίδια δηµοκρατικά. Όταν έχουν αρχηγούς αντί για εκτελεστές αποφάσεων, όταν έχουν κάλπες αντί για συλλογικά όργανα και συνελεύσεις µε εξουσία.
Αυτά λοιπόν τα κόµµατα, τα οποία στην τελική αποτελούν συνδέσµους προσωπικών συµφερόντων και όχι συλλογικές οντότητες γενικού συµφέροντος, αφού βιάζουν τη δηµοκρατία εντός, έρχονται να ζητήσουν από το κράτος να τους προσφέρει συνοχή όταν τα βρουν σκούρα. Ζητούν δηλαδή από τον νοµοθέτη να έρθει να τους φτιάξει τα του οίκου τους. Τι επιδιώκουν ακριβώς να «διορθώσει» ο νόµος; Τη δική τους λαιµαργία για ψήφους. Όλα αυτά δεν συµβαίνουν γιατί µια φορά στο τόσο µπορεί να υπάρξει έντονη σύγκρουση και διαφωνία σε ένα κόµµα. Αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που συµβαίνει όµως είναι πως αυτά τα κόµµατα φέρνουν κοντά τους ως υποψήφιους άτοµα µε πιθανές υπαρκτές διαφωνίες, έλλειψη πολιτικού κριτηρίου και ζύµωσης, µόνο και µόνο για να µαζέψουν ψήφους.
Και έτσι φτάνουµε και από αυτόν το δρόµο στη συζήτηση γύρω από τη «δηµοκρατία» των θεαµάτων και της εικόνας. Αυτό που απασχολεί είναι η επικοινωνία µιας εικόνας που θα προσελκύει ψήφους. Εκεί σκοπεύει, αυτό πετυχαίνει. Λείπει η πρόταξη συγκεκριµένων πολιτικών στόχων από την πολιτική επικοινωνία, λείπουν και οι εκλελεγµένοι άρχοντες που την κατανοούν και µπορούν να την εφαρµόσουν. Όταν όµως έρθει η δύσκολη ώρα µιας πολιτικής απόφασης και αυτοί οι «ωραίοι» επικοινωνιακά βουλευτές κάνουν ό,τι τους κατέβει θα πρέπει ο νόµος να προστατεύσει την πολιτική των κοµµάτων που πωλούσαν µόνο εικόνα; Όχι!

. Αυτή καθεαυτή δεν είναι αντιδηµοκρατική. Αντίθετα, εντός δηµοκρατικά οργανωµένων κοµµάτων είναι και επιβαλλόµενη. Φτάνει το κόµµα να έχει συλλογικές και όχι αρχηγικές δοµές και αυτές οι συλλογικές δοµές να έχουν ουσιαστική εξουσία και όχι τυπική.

Να είναι ζωντανές, άµεσες, λειτουργικές, πρακτικές και να καθοδηγούν αντί να καθοδηγούνται, να ελέγχουν αντί να ελέγχονται. Ακριβώς τότε, είναι που οφείλουν τα κόµµατα να επιβάλλουν πειθαρχία σε όποιον την είδε αρχηγός, ηγέτης, αναντικατάστατος και φιγούρα της πολιτικής. Πρόβληµα υπάρχει όταν τα κόµµατα δεν λειτουργούν τα ίδια δηµοκρατικά. Όταν έχουν αρχηγούς αντί για εκτελεστές αποφάσεων, όταν έχουν κάλπες αντί για συλλογικά όργανα και συνελεύσεις µε εξουσία.

Αυτά λοιπόν τα κόµµατα, τα οποία στην τελική αποτελούν συνδέσµους προσωπικών συµφερόντων και όχι συλλογικές οντότητες γενικού συµφέροντος, αφού βιάζουν τη δηµοκρατία εντός, έρχονται να ζητήσουν από το κράτος να τους προσφέρει συνοχή όταν τα βρουν σκούρα.

Ζητούν δηλαδή από τον νοµοθέτη να έρθει να τους φτιάξει τα του οίκου τους. Τι επιδιώκουν ακριβώς να «διορθώσει» ο νόµος; Τη δική τους λαιµαργία για ψήφους. Όλα αυτά δεν συµβαίνουν γιατί µια φορά στο τόσο µπορεί να υπάρξει έντονη σύγκρουση και διαφωνία σε ένα κόµµα. Αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που συµβαίνει όµως είναι πως αυτά τα κόµµατα φέρνουν κοντά τους ως υποψήφιους άτοµα µε πιθανές υπαρκτές διαφωνίες, έλλειψη πολιτικού κριτηρίου και ζύµωσης, µόνο και µόνο για να µαζέψουν ψήφους.

Και έτσι φτάνουµε και από αυτόν το δρόµο στη συζήτηση γύρω από τη «δηµοκρατία» των θεαµάτων και της εικόνας. Αυτό που απασχολεί είναι η επικοινωνία µιας εικόνας που θα προσελκύει ψήφους. Εκεί σκοπεύει, αυτό πετυχαίνει. Λείπει η πρόταξη συγκεκριµένων πολιτικών στόχων από την πολιτική επικοινωνία, λείπουν και οι εκλελεγµένοι άρχοντες που την κατανοούν και µπορούν να την εφαρµόσουν.

Όταν όµως έρθει η δύσκολη ώρα µιας πολιτικής απόφασης και αυτοί οι «ωραίοι» επικοινωνιακά βουλευτές κάνουν ό,τι τους κατέβει θα πρέπει ο νόµος να προστατεύσει την πολιτική των κοµµάτων που πωλούσαν µόνο εικόνα; Όχι!