Υποκινώντας το ίδιο το έγκλημα

Της Κάλιας Ανδρέου

«Και οι Ρομά έχουν ψυχή, είναι άνθρωποι, και όταν χάνουν τα παιδιά τους αισθάνονται πόνο στην καρδιά, όπως κάθε γονιός», είχε πει ο πατέρας της εννιάχρονης, η οποία δολοφονήθηκε από τον αδερφό της.

«Πέντε και παραπάνω μήνες εξέταζαν το παιδί. Ξέραμε πως είχε έντονο στρες και ξέσπαγε συχνά με νεύρα και ξαφνικά μετά ηρεμούσε. Άλλος άνθρωπος. Αλλά δεν του έδωσαν κάτι, δεν έκαναν κάτι ουσιαστικό να προλάβουμε το κακό. Πιστεύω πως ακόμα σκέφτονταν αν όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια και πως το “παίζαμε” έτσι να μας δώσουν και άλλο επίδομα να απλώνουμε σπίτι και να μη δουλεύουμε», είπε ακόμη ο πατέρας της εννιάχρονης.

Είναι ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο πολλά Μέσα, αλλά και η κοινωνία γενικότερα, καταχράστηκαν την εξουσία που τους δίδεται να εκφέρουν άποψη έμμεσα ή άμεσα στον δημόσιο λόγο, εξαπολύοντας την ξενοφοβία τους μέσω ρατσιστικών χαρακτηρισμών, καθώς δεν δίστασαν να αποδώσουν το συμβάν αυτό σε χαρακτηριστικό των «γύφτων» -όπως λέχθηκε- των Ρομά.

Το σημαντικότερο γεγονός που είχε εξαρχής παραληφθεί είναι η πραγματική αιτία της εν λόγω δολοφονίας. Αυτή δεν είναι άλλη από την εξευτελιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι περισσότερες ευάλωτες ομάδες στην κοινωνία. Πόσω μάλλον άτομα με μεταναστευτικό υπόβαθρο.

Η εν λόγω δολοφονία αντικατοπτρίζει τις ελλειμματικές κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, καθώς η ευθύνη φαίνεται να βαραίνει και το ίδιο το Γραφείο Ευημερίας, που όπως δήλωσε ο πατέρας των δύο ανήλικων παιδιών, όχι μόνο δεν έκαναν κάτι ουσιαστικό, αλλά, όπως είπε, του έδωσαν την εντύπωση ότι νόμιζαν πως ψεύδεται για να του δώσουν άλλο ένα επίδομα.

Αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί είναι οι επίσης ελλειμματικές δομές που μπορούν να στηρίξουν και να εντάξουν τα παιδιά αυτά, τόσο στην κοινωνία, όσο και στην εκπαίδευση. Που ως επί το πλείστον, το εκπαιδευτικό σύστημα έρχεται να τους αποβάλει από το σχολείο λόγω της… παραβατικής τους συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη γνώση επί του θέματος, ώστε να μπορεί να γίνει αντιληπτό στον οποιονδήποτε πως τα παιδιά αυτά δεν χρειάζονται αποκλεισμό για να «στρώσουν», αλλά βοήθεια. Αυτά τα δεδομένα είναι που παίρνει ως παράδειγμα η κοινωνία γενικότερα και αποκλείει στη συνέχεια αυτά τα άτομα.

Δεν θα έπρεπε να μας δημιουργεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα παιδί έφτασε στη δολοφονία, μετά και την κακοδιαχείριση που υπέστη από τις κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και μέσω του αποκλεισμού του από την κοινωνία. Το να φτάσει το ίδιο να ασκεί βία, ίσως είναι φυσικό επακόλουθο της ίδιας της κοινωνικής συμπεριφοράς που αντιμετώπισε μέχρι στιγμής.

Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και γενικότερα μια κοινωνία που προβαίνει σε αποκλεισμούς και διακρίσεις, περιθωριοποιώντας τις ευάλωτες ομάδες είναι αυτή που υποκινεί το ίδιο το έγκλημα.

Το να χαρακτηρίζεται το παιδί αυτό ως «αδελφοκτόνος» είναι το λιγότερο κανιβαλιστικό.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy