Ζαμάν φου κι απάνω τούρλα

Του Τάσου Περδίου

Για όσους εξεπλάγησαν από τη μεταστροφή Αναστασιάδη και την πλώρη για Προεδρικές και ζαμάν φου και όποιον πάρει ο Χάρος, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης, να θυμίσουμε: Εδώ έχουμε να κάνουμε με τους πρωτομάστορες και κατόχους δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των μεταλλάξεων και των χαμαιλεοντισμών με έναν και μοναδικό κεντρικό στόχο. Την προσκόλληση στην εξουσία πάση θυσία, με κάθε κόστος.

Αρχής γενομένης από το 1993 και τον ενταφιασμό των Ιδεών Γκάλι και μιας ελπιδοφόρας προσπάθειας λύσης του Κυπριακού, προκειμένου ο «πατέρας» της παράταξης να ανηφορίσει στο Προεδρικό, η πεπατημένη είχε διαμορφωθεί. Όταν φτάσει η ώρα της ταμπακιέρας, δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας, πάντα να κρατάτε μικρό καλάθι όταν ακούτε εκ δεξιών ωδές στον πατριωτισμό με την έννοια του μέλλοντος του τόπου πάνω απ’ όλα.

Τα δείγματα γραφής του παρελθόντος είναι πολλά και εκκωφαντικά για να τα αγνοήσει κάποιος.
Μετά το 1993 ήρθε το 1998. Από τον Νοέμβριο του 1997 μέχρι το Φεβρουάριο του 1998, αν άνοιγες την τηλεόραση τυχαία, το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα ή το βράδυ, νόμιζες ότι ήταν εκτοξευτήρας βαρέων όπλων. Είμαστε η πρώτη χώρα στον κόσμο η οποία αντί να επιχορηγήσει διακοπές στους ανθρώπους της, έστειλε διακοπές πολυτελείας στην πανέμορφη Κρήτη πυραύλους.

Η λυπητερή έγραφε 500 εκατομμύρια λίρες, για να μην ξεχνιόμαστε. Πληρώσαμε 850 εκατομμύρια ευρώ για να ξαναβγεί Πρόεδρος ο Κληρίδης.

Μετά ήρθε το σωτήριον έτος 2003. Όταν οι συνταγματολόγοι έψαχναν πανικόβλητοι στα συγγράμματα πώς τους διέφυγε ότι το Σύνταγμα μπορεί να κοπεί και να ραφτεί και να… κοντύνει άμα λάχει και ζαμάν φου κι απάνω τούρλα.

Η αλήστου μνήμης πρόταση για θητεία 16 μηνών από τον 84χρονο τότε Γλαύκο Κληρίδη, τάχατες για να ολοκληρώσει την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θύμιζε ανδρόγυνο στα πρόθυρα χωρισμού και ο σύζυγος να ζητά μερικούς μήνες «κι εγώ θα σε πάρω στο Παρίσι». «Η εσωτερική διακυβέρνηση θα βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης» μας είχαν πει τότε.

Παναγία μου.

Μετά ήρθε το 2008. Με αντίπαλο τον Χριστόφια, η πολιτική επιχειρηματολογία του ΔΗΣΥ είχε σε κάποια στιγμή κατoλισθήσει στο μνημειώδες «θα κατεδαφίσει τις εκκλησίες και θα καταργήσει τα Ελληνικά από τα σχολεία».

Αυτές τις φαιδρότητες, να θυμίσουμε, τις ξεστόμιζαν χωρίς να ντρέπονται βουλευτές και νυν βουλευτές του σημερινού κυβερνώντος κόμματος.

Προσωπικά είχα φωτογραφίσει συνθήματα σε ιερούς ναούς ότι ο Χριστόφιας θα έβαζε μπουλντόζες για να ρίξει τις εκκλησίες. Αυτά τα ενστερνίζονταν δημοσίως κεντρικά στελέχη του ΔΗΣΥ στο αποκορύφωμα της προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του 2008.

Μετά ήρθε το 2013. Όταν το ρήμα «δεσμεύομαι» πήρε πανηγυρικά θέση στη φολκλόρ ιστορία των προεκλογικών αναμετρήσεων στον τόπο μας. Ήταν τότε που μάθαμε επίσης ότι η υπογραφή είναι μεν υπογραφή αλλά αν υπογράψεις κάτι δεν σημαίνει ντε και καλά υπογραφή με την έννοια της υπογραφής.

Εσείς τι λέτε; Με όλη αυτή την προϊστορία, ξαφνικά, το 2018, θα έχει έρθει η επιφοίτηση και η άφεση αμαρτιών και θα θέσουν τον τόπο υπεράνω της εξουσίας;