Της
Έλπις Γεωργίου
Για κοιτάξτε γύρω σας και απαντήστε στο ερώτημα: Σήμερα μπορεί κανείς να τιμήσει τη Διεθνή Ημέρα Ειρήνης; Αυτή η μέρα καθιερώθηκε το 1981 από τον ΟΗΕ για να συμπίπτει με την ετήσια Γενική Συνέλευση του Οργανισμού. Από το 2001 γιορτάζεται την 21η Σεπτεμβρίου.
Ξαναρωτώ λοιπόν, αισθάνεται κανείς ότι μπορεί να πει κάτι για τη Διεθνή Ημέρα Ειρήνης, τη στιγμή που γύρω μας το μόνο που υπάρχει είναι πόλεμος και δυστυχία; Και τα Ηνωμένα Έθνη τι θα πουν σήμερα; Να σας πω εγώ… Αυτά που λένε κάθε φορά… Λύπη για τις ανθρώπινες απώλειες και θα ζητήσουν σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσον αφορά τους πρόσφυγες. Αυτό που δεν λένε και δεν θα πουν ποτέ είναι ονόματα και διευθύνσεις, ποιοι είναι δηλαδή οι δολοφόνοι των λαών… ποιοι είναι οι ιμπεριαλιστές! Τους ξέρουν, όλοι τους ξέρουμε… Δεν συμφέρει όμως σε κανένα να τους κατονομάσει.
Ας μιλήσουμε για τη γειτονιά μας και ας μιλήσουμε για τα παιδιά και πώς βιώνουν τον πόλεμο!
Θα ανατρέξω σε ένα ρεπορτάζ του BBC, το οποίο ζήτησε από τα παιδιά να εξηγήσουν πώς τους επηρέασε ο πόλεμος.
Μερικά έχουν χάσει αγαπημένους τους ανθρώπους. Άλλα έχουν τραυματιστεί πολύ σοβαρά και τα ίδια.
Ibrahim, 12 ετών από τη Δαμασκό: «Ήταν πολύ τρομακτικό. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα πυροβολισμούς… έπεσε μια ρουκέτα και ακρωτηριάστηκα. Σε αυτόν τον πόλεμο έχω χάσει την μητέρα μου, τους αδελφούς μου, τις αδελφές μου, τον θείο μου, πέντε ξαδέλφια και πάνω απ’ όλα… χάσαμε τη χώρα μας».
Μοχάμετ, 13 από την Dara: «80 συγγενείς μου έχουν σκοτωθεί και 18 έχουν τραυματιστεί… Πριν από τον πόλεμο παίζαμε και διασκεδάζαμε, αλλά μετά ήμασταν φοβισμένοι από τις εκρήξεις και τις οβίδες. Δεν τολμούσαμε να βγούμε έξω να παίξουμε».
Jaafar, 9 ετών από τη Δαμασκό: «Πάντα ονειρευόμουν τέρατα και τη μαύρη άβυσσο. Αλλά το καλύτερο όνειρο που είχα ήταν ότι ήμουν ένας σούπερ ήρωας που βοηθούσε τον κόσμο. Εύχομαι να μην ονειρεύομαι αυτά τα τέρατα και τις μαύρες καταιγίδες…»
Ibrahim, 12 ετών από τη Δαμασκό: «Πριν τρία χρόνια ο πατέρας μου πήγε για δουλειά στην αγορά Al Hal. Μια οβίδα τον χτύπησε και σκοτώθηκε. Νιώθω ότι έχω μεγαλώσει τώρα που εγώ είμαι αυτός που συντηρεί την οικογένεια. Δεν έχουν άλλον εκτός από εμένα για να τους φροντίζει. Δύο πράγματα εύχομαι: να γυρίσει ο πατέρας μου και μετά να πάω στο σχολείο».
Αμάνι, 10 ετών από την Δαμασκό: «Πριν οι γονείς μου μού έφερναν παιχνίδια. Καιρό όμως τώρα κανείς δεν μου έχει φέρει τίποτα. Είναι δύο χρόνια που κανείς δεν μου έχει δώσει ένα παιχνίδι…»
Λοιπόν, περιμένω σήμερα να ακούσω ποιος θα μιλήσει για τους δολοφόνους!
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
