Η αλήθεια δεν χωρά «ναι μεν αλλά»…

Της Ελένης Μαύρου

Κηδεύτηκαν την Πέμπτη 15 Τουρκοκύπριοι που σφαγιάστηκαν από μέλη της ΕΟΚΑ Β’ και Ελλαδίτες αξιωματικούς στις 14 Αυγούστου 1974 στα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανταλάρης.

Ο νεαρότερος από τα θύματα που θάφτηκαν ήταν ο 4χρονος Σενίζ Αρίφ. Μεγαλύτερος, ο 79χρονος Χασάν Χουσεΐν. Τα 126 συνολικά θύματα της σφαγής δεν ήταν στρατιώτες σε εντεταλμένη αποστολή. Ήταν όλα γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Ανάμεσά τους και ένα βρέφος 26 ημερών και ένας γέροντας 95 ετών. Μέλη ολόκληρων οικογενειών είναι ήδη θαμμένα εκεί από προηγούμενες ταυτοποιήσεις.

Το αιματοκύλισμα ήταν η βασική αιτία για έναν κύκλο εγκλημάτων που ακολούθησαν. Τουρκοκύπριοι σοβινιστές προχώρησαν σε σειρά εγκλημάτων αντεκδίκησης ενάντια σε Ελληνοκύπριους άοπλους πολίτες τις επόμενες μέρες.

Η ιστορία μέχρι πρότινος άγνωστη. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα γνωρίζουν οι Ελληνοκύπριοι για τα εγκλήματα της ε/κ ακροδεξιάς σε βάρος των Τουρκοκυπρίων. Και το αντίθετο όμως. Πώς αλλιώς θα συντηρείτο ο μύθος ότι οι δύο κοινότητες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, μύθος που εξυπηρετεί τους εθνικιστές και στις δύο κοινότητες; Γενιές ολόκληρες έχουν περάσει από τα σχολεία χωρίς να έχουν ακούσει οι μεν, έστω το όνομα ενός χωριού όπου δολοφονήθηκαν δεκάδες γυναικόπαιδα Τουρκοκυπρίων, και οι δε για τις βιαιότητες, τους βιασμούς, τις μαζικές εκτελέσεις του 1974 σε βάρος των Ελληνοκυπρίων. Μάραθα, Σανταλάρης, Αλόα, Τόχνη… Αλλά και Παλαίκυθρο, Άσσια, Βώνη…

Σε αυτόν τον τόπο δυστυχώς κοιτάζουμε τον πόνο μονόπλευρα, μαθαίνουμε την ιστορία μισή. Μόνο η Αριστερά και ορισμένοι άλλοι συνεπείς υποστηρικτές της επανένωσης επέμεναν όλα αυτά τα χρόνια να υπενθυμίζουν ότι εγκλήματα διεπράχθησαν από ακροδεξιά στοιχεία και των δύο κοινοτήτων.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν ο πρώτος ηγέτης της ε/κ κοινότητας που προχώρησε στην ιστορική κίνηση να αναγνωρίσει τα εγκλήματα που έγιναν από Ελληνοκύπριους σε βάρος Τουρκοκυπρίων.

Όταν ο Άντρος Κυπριανού κατέθετε, πριν από τρία χρόνια περίπου, λίγα λουλούδια στο κοιμητήριο του χωριού Σανταλάρης, μιλώντας για τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους εθνικιστές και φασίστες οι οποίοι λέρωσαν τα χέρια τους με αίμα, κάποιοι αρθρογράφοι τού επιτέθηκαν υποστηρίζοντας ότι τα εγκλήματα των Ελληνοκυπρίων δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με όσα διαπράχθηκαν από τον τουρκικό στρατό. Σάμπως και ο ανθρώπινος πόνος χωρά διακρίσεις. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι κανένα κόμμα, πλην του ΑΚΕΛ, δεν έστειλε ένα στεφάνι στην κηδεία τους, δεν εξέδωσε έστω μια συλλυπητήρια ανακοίνωση. Όμως, όσο κι αν η αλήθεια ενοχλεί, δεν μπορεί να μένει κρυμμένη.

Ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτή η προσπάθεια ξεπλύματος του φασισμού από όσους μιλούν για «συλλογικές ευθύνες». Και η αλήθεια είναι ότι, όποτε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι άφησαν τον εθνικισμό να τους χωρίσει, ο τόπος πλημμύρισε από δάκρυ, αίμα και καταστροφή.

Η καταδίκη αυτών των εγκλημάτων επιβάλλεται λοιπόν να γίνει από όλους όσοι θέλουν να επουλώσουν με θάρρος τις πληγές του παρελθόντος και να οικοδομήσουν ένα ειρηνικό μέλλον. Όπως επίσης επιβάλλεται ο ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό.

Ένας αγώνας που δεν χωρά «ναι μεν αλλά», που δεν διεξάγεται ευκαιριακά ή κατά πώς βολεύει εκλογικά και μικροπολιτικά.