Η αποφυλάκιση του Ρίκκου Ερωτοκρίτου

Του

Πατρίκιου Παύλου*

 

Προσωπικά θεωρώ πως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου έμεινε στη φυλακή μερικούς μήνες περισσότερο ή μερικούς μήνες λιγότερο. Εκείνο που πραγματικά έχει σημασία είναι πως στη περίπτωση αυτή οι μηχανισμοί της απονομής της δικαιοσύνης στον τόπο μας λειτούργησαν άψογα και τόνωσαν το ηθικό εκείνων που συνεχίζουν να πιστεύουν σ’ εκείνο που ονομάζουμε «κράτος δικαίου». Η ανάκριση που διεξήγαγε ο ποινικός ανακριτής Παναγιώτης Καλλής ήταν άψογη, ο θαρραλέος τρόπος που χειρίστηκε την υπόθεση ο Γενικός Εισαγγελέας Κώστας Κληρίδης ήταν υποδειγματικός και οι αποφάσεις των δικαστηρίων ήταν νομικά και θεσμικά άμεμπτες.

Η σημασία των πιο πάνω επισημάνσεων μεγεθύνεται σημαντικά αν συνυπολογίσουμε πως η όλη διαδικασία ανάκρισης, δίωξης και καταδίκης, πρωτόδικα και στην έφεση, εξελίχθηκε κόντρα στην επιθυμία και παρά τα προσκόμματα και τις μεθοδεύσεις του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος έφθασε μέχρι το σημείο να παρουσιαστεί στο Δικαστήριο και να καταθέσει σαν μάρτυρας υπεράσπισης του κατηγορούμενου. Ενός ανθρώπου που κατηγορείτο και τελικά καταδικάστηκε για σοβαρότατα ποινικά αδικήματα, ανάμεσα στα οποία και το έγκλημα της συνωμοσίας για εκτροπή της πορείας της δικαιοσύνης -σε χρόνο μάλιστα που κατείχε τη θέση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα- κι έτσι όφειλε να λειτουργεί σαν θεματοφύλακας της ορθής πορείας της δικαιοσύνης.

Η πρόωρη αποφυλάκιση οποιουδήποτε κατάδικου, με απονομή χάρης, δεν έπρεπε κανονικά να ενοχλήσει οποιοδήποτε πολίτη. Κι αυτό γιατί οι πολίτες ξέρουν πως υπάρχει ένα Συμβούλιο, στο οποίο οι κατάδικοι έχουν δικαίωμα, αφού εκτίσουν ένα μέρος της ποινής τους, να υποβάλουν αίτημα για πρόωρη αποφυλάκιση και πως αυτό το Συμβούλιο, εφαρμόζοντας κάποια αντικειμενικά κριτήρια, στη βάση του νόμου και των σχετικών κανονισμών, αποφασίζει αν πρέπει να γίνει δεχτό το αίτημα. Όμως η πρόωρη αποφυλάκιση του Ρίκκου Ερωτοκρίτου ενόχλησε πολλούς και ενόχλησε πολύ, γιατί μεθοδεύτηκε με τρόπο που βρομάει από μακριά.

Το αμείλιχτο ερώτημα είναι: ΓΙΑΤΙ έπρεπε να πείσουν τη Βουλή των Αντιπροσώπων, με τρόπο ύπουλο και συνωμοτικό, να τροποποιήσει το νόμο ώστε να αποκτήσει δικαίωμα ο Ρίκκος Ερωτόκριτου να υποβάλει αίτημα αποφυλάκισης μερικούς μήνες νωρίτερα απ’ ό,τι θα δικαιούτο κανονικά; Και ΠΩΣ γνώριζαν προκαταβολικά πως το Συμβούλιο θα έσπευδε «ασμένως» να αποφασίσει πως έπρεπε να γίνει δεχτό το αίτημα του συγκεκριμένου κατάδικου; Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα πως υπήρξε προσυνεννόηση, υπήρξε μεθόδευση, ακόμα και για τον τρόπο που θα ξεγελιόντουσαν οι βουλευτές να εγκρίνουν την αναγκαία τροποποίηση του νόμου. Η αιχμή της εξαπάτησης βρισκόταν στο κίβδηλο επιχείρημα πως ήταν αναγκαία η τροποποίηση για να… αποσυμφορηθούν οι φυλακές. Δεν απαλλάσσω τους βουλευτές, οι οποίοι όφειλαν να είχαν καταλάβει, όφειλαν να είχαν αντιληφθεί τη μεθόδευση που στόχευε να ανοίξει μια πόρτα που ήταν κλειστή σύμφωνα με απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου. Όμως είναι ένα πράγμα να ξεγελαστεί ένας ή έστω να ολιγωρήσει και άλλο να καταστρώσει ολόκληρο συνωμοτικό σχέδιο για να πετύχει τη παράκαμψη της απόφασης του Δικαστηρίου. Αυτό κι αν είναι συνωμοσία για εκτροπή της πορείας της δικαιοσύνης! Ποιος θα δικάσει αυτούς τους συνωμότες;

*Δικηγόρος