Του Κώστα Κατσώνη
Ανάμεσα στα σχόλια που είχαν προηγηθεί του πολυαναμενόμενου δείπνου μεταξύ του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ήταν και μια αναφορά ενός από τα κόμματα του αυτοαποκαλούμενου πατριωτικού χώρου που έκρουε τον κώδωνα του «κινδύνου», σημειώνοντας μάλιστα ότι το δείπνο «θα είναι η αρχή του τέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας»…
Είχαμε, φυσικά, όπως οι πλείστοι ανέμεναν, τη γνωστή απογοητευτική κατάληξη, που ικανοποιεί, προφανώς, τους εραστές της μη λύσης αλλά και τους μακροπρόθεσμους τουρκικούς σχεδιασμούς για τη μονιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής. Η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να υπάρχει και μετά το δείπνο, μοιρασμένη και λαβωμένη, για 44η χρονιά, εν αναμονή, πλέον, των επικείμενων τουρκικών εκλογών του Ιουνίου, το αποτέλεσμα των οποίων, ενδεχομένως, θα ξεκαθαρίσει το τοπίο αναφορικά με τις πραγματικές προθέσεις του νεοσουλτάνου Ερντογάν και της κατοχικής Τουρκίας σε σχέση με την Κύπρο. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα, με τον κίνδυνο της παγίωσης της ντε φάκτο διχοτόμησης -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- να είναι όλο και περισσότερο ορατός, αν αφεθούμε στο καταλυτικό πέρασμα του χρόνου, επιλέγοντας τη μη λύση και τη στασιμότητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών για τη συνέχιση της διαπραγματευτικής διαδικασίας, που αποτελεί, διαχρονικά, τη μόνη ασφαλή οδό και διαδικασία για την επίτευξη μιας συμβιβαστικής λύσης που θα τερματίζει την τουρκική κατοχή και θα επανενώνει το νησί μας.
Αν μελετήσει κανείς την ιστορία του κυπριακού προβλήματος, που οι απαρχές του ανάγονται στη δεκαετία του ’50, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει την καταλυτική επίδραση του αδυσώπητου χρόνου στα οράματα, τους σχεδιασμούς και τις ευσεβοποθικές μας προσδοκίες. Από την ένωση με την Ελλάδα, που ήταν το σύνθημα του αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59, καταλήξαμε ύστερα από το προδοτικό πραξικόπημα της επαίσχυντης χούντας των Αθηνών και της εγκληματικής ΕΟΚΑ Β να αγωνιζόμαστε σήμερα για την επανένωση του νησιού μας και την απαλλαγή από τον ασφυκτικό κλοιό της τουρκικής κατοχής και της επεκτατικής βουλιμίας του νεοσουλτάνου της Άγκυρας. Η αρχή του τέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως την παραλάβαμε το 1960 και όπως την οραματιστήκαμε στη συνέχεια, επήλθε στις 15 Ιουλίου 1974 με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, που αποτελεί, ιστορικά και τεκμηριωμένα, το μεγαλύτερο ανοσιούργημα που διαπράχθηκε σε βάρος αυτού του τόπου και του λαού στη νεότερη και τη σύγχρονη ιστορική του διαδρομή, αφού άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στον τουρκικό Αττίλα για να υλοποιήσει τους ανομολόγητους σχεδιασμούς του σε βάρος του κυπριακού λαού στο σύνολό του.
Ας έχουμε λοιπόν κατά νου τα αίτια, τα αιτιατά και τους αίτιους της τραγωδίας που βιώνουμε εδώ και 44 χρόνια και ας επενδύσουμε με ειλικρίνεια, ενότητα και αποφασιστικότητα στην προοπτική της ειρήνης και τις επανένωσης, μέσα από τη διαπραγματευτική διαδικασία του ΟΗΕ, αν θέλουμε να διασφαλίσουμε για τα παιδιά και τους νέους μας ένα καλύτερο μέλλον, ειρηνικό κι ευτυχισμένο -που σίγουρα το δικαιούνται, γιατί δεν έφταιξαν σε τίποτε για όσα τραγικά βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει η πολύπαθη πατρίδα μας.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
