Του Χρήστου Χαραλάμπους
Στην ιστορία και την εξέλιξη του κόσμου, πολλά ήταν τα τραγικά γεγονότα που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα τα οποία κατά κύριο λόγο είχαν την αιτία τους στους παγκόσμιους και άλλους πολέμους και την παραφροσύνη κάποιων που βρέθηκαν να διαφεντεύουν πολιτικά και οικονομικά τις χώρες τους ή και τον κόσμο, σκορπώντας τον όλεθρο και την καταστροφή σε ανθρώπους και όποια άλλη ζωή στον πλανήτη.
Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ και μήνες στην Αυστραλία, με τις πρωτοφανείς πυρκαγιές που έχουν σαρώσει και συνεχίζουν να σαρώνουν στο πέρασμά τους τα πάντα (ανεξάρτητα αν η πηγή του κακού βρίσκεται στην αδιαφορία και την περιφρόνηση των επιπτώσεων από την κλιματική αλλαγή ή άλλες αιτίες), ίσως δεν έχει το προηγούμενό του γι’ αυτό και έχει ευαισθητοποιήσει, τουλάχιστον, όλους εκείνους, οργανώσεις και ομάδες πολιτών σε όλο τον κόσμο, που πραγματικά ανησυχούν για την οικολογική καταστροφή που συντελείται και για τις επιπτώσεις που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια σε βάρος ολόκληρου του πλανήτη.
Από αυτούς τους ευαισθητοποιημένους πολίτες, δεν θα μπορούσε να ήταν απόντες τα παιδιά που τραυματίστηκε η ψυχή τους βλέποντας τα κοάλα, τα καγκουρό και όλες εκείνες τις χιλιάδες μικρών και μεγάλων ζώων, να αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους να σωθούν μέσα από τα φλεγόμενα δάση και τα περισσότερα βέβαια να μην το κατορθώνουν.
Σ’ αυτά τα παιδιά περιλαμβάνονται και οι μικροί μαθητές της έκτης τάξης του ΙΑ Δημοτικού Σχολείου της Λεμεσού οι οποίοι, με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, θέλησαν να εκφράσουν την αγανάκτηση, τη θλίψη και την ανησυχία τους μέσα από ζωγραφιές και κάποια απλά αλλά γεμάτα νοήματα συνοδευτικά σημειώματα, στέλνονταν το μήνυμα ότι μπορεί η Αυστραλία να βρίσκεται τόσο μακριά από τα δική τους χώρα όμως ταυτόχρονα είναι και τόσο κοντά, αφού αποτελεί μέρος της κοινής πατρίδας όλων των ανθρώπων που είναι ο πλανήτης Γη.
Είναι τα ίδια παιδιά που με την καθοδήγηση και τη συνεργασία της δασκάλας τους Μαρίας Ιζαμπέλας Αχιλλέως έχουν επιδείξει πολλές φορές και έμπρακτα την ευαισθητοποίησή τους και για πολλά άλλα θέματα που αφορούν το φυσικό περιβάλλον και τους ανθρώπους όπου και αν κατοικούν. Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Οκτώβριο είχαν εκδηλώσει έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στους άστεγους της Αθήνας. Στα πλαίσια του μαθήματος των Ελληνικών και στην ενότητα που είχε ως θέμα την κατοικία και τη σημασία της για τον κάθε άνθρωπο, αυτά τα παιδιά αγόρασαν κουβέρτες και τις έστειλαν μέσω του Οργανισμού «Δείπνο Αγάπης» στους άστεγους που διαμένουν σε ανοικτούς ή άλλους χώρους στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτή τη φορά το ενδιαφέρον και η ευαισθητοποίηση για την κατάσταση στην Αυστραλία εκδηλώθηκε στα πλαίσια του μαθήματος περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Για τα παιδιά, όπως αναφέρει η δασκάλα τους, το κοάλα έγινε σύμβολο της πρωτόγνωρης οικολογικής καταστροφής. «Μετροφυλλήσαμε διαδικτυακά τίτλους ειδήσεων για τις πυρκαγιές στην Αυστραλία, διαβάσαμε άρθρα, εξερευνήσαμε τρόπους που μπορούμε να βοηθήσουμε, νιώσαμε έστω και λίγο το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής και αυτό το αίσθημα καταγράφηκε στο τετράδιό τους μέσα από τα παιδικά τους μάτια» αναφέρει χαρακτηριστικά η Ιζαμπέλα Αχιλλέως επισημαίνοντας με νόημα ότι «κάποια μαθήματα πονάνε περισσότερο από άλλα».
Πόνος, φόβος, αλλά και θυμός
Πόνο και φόβο αλλά και θυμό αναδύουν τα όσα σημειώνουν στις εκθέσεις τους τα παιδιά εκφράζοντας τα συναισθήματά τους για τα τραγικά αποτελέσματα των πυρκαγιών που πλήττουν την Αυστραλία
«Ένα εντεκάχρονο παιδί βλέποντας στις ειδήσεις την καταστροφή του περιβάλλοντος, όπως γίνεται με τις πυρκαγιές στην Αυστραλία, θα νοιαζόταν και θα βούρκωναν τα μάτια του… θα τον άγγιζε πραγματικά στα βάθη της καρδιάς του και θα ήθελε να βρίσκεται εκεί να βοηθήσει σαν εθελοντής…» γράφει χαρακτηριστικά η μικρή Σεμέλη συμπληρώνοντας με μια ερώτηση που υποθέτει ότι θα κυριαρχούσε στο μυαλό κάθε παιδιού… «γιατί οι ανούσιοι άνθρωποι καταστρέφουν τη Γη αφού ξέρουν ότι μαζί της θα σταματήσει και η δική τους ζωή;».
Και η απάντηση που δίνει είναι ότι «πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν μαζί της, πρέπει να σταματήσουν αυτές οι καταστροφές που έχουν ως αποτέλεσμα να γεννιούνται αποκαρδιωτικά τοπία…». Ένα εντεκάχρονο παιδί, όπως υποδεικνύει, «θα δημιουργούσε σκέψεις στο μυαλό του για να καταφέρει να βρει μια λύση και δεν θα σταματούσε να ρωτά και να ενδιαφέρεται για το περιβάλλον και θα πρότεινε μια δράση για να βοηθήσει μαζί με τους γονείς και τους φίλους του…».
Αν η καταστροφή δεν σταματήσει, μας λέει η Σεμέλη, τότε η θλίψη αυτού του παιδιού θα φτάσει στα όριά της, επισημαίνοντας ότι «ένα εντεκάχρονο παιδί σαν και αυτά που σας διηγούμαι είμαι κι εγώ και όλα αυτά τα νιώθω…».
Θλίψη και προβληματισμός
Σε όλες τις αναφορές των παιδιών κυριαρχεί η θλίψη και ο προβληματισμός. Ιδιαίτερα θλίβονται για το χαμό των ζώων.
«Τα κοάλα έγιναν παγκόσμιο σύμβολο σ’ αυτές τις καταστροφές», αναφέρει στη δική του έκθεση ο Άλεξ εκφράζοντας τη λύπη του «που χάθηκαν τόσες ζωές ανθρώπων αλλά και ζώων» χωρίς να κρύβει και το θυμό του «που συνεχίζουν οι άνθρωποι να ανάβουν πυρκαγιές και να καίνε τα δέντρα» χωρίς να σκέφτονται ότι αν συνεχίσει αυτό θα καταστραφεί όλη η Γη.
«Όταν άκουσα τι γίνεται στην Αυστραλία ήθελα να κλάψω… εκατομμύρια ζώα έχασαν τη ζωή τους και δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε η φωτιά… βλέποντας τα κοάλα να μαζεύονται από διασώστες ή ακόμα να καίγονται μέσα στη φωτιά, αυτό με έκανε πολύ λυπημένη…» λέει στη δική της έκθεση η Στεφανία ενώ τη δική του λύπη εκφράζει και ο Μαρίνος θυμίζοντας ότι «πολλά από αυτά τα ζώα ήταν τα τελευταία του είδους τους…». Λυπάται όμως και για τις «τεράστιες εκτάσεις δασών που κάηκαν ενώ πρόσφεραν τόσο οξυγόνο στη Γη…» εκφράζοντας όμως και κάποια χαρά που «μερικοί άνθρωποι κάνουν δωρεές για να σωθούν περισσότερα ζώα και να σταματήσουν οι πυρκαγιές…».
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
