Η δική μας Ευρώπη

Του

Γιώργου Κουκουμά*

 

Στους επόμενους μήνες, στο δρόμο προς τις Ευρωεκλογές, θα ακουστούν και θα ειπωθούν πολλά για την Ευρώπη, για το μέλλον της. Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι να ειπωθούν και να ακουστούν οι κρυμμένες αλήθειες για την Ευρώπη που έχουμε. Και την Ευρώπη που θέλουμε. Μια τέτοια αλήθεια είναι αυτό που αποκάλυψε πριν μερικές εβδομάδες μια οικονομική έκθεση που δημοσιεύθηκε στη Γερμανία, για λογαριασμό των Ευρωπαίων Πρασίνων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της λοιπόν, τα οποία δεν αμφισβήτησε κανένας, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις στην ΕΕ θα έπρεπε -νομικά- να πληρώνουν κατά μέσο όρο φορολογία της τάξης του 29%. Εντούτοις, στην πράξη οι πολυεθνικές στην ΕΕ καταβάλλουν φορολογία μόνο 2%. Νομίζω ότι από μόνη της αυτή η πραγματικότητα λέει πολλά για την ΕΕ, το χαρακτήρα, τις πολιτικές και τις προτεραιότητές της.

Ίσως κάποιοι να πουν ότι ελάχιστοι ασχολούνται με τέτοια ζητήματα. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως εξίσου αλήθεια είναι ότι το μέλλον μας το κλέβουν τις στιγμές που δεν ασχολούμαστε. Τις στιγμές που κοιτάμε αλλού. Γιατί όλα αυτά τα δισεκατομμύρια τα οποία η ΕΕ διοχετεύει στις πολυεθνικές, θα μπορούσαν να είχαν γίνει κοινωνικές δαπάνες για τα 110 εκατομμύρια Ευρωπαίους που ζουν σήμερα στη φτώχεια και στον κίνδυνο της φτώχειας. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει δουλειές -μόνιμες, πλήρεις και αξιοπρεπείς δουλειές- για τα 16 εκατομμύρια άνεργους που μετρά σήμερα η ΕΕ, εκ των οποίων τα 3,5 εκατομμύρια είναι νέοι. Έχει συντελεστεί ένα πισωγύρισμα στον εργασιακό τομέα που θα φέρει τη σημερινή νέα γενιά να γίνει η πρώτη γενιά μετά από ένα αιώνα που θα ζήσει σε χειρότερο βιοτικό επίπεδο από ό,τι οι γονείς τους. Τα μόνιμα συμβόλαια εργασίας μειώνονται συνεχώς τα τελευταία 10 χρόνια και πλέον είναι λιγότερα από το 60% του συνόλου των συμβολαίων. Αντί κανονικές δουλειές, διευρύνεται η μερική απασχόληση, η ψευδής αυτοαπασχόληση αλλά και φαινόμενα όπως τα συμβόλαια μηδενικών ωρών εργασίας (zero hour contracts). Χρειάζεται πράγματι προσπάθεια για να συλλάβει κανείς τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι αριθμοί σε ανθρώπινο επίπεδο, στις ζωές και στις προσδοκίες εκατομμυρίων οικογενειών, νέων ανθρώπων, ζευγαριών, κόσμου της δουλειάς.

Λίγο πολύ, όλοι και όλες γνωρίζουμε τις πραγματικότητες και τα αδιέξοδα της σημερινής Ευρώπης. Και τα γνωρίζουμε γιατί μια μικρογραφία όλων αυτών εκτυλίσσεται και στην Κύπρο. Άλλωστε η σημερινή Ευρώπη έχει φτιαχτεί από τους ομοϊδεάτες του Δημοκρατικού Συναγερμού και της κυπριακής κυβέρνησης. Αν μάλιστα θέλουμε να μάθουμε τι μας έχουν για μετά οι σημερινοί κυβερνώντες της Κύπρου, μπορούμε να δούμε την Αυστρία, όπου δεξιά και ακροδεξιά κατάργησαν νομοθετικά το οκτάωρο, ή στην Ουγγαρία όπου το αδελφό τους κόμμα απελευθέρωσε τις απολύσεις και απαγόρευσε ουσιαστικά τις απεργίες, όπως απαίτησαν οι εργοδότες και οι βιομήχανοι.

Στους επόμενους μήνες το ΑΚΕΛ και όσοι συμπορεύονται μαζί μας θα κάνουμε μια μεγάλη και συλλογική προσπάθεια για να δείξουμε και να αναδείξουμε ότι απέναντι σε όλα αυτά και σε όλους αυτούς υπάρχει μια άλλη Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δεν «παίζει» στα κανάλια και που μπορεί να μην έχει ακόμα κερδίσει, αλλά κάθε μέρα δυναμώνει. Η δική μας Ευρώπη είναι οι λαοί που ξυπνούν, αντιστέκονται, διαδηλώνουν στους δρόμους. Είναι οι εργαζόμενοι που κατεβαίνουν σε απεργίες για τα δικαιώματά τους. Είναι οι νέοι που γεμίζουν εδώ και μερικές εβδομάδες τους δρόμους των Βρυξελλών διεκδικώντας να σωθεί ο πλανήτης και το περιβάλλον πριν να είναι για πάντα αργά. Είναι οι πολίτες που κινητοποιούνται ενάντια στο ρατσισμό και τους νεοφασίστες. Είναι οι αριστεροί και κομμουνιστές ευρωβουλευτές που στάθηκαν απέναντι στην πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία αναγνώρισε τους πραξικοπηματίες της Βενεζουέλας και συμπορεύεται με όσους ετοιμάζουν -αυτές ακριβώς τις μέρες- ένα νέο μακελειό για το πετρέλαιο.

Αυτή λοιπόν είναι η Ευρώπη που εκπροσωπεί στην Κύπρο το ΑΚΕΛ και με αυτή ενωνόμαστε στις εκλογές και στους αγώνες. Είναι η δική μας Ευρώπη.

*Υποψήφιος ευρωβουλευτής, μέλος Κ.Ε. ΑΚΕΛ