Η δικοινοτικότητα του κράτους και η αποδοχή της από τον Γρίβα

Του Χρίστου Μιχαήλ*

Για χάριν της ιστορίας, προτού ξεκινήσω το άρθρο υπενθυμίζω ότι το ΑΚΕΛ και οι οργανώσεις του, διαφώνησαν με τη Ζυρίχη, είτε αρέσει σε κάποιους αυτή η ιστορική αλήθεια, είτε όχι. Η μεγαλύτερη διαφωνία του ΑΚΕΛ ήταν οι Συνθήκες Εγκαθίδρυσης και Εγγύησης και Συμμαχίας.

Το δώρο του Ρώσου Προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, η διακήρυξη λήξης του Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α από τον Γρίβα, έφερε στην επιφάνεια ή αν θέλετε έδωσε και σε εμάς τους νεότερους, τη δυνατότητα να αντιληφθούμε ένα πολύ σημαντικό ιστορικό στοιχείο.

Ο Γρίβας, που ο κάθε λογής αντι-ομοσπονδιακός επικαλείται, υμνεί και δοξάζει, στήριξε τη συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου, την κουτσουρεμένη ανεξαρτησία της Κύπρου η οποία είχε δικοινοτικό χαρακτήρα. Μια ανεξαρτησία που στο δοτό σύνταγμα της, αναγνώρισε και ανήγαγε την πληθυσμιακή μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων σε Κοινότητα και την χαρακτήρισε στα πρώτα άρθρα του συντάγματος «τουρκοκυπριακή κοινότητα», αναγνωρίζοντας της πολιτικά δικαιώματα. Και για να ξεκαθαρίζουμε τον όρο, δικοινοτικός χαρακτήρας σημαίνει συμμετοχή των κοινοτήτων στις τρεις εξουσίες του κράτους, δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική. Καταγράφοντας τα πιο πάνω, είναι τουλάχιστο απαράδεκτο να χρεώνεται στην Αριστερά ο δικοινοτικός χαρακτήρας του κράτους και να παρουσιάζεται από κάποιους ότι εμφανίστηκε μετά το 1974 και συγκεκριμένα με την αποδοχή της Ομοσπονδίας.

Η πολιτική κατάκτηση των Τουρκοκυπρίων, ο προσδιορισμός τους ως κοινότητα, είναι κάτι που σήμερα δεν μπορεί να τύχει διαπραγμάτευσης, αφού αποτελεί πολιτική τους κατάκτηση με νομιμοποίηση της διεθνώς. Άρα, η παρουσία στην Κυπριακή Δημοκρατία, Βουλευτών, Δικαστών και Υπουργών Τουρκοκυπρίων δεν είναι χατίρι των Αριστερών στους αδελφούς Τουρκοκύπριους, αλλά θεσμοθετημένη προϋπόθεση γεννημένη από το σύνταγμα της ίδιας της Δημοκρατίας, που ακόμα και ο Γρίβας είχε αποδεχτεί και κάλεσε το λαό να στηρίξει.

Τι ερώτημα έχουμε εμείς ενώπιον μας σήμερα; Τη διαμόρφωση ενός σωστού πλαισίου αποτελεσματικής έκφρασης των κοινοτήτων σε μια ενδεχόμενη λύση. Όχι το αν θα υπάρχει η δικοινοτικότητα ή όχι. Αυτή είναι αδιαμφισβήτητη! Το ερώτημα είναι το πώς αυτή η δικοινοτικότητα θα εκφράζεται αποτελεσματικά μεν, χωρίς να δημιουργεί διχοτομικές τάσεις δε.

Αν θέλουμε πραγματικά να λυθεί το Κυπριακό οφείλουμε να αποδεχτούμε τη δικοινοτικότητα και να μιλήσουμε γι αυτήν. Εμείς στην Αριστερά για άλλη μια φορά προσπαθούμε να αναιρέσουμε τις στρεβλώσεις των τετελεσμένων που δημιούργησε η δεξιά στον τόπο. Προφανώς δεν κυνηγούμε δάφνες μοναχικού πατριωτισμού, αλλά οφείλουμε εμείς να χαράξουμε το δρόμο.

Και μιας και η συζήτηση αφορά στο Κυπριακό, ας ανταμώσουμε και φέτος στην παγκύπρια πορεία τιμής του Καβάζογλου και του Μισιαούλη στο Δάλι στις 5 του Απρίλη. Όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί «τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη μάχη δεν παύει.» Η Κύπρος πρέπει να ελευθερωθεί και ο λαός της επανενωμένος, σε ένα κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα, να κάνει έφοδο στο μέλλον!

*Μέλος Εκτελεστικού Συμβουλίου ΕΔΟΝ
Επαρχιακός Γραμματεάς ΕΔΟΝ Λεμεσού