Η ελπίδα δεν πνίγεται, παρά το αίμα που έχυσε ο εθνικισμός και ο σοβινισμός

Ένας Ε/κ και ένας Τ/κ γυρίζουν τη σελίδα της εκδίκησης και κοιτάνε το μέλλον της Κύπρου, το οποίο ανήκει στην ειρήνη και στην επανένωση

Του Κωστή Πιτσιλλούδη

Δύο άνθρωποι διηγούνται στη «Χαραυγή» πώς μαύρισε η ψυχή τους από το θάνατο που έσπειρε ο εθνικισμός και ο σοβινισμός κατά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963-64 και κατά τον πόλεμο του 1974.

Οικογένειες που βάφτηκαν στα μαύρα για­τί το μίσος και η διαίρεση του λαού της Κύ­πρου που χύθηκε και από τις δύο πλευρές τε­λικά ξεπλύθηκε με το αίμα των παιδιών, των πατεράδων και των αδελφών τους.

Ο λαός όμως έχει τη σοφία να αντιλαμ­βάνεται ότι δεν έχει τίποτα να κερδίσει με τη μισαλλοδοξία και την εκδίκηση. Μαζί με τη συνάδελφο της «Yeni Duzen», Ντεριά Ουλού­πατλι, επισκεφθήκαμε έναν Ελληνοκύπριο και έναν Τουρκοκύπριο, οι οποίοι ναι μεν πλήγηκαν από τις σφαίρες του εθνικισμού, αλλά γυρίζουν τη σελίδα και κοιτάνε το μέλ­λον της Κύπρου, το οποίο ανήκει στην ειρήνη και στην επανένωση.

Ο Ανδρέας Κολόμβος, πρόσφυγας από τη Μηλιά Αμμοχώστου και κάτοικος Λιβαδιών Λάρνακας, έχασε τον αδελφό του, Αρτέμη Κολόμβο, από Τουρκοκυπρίους ενόσω υπη­ρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο λιμάνι της Αμμοχώστου στις 20 Ιουλίου 1974.

Κατά την πρώτη μέρα της εισβολής, εξι­στόρησε ο κ. Κολόμβος, o αδελφός του, ηλι­κίας 19 ετών (γέννημα 1955), ήταν ο πρώτος νεκρός από μια ομάδα 21 στρατιωτών. «Ο αδελφός μου συμμετείχε στις μάχες με τους Τουρκοκυπρίους έξω από τα τείχη της Αμ­μοχώστου, κοντά στις πολωνικές παράγκες. Σύμφωνα με όσα ακούσαμε, ο αδερφός μου ήταν ο πρώτος που πέθανε στη μάχη», ανέ­φερε και γνωστοποίησε ότι έθαψαν τον Αρτέ­μη Κολόμβο στην περιοχή Σταυρού, εκεί που βρίσκεται τώρα το στρατιωτικά ελεγχόμενο τμήμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώ­στου. «Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες για το πού ακριβώς θάφτηκε.

Το όνομα του αδελφού μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη λίστα των αγνοουμένων, αλλά δεν έχουμε ακόμη αποτελέσματα, αν και έχουμε μεταβιβάσει στην τ/κ ηγεσία τις πλη­ροφορίες που έχουμε και ότι θέλουμε να πά­ρουμε τα λείψανα του αδερφού μας. Δεν θα στοιχίσει κάτι στην Τουρκία να θάψουμε τον αδελφό μας όπως του αρμόζει και σύμφωνα με τα έθιμά μας», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Πολλοί νέοι, όπως και ο αδελφός του, τόνισε, πέθαναν κατά τη διάρκεια του πολέ­μου, υπογραμμίζοντας ότι αυτό που συνέβη το 1974 ήταν μεγάλη αδικία και για τις δύο πλευρές.

Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων (2003), ανέφερε, προσπάθησε να μάθει ποιοι Τουρκοκύπριοι πέθαναν κατά τη διάρκεια της μάχης στα τείχη της Αμμοχώστου. «Επι­σκέφθηκα έναν τάφο ενός Τουρκοκυπρίου που είχε πεθάνει την ίδια μέρα που πέθανε ο αδελφός μου. Η πρόθεσή μου ήταν να βρω κι άλλους, αλλά αφού πήγα στον πρώτο δεν βρήκα τη δύναμη να επισκεφτώ κι άλλους. Κανείς δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει μία ζωή», τόνισε.

Όπως δήλωσε ο πατέρας του, Γιώργος Κο­λόμβος, πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1978, τέσσερα χρόνια μετά τον αδελφό του. «Ο χαμός του αδελφού μου πιστεύω συνέ­βαλε στο θάνατο του πατέρα μου καθώς είχε μία μόνιμη θλίψη. Πρέπει να πούμε ότι ποτέ δεν είχε ο πατέρας μου εχθρότητα απέναντι στους Τ/κ, παρά το τι συνέβη», συμπλήρωσε και υπογράμμισε πως ουδέποτε ο ίδιος είχε αναπτύξει μίσος προς τους Τουρκοκυπρίους, αλλά ούτε και οι τέσσερις του αδελφές.

Από την πλευρά του, ο Αλπέρ Μπεκίρ (γέννημα: 1955), πρόσφυγας από το τότε μει­κτό χωριό Άγιος Θεόδωρος της Λάρνακας και κάτοικος του Άγιου Σέργιου, ανέφερε ότι ο πατέρας του, Μπεκίρ Εντέμ, σκοτώθηκε από Ελληνοκυπρίους στο χωριό του το 1964, όταν ήταν 44 ετών. «Κατά την περίοδο 1963-64 στο χωριό μου οι άνθρωποι σκότωναν συνε­χώς ο ένας τον άλλον δημιουργώντας έναν αιματηρό φαύλο κύκλο.

Την ίδια ημέρα που σκοτώθηκε ο πατέ­ρας μου ένας Ελληνοκύπριος είχε σκοτωθεί από Τουρκοκύπριο. Εκείνη την ημέρα ο πα­τέρας μου πήγε στα χωράφια», εξιστόρησε και στη συνέχεια τόνισε ότι δεν μπορούσαν να βρουν τον πατέρα του, που ήταν άφαντος για μία ολόκληρη εβδομάδα, αλλά η μητέρα του ήταν σίγουρη ότι είχε πεθάνει. «Η μητέρα μου έκλαιγε συνεχώς για μία εβδομάδα, μέχρι που βρέθηκε ο πατέρας μου από ένα σκύλο ενός βοσκού κάτω από ένα δέντρο», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο κ. Μπεκίρ πρόσθεσε πως συναντιότανε με το δολοφόνο του πατέρα του στον Άγιο Θεόδωρο πρόσωπο με πρόσωπο επί 10 ολό­κληρα χρόνια. «Μέχρι το 1974 ήμασταν με την υποψία ποιος είναι. Μετά οι υποψίες μας επιβεβαιώθηκαν, καθώς μάρτυρες της δολο­φονίας μάς επαλήθευσαν πως πρόκειται για το ίδιο άτομο», ανέφερε.

Ο πατέρας του, σημείωσε, είναι τώρα θαμμένος στο τουρκοκυπριακό νεκροταφείο της Κοφίνου, προσθέτοντας πως πηγαίνει κατά καιρούς και επισκέπτεται τον τάφο του, ενώ τόνισε πως ουδέποτε είδε τους Ε/κ ως εχθρούς, παρόλο που ο πατέρας του σκοτώ­θηκε από Ελληνοκύπριο

Τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν

«Δεν θέλω εκδίκηση για τη δολοφονία του αδελφού μου. Αντίθετα, θέλω να δημιουργήσω ισχυρές φιλίες με τους Τουρκοκυπρίους και να στείλω ένα μήνυμα σε όλους να τους δουν ως αδέλφια, στο δρόμο που χάραξε ο μακαρίτης ο Δημήτρης Χριστόφιας», ανέφερε ο κ. Κολόμβος.

Σημείωσε ότι και οι δύο κοινότητες πρέπει να είναι μαζί, σαν μία γροθιά, για να επιτευχθεί η ειρήνη και η αποστρατιωτικοποίηση του νησιού μας. «Πρέπει να γίνουμε ένα σύνολο, να μάθουμε να εμπιστευόμαστε και να εξαλείφουμε το μίσος μεταξύ μας, για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος», κατέληξε.

«Δραστηριοποιούμαι εδώ και χρόνια για να φέρω την ειρήνη στο νησί και θα συνεχίσω να το κάνω. Δεν τρέφω κακία προς τους Ε/κ που σκότωσαν τον πατέρα μου. Για αυτόν το λόγο δέχτηκα κριτική και από την οικογένειά μου. Οι θείοι μου ένιωσαν προσβεβλημένοι από τη στάση μου. Πλήρωσα ένα μεγάλο τίμημα, αλλά μεγάλωσα χωρίς πατέρα και θα συνεχίσω να παλεύω για την ειρήνη, ούτως ώστε κανένα παιδί να μη μεγαλώσει χωρίς πατέρα», δήλωσε ο κ. Μπακίρ και εξήγησε ότι προσπαθεί να αξιολογεί τι συνέβη βλέποντας μέσα από το ιστορικό πλαίσιο της τότε εποχής.

Καταλήγοντας, ο κ. Μπακίρ υπογράμμισε πως η νεολαία πρέπει επίσης να παλέψει για μία διαρκή ειρήνη, προσθέτοντας πως μαζί με τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και τα πολιτικά κόμματα πρέπει να ενωθούν για να διατηρήσουμε την ελπίδα ζωντανή. «Τα λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν. Πρέπει να τεθούν τα θεμέλια για μία σταθερή και διαρκή ειρήνη, στην οποία κανείς δεν θα πεθαίνει πια», συμπλήρωσε.