Η επίθεση της Δεξιάς και η ενότητα της Αριστεράς

Του
Σωτήρη Βλάχου

 

Στην Ελλάδα σήμερα εξελίσσεται μια επίθεση ενάντια σε βασικές δημοκρατικές ελευθερίες που ανάλογή της μπορεί να εντοπιστεί μόνο στην περίοδο της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας.

Προκάλυψη για αυτήν την επίθεση αποτελεί η ανάγκη για προστασία από την πανδημία. Αν όμως το πραγματικό κίνητρο ήταν η έγνοια για την υγεία του κόσμου, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε πρώτα από όλα να είχε επενδύσει σε μαζικά τεστ για εντοπισμό του ιού σε κάθε εστία στο ξεκίνημά του. Θα έπρεπε να έχει προσλάβει χιλιάδες, πολλές χιλιάδες ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ώστε πραγματικά να θωρακίσει το εθνικό σύστημα υγείας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει κάνει!

Πίσω από την επίθεση σε βασικές ελευθερίες δεν βρίσκεται η έγνοια για την υγεία του κόσμου, αλλά η προσπάθεια να ετοιμαστεί το έδαφος για μεταβίβαση σπιτιών και μαγαζιών 600 χιλιάδων οικογενειών και για πιο εύκολη εφαρμογή της λιτότητας και της λεηλασίας της ζωής των ανθρώπων.

Νόμος και τάξη ήταν από τα βασικά σλόγκαν που χρησιμοποίησε προεκλογικά η ΝΔ και αυτό εφαρμόζει τώρα. Για να επιβάλει όμως τον δικό της νόμο προχωρεί σε παραβίαση βασικών Άρθρων του Συντάγματος, όπως το 62 που εξασφαλίζει ότι οι βουλευτές δεν περιορίζονται από την εκτελεστική εξουσία ή την Αστυνομία. Και όμως οι Τσίπρας, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης βρίσκονται μπροστά σε ποινική δίωξη, διότι πορεύτηκαν για να τιμήσουν την επέτειο του Πολυτεχνείου τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας από την πανδημία.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βάζει στόχο τους ηγέτες της οργανωμένης Αριστεράς. Αν της περάσει, θα έχει ένα ακόμα κεκτημένο στην προσπάθειά της να συντρίψει το κίνημα.

Όσο πιο απειλητικά όμως σηκώνεται το μαστίγιο της αντίδρασης, τόσο πιο φανερές γίνονται οι πιθανές μορφές λαϊκής αντίδρασης απέναντι στην απειλή του μαστίγιου. Οι τρεις ηγέτες είχαν υπογράψει κοινή δήλωση, με την οποία καταδίκαζαν την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Αυτή η κοινή δήλωση και κοινή τους πορεία στις 17 Νοεμβρίου πρέπει να επεκταθεί σε κοινή δράση, όπου είναι δυνατό.

Η παλλαϊκή συστράτευση, όχι γενικά και αόριστα, αλλά μέσα από μέτωπα των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς, είναι καίριας σημασίας καθήκον τού σήμερα. Τέτοια μέτωπα θα μπορούσαν εύκολα να κτιστούν πάνω σε ζητήματα που είναι τόσο ξεκάθαρα όπως το σημερινό, ή όπως το ζήτημα των κατασχέσεων, για το οποίο ο Βαρουφάκης έστειλε επιστολή στον Κουτσούμπα για συσπείρωση ενάντια στους πλειστηριασμούς. Δημιουργία τέτοιων μετώπων θα δώσει κουράγιο στον κόσμο για να αντισταθεί σε μια περίοδο όπου η γενική απογοήτευση έχει κυριαρχήσει παντού.

Υπάρχουν διαφορές, σημαντικές διαφορές στα προγράμματα των τριών κομμάτων. Και υπάρχει και το δεδομένο της ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ, που συνθηκολογώντας το 2015 δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την κρίση, απογοήτευσε και άνοιξε έτσι το δρόμο για επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση και για αυτό που εξελίσσεται σήμερα. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει και τώρα ακόμα τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που το καλοκαίρι του 2015 εξέφρασε, μέσα και από το δημοψήφισμα, τη θέλησή του να παλέψει ενάντια στα μνημόνια. Αυτός ο κόσμος θα μπορούσε εύκολα να κινητοποιηθεί από μια κοινή πρόταση των κομμάτων της Αριστεράς για μέτωπο ενάντια στο αστυνομικό κράτος που κτίζει η Νέα Δημοκρατία, ενάντια στη λεηλασία των περιουσιών του κόσμου.

Η συζήτηση μέσα στην Αριστερά είναι και δεν μπορεί παρά να είναι ανοικτή για διαμόρφωση συνολικού προγράμματος για αντιμετώπιση τής χωρίς έλεος ταξικής επίθεσης ενάντια στους λαούς, που την κάνει ακόμα πιο σφοδρή η δικαιολογία της πανδημίας. Η πάλη όμως για τη διαμόρφωση αυτού του συνολικού προγράμματος δεν μπορεί να στέκει εμπόδιο στην άμεση αντιμετώπιση των πιο επειγόντων καθημερινών ζητημάτων. Αυτό είναι ένας τεράστιας σημασίας ζήτημα για την εργατική τάξη.