Η φτωχοποίηση του λαού

Του Κωστή Πιτσιλλούδη

Την ίδια ώρα που οι τιμές των βασικών αγαθών έχουν εκτοξευθεί, με τον εναρμονισμένο Δείκτη Τιμών Καταναλωτή να αυξάνεται κατά 4,7% (11/21), τα ενοίκια να έχουν αγγίξει τις τιμές που επικρατούν σε πόλεις της κεντρικής Ευρώπης και τον πληθωρισμό να βρίσκεται στα ύψη.

Την ίδια ώρα που τα καύσιμα έχουν καταστεί προϊόν πολυτελείας και το ηλεκτρικό ρεύμα έχει διπλασιαστεί σε σύγκριση με πέρσι, ενώ η κυβέρνηση έχει αναπέμψει το Νόμο που υπερψήφισε η Βουλή για μείωση του ΦΠΑ σε αυτό, ήρθαν να προστεθούν σαν κερασάκι στην τούρτα οι αυξήσεις στις χρεώσεις των τραπεζών, με το αρμόδιο Υπουργείο να νίπτει τας χείρας του και να τις χαρακτηρίζει ως «εύλογες».

Μέσα σε όλα αυτά, φυσικά, οι μισθοί των εργαζομένων παραμένουν στα ίδια επίπεδα, εάν υπήρξαν φυσικά «τυχεροί» και δεν έχουν υποστεί μειώσεις.

Εάν προσθέσουμε στη σούμα και την κοινωνική αναταραχή/κρίση που έχει ξεσπάσει ελέω πανδημίας εδώ και δύο χρόνια, τη στασιμότητα και την επικίνδυνη πλεύση του Κυπριακού, την ημετεροκρατία και τη διαφθορά που βασιλεύει, τότε αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει μία κοινωνικο-οικονομική βόμβα κάτω από τα θεμέλια της κυπριακής Πολιτείας, η οποία μέχρι στιγμής δέχεται ετερογενείς αποσυμπιέσεις. Εάν όμως η εν λόγω βόμβα «εκραγεί», τότε θα πρόκειται για μία έκρηξη μεγατόνων.

Για όλους αυτούς τους κραδασμούς που η κυπριακή κοινωνία καλείται να απορροφήσει, η κυβέρνηση Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ έχει τεράστιες ευθύνες. Όσον αφορά το ζήτημα της πανδημίας, σίγουρα γεννά κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Η κυβέρνηση, όμως, όχι μόνο δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε ενέργεια για να σταματήσει τις πολυδιάστατες επιπτώσεις, αλλά τις βοηθάει να καταστούν πιο δυσβάστακτες για τον κυπριακό λαό.

Οι έγνοιες της περιορίζονται γύρω από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και στο βόλεμα ημετέρων (παραδείγματος χάριν: συνεργάτιδες του ΠτΔ), αδιαφορώντας προκλητικά για το μεγαλύτερο τμήμα της κυπριακής κοινωνίας, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση εξαθλίωσης, σχεδόν σε όλους τους τομείς.

Η Κύπρος της ευμάρειας δεν υπάρχει πια, με εξαίρεση τους ολίγους που καρπώθηκαν την περιρρέουσα του Προεδρικού. Αυτή η κατάσταση θεμελιώθηκε στα πρώτα πέντε χρόνια διακυβέρνησης, ενώ στα επόμενα ριζώθηκε και αποτελεί μάστιγα για την οποία μίλησαν όχι μία φορά και δύο φορές, αλλά πολλάκις διεθνείς οργανώσεις, θεσμοί και δημοσιογραφικά πρακτορεία.

Μετά από σχεδόν εννιά χρόνια διακυβέρνησης έχει καταστεί πασιφανές πως μία νέα εκλογική νίκη της μεγαλύτερης παράταξης της Δεξιάς στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, θα οδηγήσει σε μία μη αναστρέψιμη κατάσταση την Κύπρο, θέτοντας παράλληλα ταφόπλακα στα όνειρα της νεολαίας, αλλά και των επόμενων γενεών.

Εάν ο κυπριακός λαός θέλει πραγματικά την αλλαγή, θα πρέπει να δώσει απαντήσεις μέσα από τις κάλπες του 2023, αλλά και μέσα από τη συλλογική δράση.