Η γυναίκα που ταξιδεύει

Σημεία κοινού/ Ορίζοντας

Η γυναίκα που ταξιδεύει

Σκέψεις με αφορμή το μυθιστόρημα της Έλενας Πέγκα Αθήνα – Δελχί – Αθήνα

Η γυναίκα που ταξιδεύει βλέπει τα βιβλία

Στέκεται ακίνητη να τα κοίτα χωρίς να τα πλησιάσει. Είναι ολομόναχη στη βιβλιοθήκη. Σκέφτεται πως αυτό το ταξίδι της τη συνδέει με κομμάτια του εαυτού της. Είναι ένα διπλό ταξίδι, στην Ινδία, αλλά και στη ζωή της. Συμβαίνει κάποιες φορές τα μέρη να λειτουργούν βαθιά μέσα μας με αναπάντεχο τρόπο. Όπως κάποια βιβλία. Η γυναίκα που ταξιδεύει βιώνει το ταξίδι της σαν να διαβάζει ένα βιβλίο που τη συγκινεί, γιατί βλέπει τον εαυτό της μέσα σε αυτό. Θα μπορούσε να το είχε γράψει εκείνη το βιβλίο. Αλλά δεν το είχε γράψει, ήταν μέσα σε αυτό.

Σκέφτεται την οικογένειά της. Αποτελείται από ανθρώπους που μετακινήθηκαν. Χάσανε τα σπίτια τους. Αναγκάστηκαν να ταξιδέψουν. Από φόβο έφυγαν. Όχι από επιλογή. Σε ποια βιβλία που οι ίδιοι δεν είχαν γράψει ήταν μέσα, άραγε;

Τι θυμάται η ταξιδιώτισσα από το ταξίδι της; Τι θυμάται ο άνθρωπος που μετακινείται, όποιος κι αν είναι ο λόγος της μετακίνησής του; Τι βλέπει κανείς όταν ταξιδεύει; Αυτά που αναγνωρίζει ως οικεία; Τι του εντυπώνεται και γιατί θυμάται κάποιες εικόνες, κάποιες σκέψεις που έκανε, κάποια συναισθήματα που ένιωσε και όχι κάποια άλλα; Και το σπίτι του, που αφήνει πίσω του κλειστό και κλειδωμένο, είναι για τον ταξιδιώτη μία αναφορά; Τι άφησε εκεί; Τι τον περιμένει; Η γυναίκα που ταξιδεύει έχει τον γιο της να την περιμένει στο σπίτι της.

Έλενα Πέγκα, Αθήνα – Δελχί – Αθήνα, Μυθιστόρημα, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2019, σ. 150-151

………………..

Ο σελιδοδείκτης ήταν μια κάρτα επιβίβασης που διατήρησε αυτή τη νέα χρήση δύο σχεδόν μήνες μετά το ταξίδι της επιστροφής, αφού έχασε την αρχική της χρήση: να επιτρέπει την έλευση από τον τόπο στον μη τόπο, στον χώρο και το μέσο της μετάβασης στον άλλο τόπο, εν προκειμένω στον οικείο και χώρο της μόνιμης, όπως λένε, κατοικίας.

Ήταν η τελευταία από μια σειρά από κάρτες επιβίβασης και εισιτήρια σε ένα σεβαστής διάρκειας ταξίδι αλλά όχι τόσο μακρινό όσο εκείνο του βιβλίου, δι-εθνές αλλά όχι δι-ηπειρωτικό.

Τι βλέπει κανείς όταν ταξιδεύει, ποια κομμάτια του εαυτού του συναντά και επαναδιαπραγματεύεται μέσα στη ρευστή συνείδηση ή και ταυτότητα που προκαλεί το ταξίδι όταν γίνεται για το ταξίδι, για τον άλλο ορίζοντα, την άλλη γλώσσα, τα αλλιώτικα σπίτια, τους ανθρώπων που μοιάζουν κάπως διαφορετικοί ή και όχι, σήμερα όχι πια, όχι και τόσο. Που γίνεται για τη θραύση της καθημερινότητας, για την εμπειρία του αλλού, αλλιώς, με άλλους. Ο εαυτός αλλού είναι ευκαιρία –που αν δεν παρέχεται, την προκαλείς– να δει κανείς αυτό που χάνει με το εδώ, το πολύ εδώ, το πολύ συνήθως και –μέσα στη δίνη της ασθμαίνουσας ισοπεδωτικής πραγματικότητας– το πολύ πρέπει, το δεν γίνεται αλλιώς.

Βλέπει μήπως δεν πρέπει, μήπως γίνεται με πολλαπλά αλλιώς, πιθανούς δρόμους νέους ή παραμελημένους, βλέπει αντανακλάσεις ξεχασμένου, πιο αληθινού εαυτού και οπτασίες πιθανού καινούργιου και ευτυχέστερου ή, ρεαλιστικότερα, πιο κοντά σε ό,τι προσδιορίζει ως ουσία.

Οι δρόμοι των αλλαγών δύσκολοι –εξίσου για τα μέσα και τα έξω– αλλά τα βιβλία και τα ταξίδια είναι κάρτες επιβίβασης κι αυτά.

Έλενα Πέγκα, ευχαριστώ για τα παράλληλα ταξίδια.

Α.Κ.