Τη βδομάδα που πέρασε μπήκε στην καθημερινή κουβέντα μας η φράση «επιστροφή στην κανονικότητα». Καλά κάνουμε όμως να θυμόμαστε ότι αυτή η «κανονικότητα» δεν είναι ίδια για όλους. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε πριν λίγες μέρες η Eurostat για το 2019, το 9,4% του πληθυσμού της Κύπρου (5η στην κατάταξη της Ε.Ε. των 27) αντιμετωπίζει σοβαρές υλικές στερήσεις.
Τον Μάρτιο, τον πρώτο μήνα της κρίσης του κορονοϊού, η ανεργία έφτασε το 6,7% σε σύγκριση με 5,8% τον προηγούμενο μήνα. Πολλοί φοβόμαστε ότι θα ακολουθήσει μια επανάληψη -ίσως και σε χειρότερο βαθμό- της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2013, της δημοσιονομικής συρρίκνωσης και των καταστροφικών μέτρων λιτότητας που διέλυσαν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μας.
Είναι φανερό από τις συζητήσεις στο Eurogroup ότι η Ε.Ε. συνεχίζει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά της προ-κορονοϊού περιόδου. Η λιτότητα επιλέγεται και πάλιν ως ο πρώτος πυλώνας μέτρων για την επιστροφή στην «κανονικότητα», σαν να μη διδάχτηκαν τίποτα από τα μεγάλα αδιέξοδα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η αναπαραγωγή όμως των αποτυχημένων συνταγών του παρελθόντος, θα ήταν ασυγχώρητο λάθος. Η πανδημία αποκάλυψε με τρόπο ωμό ότι μια ανάπτυξη που βασίζεται στον χρηματοοικονομικό τομέα και την αυξανόμενη ανισότητα δεν είναι βιώσιμη για τον άνθρωπο ή τη φύση. Είναι σαφές λοιπόν ότι το υφιστάμενο μοντέλο ανάπτυξης δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων και πρέπει να αλλάξει.
Η πανδημία αποκάλυψε επίσης πόσο εύθραυστες και ανεπαρκείς είναι οι κοινωνικές υποδομές του κράτους. Ξεκινώντας από το σύστημα δημόσιας υγείας που κουτσουρεύτηκε από τις περικοπές των τελευταίων χρόνων (ένα σύστημα υγείας είναι παραγωγικό όταν εγγυάται την υγεία όλων, όχι όταν βγάζει κέρδη), τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, την παιδεία… Όλα αυτά που δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποθηκεύονται στη λογική του κέρδους. Και τέλος, η πανδημία επιβεβαίωσε τη σημασία του κόσμου της εργασίας.
Είναι η επαγγελματική ευσυνειδησία και η αυταπάρνηση των επαγγελματιών υγείας και γενικά των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που απέτρεψε την κατάρρευσή τους και κράτησε όρθια τη δημόσια υγεία. Είναι οι πωλήτριες και οι ντελιβεράδες που κάλυψαν τις βασικές μας ανάγκες σε τρόφιμα και φάρμακα επιτρέποντας σε όλους μας μιαν προσομοίωση κανονικότητας. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να είναι όπως πριν. Είναι καιρός να επανεξετάσουμε σε βάθος μια σειρά τομείς της ζωής μας: από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη έως τις υπηρεσίες φροντίδας, από την αναπτυξιακή πολιτική έως την παιδεία, από την προστασία του περιβάλλοντος έως τον δομημένο χώρο στον οποίο ζούμε. Με πιο σημαντικό ίσως το γεγονός ότι η εργασία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ως απλός παράγοντας της παραγωγής, ένα κόστος που είναι πάντα συμπιέσιμο. Κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι μας ώστε να μη φορτωθούν οι εργαζόμενοι το λογαριασμό και αυτής της κρίσης.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
