Η κατάντια ενός Προέδρου

Της Ελένης Μαύρου

Νίκος Αναστασιάδης, Πρόεδρος της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας: «∆εν µπορούν τα µηδενικά να µιλούν για τους άριστους ή εκείνους που αρίστευσαν»!

Τα µηδενικά είµαστε όλοι εµείς. Κάθε πολίτης που έχει άποψη και ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Κάθε πολίτης που θεωρεί ότι στη δηµοκρατία δεν χωρά φίµωση της διαφορετικής άποψης. Και µετά, µας λέει ότι τηρεί «χαµηλούς τόνους» χάριν της ενότητας!

«Χάριν της ενότητας» δεν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας παραβιάζει διαχρονικές αποφάσεις του Εθνικού Συµβουλίου όταν ανοίγει θέµατα συµφωνηθέντα, όπως η πρόταση για αποκεντρωµένη οµοσπονδία (την ώρα που οι οµοσπονδιακές αρµοδιότητες ήταν συµφωνηµένες), ή όταν «ανακάλυπτε» ξαφνικά το κοινοβουλευτικό σύστηµα, ενώ είχε ήδη συµφωνηθεί το προεδρικό πολίτευµα.

∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για τη δήλωση του Προέδρου ότι (οι Τούρκοι) «θα πρέπει να περιοριστούν εις όσα αναλογούν στην Αποκλειστική Οικονοµική Ζώνη τής εν λόγω παρανόµου οντότητας». Έστω κι αν αυτό αναιρεί τη θέση µας ότι η ΑΟΖ της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας είναι µία και αδιαίρετη και εκτείνεται σε ολόκληρο τον θαλάσσιο χώρο, ελεύθερο και κατεχόµενο.

∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί γιατί εκτίθεται η Κυπριακή ∆ηµοκρατία για ξέπλυµα βρόµικου χρήµατος µε τα σχέδια «χρυσών διαβατηρίων» και ο Πρόεδρος, αντί απάντησης, καταγγέλλει στοχοποίηση της Κύπρου από την Κοµισιόν, τον ΟΟΣΑ, την Παγκόσµια Τράπεζα…

∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για το ξεπούληµα του Συνεργατισµού ή και τον χλευασµό του σχετικού πορίσµατος, που καταλογίζει σοβαρές ευθύνες στον Υπουργό Οικονοµικών, µε τη δήλωση του Ν. Αναστασιάδη ότι «δεν µπορεί επειδή έτσι αποφάσισαν τρεις που δεν θεµελιώνουν αυτά που λένε, να πω ότι για να διασωθούν οι θεσµοί πρέπει να θυσιαστεί η Ιφιγένεια».

∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για την επιµονή της κυβέρνησης να ξεπουλήσει κερδοφόρους ηµικρατικούς οργανισµούς, παρά τη (γραπτή) δέσµευση του Ν. Αναστασιάδη για το αντίθετο.
∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για το κούρεµα των καταθέσεων, παρά τη δέσµευσή του ότι «δεν θα γίνουν αποδεκτές οι όποιες αναφορές περί κουρέµατος καταθέσεων» (28.2.2013), την οποία ξέχασε όταν… του έβαλαν το πιστόλι στο κρόταφο.

∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για την προνοµιακή ενηµέρωση συγγενών και φίλων του Προέδρου, που επέτρεψε τη διακίνηση εκατοµµυρίων από την Κύπρο στο εξωτερικό προς αποφυγήν του κουρέµατος.

∆εν έπρεπε κανείς να διαµαρτυρηθεί για τις δηλώσεις περί «δανεικών ψήφων», για τις γυναίκες που «τελικά σκέφτονται», για τη συγγνώµη «ανεξάρτητα αν τα θύµατα ήταν αλλοδαπές»…

Περίεργη αντίληψη έχει ο κ. Αναστασιάδης για την ενότητα και τη δηµοκρατία!
Η δε αναφορά σε «άριστους των αρίστων», πλέον µόνο πικρά χαµόγελα προκαλεί.

Ποιον να πρωτοθυµηθούµε; Τον «άριστο των αρίστων» που καταδικάστηκε για δεκασµό, δωροληψία, δωροδοκία, διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας και συνωµοσία (Ρίκκος Ερωτοκρίτου); Τον Υπουργό του της ∆ικαιοσύνης; Τον Υπουργό του των Οικονοµικών;

Είναι επιλογή του ίδιου του κ. Αναστασιάδη, τελικά, ο εκφυλισµός του πολιτικού λόγου, η κατάργηση κάθε έννοιας πολιτικής ευθιξίας και ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Είναι επιλογή του ο κατήφορος τον οποίον πήρε. Και όλα αυτά για µια χούφτα ψήφους.