Η κοινωνία δεν τους εμπιστεύεται πλέον

Του
Χρήστου Χαραλάμπους

 

Ένα από τα τελευταία πολιτικά παιχνίδια ή καλύτερα τις μπαγαποντιές (για να χρησιμοποιήσω το χαρακτηρισμό που άκουσα να δίνεται σε συζήτηση κοινοταρχών και κοινοτικών συμβούλων) της κυβέρνησης και του Συναγερμού, έχει να κάνει με τη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κάτι που αναμφίβολα χρειάζεται να γίνει για να λειτουργήσουν καλύτερα και πιο αποδοτικά δήμοι και κοινότητες.

Οι κυβερνώντες όμως που τόσο πολύ κόπτονταν γι’ αυτή τη Μεταρρύθμιση και κατάφεραν να πείσουν τους πάντες ακόμα και για την ανάγκη αναβολής των εκλογών, επικαλούμενοι τα οικονομικά και άλλα συμφέροντα του τόπου και του κράτους, άλλα είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και καθώς, για μια ακόμα φορά αποδείχθηκαν ψεύτες και πλάνοι, τούμπαραν το όλο εγχείρημα και κανένας δεν μπορεί πλέον να είναι σίγουρος ποια θα είναι η κατάληξη.

Μετέωρη, λοιπόν, παραμένει η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπως και τόσες άλλες μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση Αναστασιάδη τις οποίες ο κόσμος τις εισπράττει σαν μια πιπίλα χωρίς γεύση και ουσία στο στόμα των κυβερνώντων που στο τέλος, από το πολύ πιπίλισμα, θα πιστέψουν και ο ίδιοι ότι είναι μεταρρυθμιστές. Κάποιοι από αυτούς, ίσως και να πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν, οι αλλαγές και τα μέτρα που αποφασίζουν και εφαρμόζουν, συνιστούν μεταρρυθμίσεις.

Πρέπει, επιτέλους οι κυβερνώντες να αντιληφθούν ότι η κυπριακή κοινωνία, στην κατάντια που την έχουν οδηγήσει, με την ανεργία, την οικονομική ανέχεια και την κοινωνική καταρράκωση, δεν τους εμπιστεύεται πλέον, δεν μπορεί να είναι ανοιχτή και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποδέχεται τις «μεταρρυθμίσεις» τους.

Οι πολίτες πλέον, ακόμα κι οι «δικοί» τους, είναι εξαιρετικά καχύποπτοι κάθε φορά που ακούνε τη λέξη «μεταρρύθμιση», γιατί -κατά έναν περίεργο τρόπο- οι «μεταρρυθμίσεις» ταυτίζονται με πολιτικές που είτε δεν ανταποκρίνονται στις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, είτε αφαιρούν ευθέως και χωρίς καν προσχήματα βασικά δικαιώματα από τους εργαζομένους και γενικότερα από το λαό, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει κυριολεκτικά διαλυθεί οικονομικά, κοινωνικά και άλλως πως…

Η καχυποψία του κόσμου απέναντι στις «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης Αναστασιάδη-Συναγερμού, δεν είναι καθόλου υπερβολική. Αντίθετα, είναι απόλυτα δικαιολογημένη αφού εκείνο που βιώνουμε καθημερινά είναι κινήσεις αποδόμησης του κράτους, ενέργειες και αποφάσεις που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση μεγάλων οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Και αποδείχθηκε αυτό με τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα σημαντικών κρατικών υπηρεσιών και λαϊκών κατακτήσεων.

Για να πετύχει μια μεταρρύθμιση, για να γίνει αποδεκτή και να στηριχθεί από τους πολίτες χρειάζεται εξαντλητική ανάλυση των προβλημάτων που έχουν ανακύψει και των καταστάσεων που πρέπει να αλλάξουν, αλλά και επαρκής τεκμηρίωση για τα αποτελέσματα των μέτρων που πρέπει να ληφθούν και κυρίως απαιτείται ένας πολιτικός σχεδιασμός που θα διασφαλίζει πως τα οφέλη θα πάνε εκεί που έγιναν οι θυσίες.

Η Κύπρος δεν χρειάζεται μεταρρυθμίσεις που θα διαιωνίζουν το πελατειακό κράτος, αλλά δομικές ανατροπές, ενίσχυση του δημοκρατικού ελέγχου των θεσμών, ριζική αναδιάρθρωση σημαντικών τομέων όπως εκείνων της Παιδείας και της Υγείας… Μεταρρυθμίσεις που θα αποσκοπούν στη γενική αναρρύθμιση του κράτους προς όφελος των θεσμών και της κοινωνίας.