Η κόκκινη Πρωτομαγιά

Της Ελένης Μαύρου

Την 1η του Μάη του 1886, μισό εκατομμύριο Αμερικανοί εργάτες άφησαν κάτω τα εργαλεία τους, αποφασισμένοι να μην τα ξαναπιάσουν στα χέρια τους μέχρι να κερδίσουν την οκτάωρη εργάσιμη μέρα. Εκείνη η διαδήλωση των εργατών πνίγηκε στο αίμα. Όμως η εργατική τάξη είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στο στίβο της ταξικής πάλης. Και το μήνυμα του Σικάγο έμελλε να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σήμερα, αποτίουμε φόρο τιμής στους ηρωομάρτυρες του Σικάγο, τα οράματα των οποίων παραμένουν ζωντανά και διαχρονικά, ενώνοντας και εμπνέοντας τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, πέρα από σύνορα και καταγωγή.

Τιμούμε ταυτόχρονα τους Κύπριους πρωτοπόρους εργάτες, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, και τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες στη Σκουριώτισσα, το Μαυροβούνι, το Ξερό, τη Λεύκα…

Νιώθοντας να βαραίνει στους ώμους μας αυτό που δεν χωρά σε κανένα νεοφιλελεύθερο μανιφέστο: ότι οι μεγάλες και μικρές κατακτήσεις των εργαζομένων δεν μας χαρίστηκαν από κανένα.

Τις κέρδισαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, στο πεδίο των σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης, όταν η μέρα των εργαζομένων ξεκινούσε το χάραμα και τέλειωνε βασανιστικά «βούττημαν ήλιου» για ένα ξεροκόμματο ψωμί. Και ότι δεν έχουμε δικαίωμα να χαρίσουμε τίποτα, γιατί όλα αυτά ανήκουν πια στα παιδιά μας, είναι η παρακαταθήκη μας για το μέλλον τους.

Αυτή η πεποίθηση θεμελίωσε και ανέπτυξε το κυπριακό εργατικό κίνημα. Δεν υπάρχει κατάκτηση για τους εργαζόμενους που να μη φέρει τη σφραγίδα του Λαϊκού Κινήματος -παρά τους ξυλοδαρμούς και τις φυλακίσεις απεργών, παρά την αντίδραση που έφτανε μέχρι το σύνθημα «Καλύτερα 12 ώρες γαλάζιες, παρά 8 ώρες κόκκινες».

Εκατόν τριάντα έξι χρόνια από τη μεγάλη αιματηρή απεργία του Σικάγο. Μοιάζει σαν οι σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας να γυρίζουν προς τα πίσω. Απορρυθμίζονται οι εργασιακές σχέσεις, υπονομεύεται το κοινωνικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν με τους αγώνες τους ολόκληρες γενιές εργαζομένων.

Η Πρωτομαγιά, πάντα… επίκαιρη, κόκκινη, ανυπότακτη, διεκδικητική, ανατρεπτική, δείχνει το δρόμο.

Το δρόμο του αγώνα απέναντι στις πολιτικές που οδηγούν τη μεγάλη πλειοψηφία στην ανέχεια και την απόγνωση, για να διασφαλίσουν τεράστια κέρδη σε μια μικρή μειοψηφία. Το δρόμο του αγώνα απέναντι στις πολιτικές που γεννούν καθημερινά τις ακραίες ανισότητες.

Το δρόμο του αγώνα: Για να λυτρώσουμε τους νέους μας από την ανεργία και την εκμετάλλευση. Για να απαλλάξουμε τους ηλικιωμένους μας από τον εξευτελισμό των περικοπών όσων τους χρωστά το κράτος και η κοινωνία. Για να ζουν οι εργαζόμενοι με αξιοπρέπεια, απολαμβάνοντας τον τεράστιο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Υστερόγραφο:

Σε λίγο, εκεί στη νεκρή ζώνη θα σμίξουν ξανά οι άνθρωποι του μόχθου, όσοι υποφέρουν από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές και τις πολιτικές λιτότητας, είτε αυτές εφαρμόζονται στο βορρά από την κατοχική Τουρκία είτε στο νότο από την κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Για να ανασύρουν μνήμες από τους κοινούς αγώνες οι μεγαλύτεροι και να χτίσουν μαζί τις δικές τους μνήμες, από τους αγώνες του σήμερα, οι νεότεροι. Για μια πατρίδα ενωμένη, που θα ανήκει στους ανθρώπους που «ποτίζουν με τον ιδρώτα τους τη γη αυτή».