Του Γιάννη Παναγιώτου
Στα πλαίσια της δημόσιας συζήτησης σχετικά με την επίλυση του κυπριακού προβλήματος κυριαρχούν οι συναισθηματικές προσεγγίσεις του φόβου και της ελπίδας, σε αντιδιαστολή με τον ορθολογισμό που είναι απαραίτητος για τη διαχείριση σύνθετων πολιτικών ζητημάτων. Η απόρριψη της όποιας λύσης ελέω φόβου και η αποδοχή της όποιας λύσης ελέω ελπίδας αποτελούν εξίσου λανθασμένες επιλογές, που αντανακλούν μια παρωχημένη οπαδική αντίληψη διαχωρισμού σε απορριπτικούς και σε ενδοτικούς.
Η υπεραπλούστευση της δημόσιας συζήτησης είναι βολική για επικοινωνιακούς λόγους και ιδιαίτερα προσφιλής στο σύγχρονο περιβάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά όταν αυτές οι προσεγγίσεις επηρεάζουν άμεσα τη διαχείριση του Κυπριακού γίνονται πολύ προβληματικές. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι κρυφές ατζέντες του φόβου και της ελπίδας μετατρέπονται από ανομολόγητες σε προφανείς.
Αυτοί που εμπορεύονται το φόβο προτάσσουν τους κινδύνους της λύσης του Κυπριακού, επικεντρώνονται σε αρνητικά σημεία, εκφράζουν ανησυχίες και αναφέρονται στις κακές μαύρες μέρες που έρχονται, όπου θα υπάρχει μίσος και αντιπαράθεση. Ομως, κρυφή ατζέντα του φόβου είναι η απόρριψη οποιασδήποτε λύσης του Κυπριακού και η αντιμετώπιση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων ως ενός αναγκαίου κακού που συμβαίνει προσχηματικά για να πεισθεί η διεθνής κοινότητα ότι η πλευρά μας θέλει λύση, για να αποδειχθεί η αδιαλλαξία της άλλης πλευράς, για να αγοράσουμε χρόνο και για να διατηρηθεί ανενόχλητο το στάτους κβο. Δεν υπάρχει τίποτα που να αξιολογείται ως πραγματικά ικανοποιητικό και που να κρίνεται ως ικανό να οδηγήσει σε συμφωνία, αφού πάντα ο πήχης ανεβαίνει υψηλότερα. Αυτοί που εμπορεύονται το φόβο ξέρουν εκ των προτέρων ότι σε περίπτωση δημοψηφίσματος θα ψηφίσουν ΟΧΙ, ό,τι και αν είναι αυτό που θα έχουν ενώπιόν τους.
Αυτοί που εμπορεύονται την ελπίδα προτάσσουν τις προοπτικές της λύσης του Κυπριακού, επικεντρώνονται σε θετικά σημεία, εκφράζουν αισιοδοξία και αναφέρονται στις καλές ροζ μέρες που έρχονται, όπου θα υπάρχει αγάπη και συνεργασία. Ομως η κρυφή ατζέντα της ελπίδας είναι η αποδοχή οποιασδήποτε λύσης του Κυπριακού και η αντιμετώπιση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων ως ενός αναγκαίου κακού που συμβαίνει προσχηματικά για να διασκεδασθούν διάφορες ανησυχίες, για να ικανοποιηθούν ορισμένες ιδιοτροπίες, για να καταγραφούν κάποιες διατυπώσεις και για να προκύψει νομοτελειακά η επανένωση. Δεν υπάρχει τίποτα που να αξιολογείται ως πραγματικά προβληματικό και που να κρίνεται ως ικανό να οδηγήσει σε αδιέξοδο, αφού ο πήχης πάντα κατεβαίνει χαμηλότερα. Αυτοί που εμπορεύονται την ελπίδα ξέρουν εκ των προτέρων ότι σε περίπτωση δημοψηφίσματος θα ψηφίσουν ΝΑΙ, ό,τι και αν είναι αυτό που θα έχουν ενώπιόν τους.
Αυτοί που εμπορεύονται το φόβο και αυτοί που εμπορεύονται την ελπίδα μπορούν να είναι χρήσιμοι για διαφόρους λόγους και με διαφόρους τρόπους, ενδεχομένως να είναι αμφότεροι ειλικρινείς και αγαθοί, αλλά ο ρόλος τους καθίσταται προβληματικός όταν εμπλέκονται άμεσα στη διαχείριση του Κυπριακού. Επειδή από διαφορετικές αφετηρίες και μέσα από διαφορετικές διαδρομές οδηγούν σε κατάληξη είτε μη λύσης και είτε κακής λύσης, που συνεπάγονται διχοτόμηση. Σε αντιδιαστολή με τις κρυφές ατζέντες του φόβου και της ελπίδας βρίσκεται ο ορθολογισμός και η νηφαλιότητα, χωρίς παλινδρομήσεις και χωρίς αμφιταλαντεύσεις για τη μορφή λύσης του Κυπριακού, για τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων και για το περιεχόμενο της λύσης. Και ιδιαίτερα στην παρούσα κρίσιμη φάση των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού, η ψυχραιμία είναι απαραίτητη και πολυτιμότατη.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
