Η Λεμεσός διεκδικεί και απαιτεί! Δεν επαιτεί!

Του Γιώργου Τ. Γεωργίου*

Η Λεμεσός υπήρξε ανέκαθεν ο σημαντικότερος πνεύμονας της κυπριακής οικονομίας. Το λιμάνι, η τουριστική βιομηχανία, η οικοδομική βιομηχανία, η επιχειρηματική δράση, η γεωργία, η κτηνοτροφία, οι δρόμοι του κρασιού, αποτελούν πηγή ζωής σήμερα για την Κύπρο και το λαό μας.

Εκ των πραγμάτων είναι ο κύριος αιμοδότης της κυπριακής οικονομίας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, με τη διακυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη και ΔΗΣΥ, η Λεμεσός, πόλη και ύπαιθρος, δεν αντιμετωπίστηκε ισότιμα και με στοργή από το κράτος. Εκτός από υποσχέσεις, εξαγγελίες και διακηρύξεις κενού περιεχομένου, η Λεμεσός και οι Λεμεσιανοί νιώθουν θυμό και απογοήτευση γι’
αυτά τα γεγονότα και γι’ αυτές τις πραγματικότητες. Ζουν και βιώνουν την ασυνέπεια των σημερινών κυβερνώντων σε όλο το μεγαλείο της.

Πιο συγκεκριμένα, και ενώ εκπνέει η θητεία των σημερινών κυβερνώντων, δυστυχώς η Λεμεσός δεν είδε κανένα έργο υποδομής, κανένα έργο ζωής να υλοποιείται ή να ξεκινά, πλην των αναπτυξιακών έργων που σχεδιάστηκαν και τροχοδρομήθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Εργα που διαφημίστηκαν από τους σημερινούς κυβερνώντες, όπως ο δρόμος Λεμεσού – Σαϊττά, η αναβάθμιση του Νοσοκομείου Κυπερούντας, η ενίσχυση και η αναβάθμιση του Νοσοκομείου Λεμεσού, ο διαχωρισμός και η παραχώρηση κυβερνητικών οικοπέδων σε οικογένειες φτωχών, λαϊκών στρωμάτων, το τελεφερίκ Αμιάντου -Τροόδους, όλα αυτά παραμένουν μόνο δεσμεύσεις, άνθρακας ο θησαυρός.

Ακόμα, η μη υλοποίηση της απόφασης για μετακίνηση της κτηνοτροφικής περιοχής Πολεμιδιών, η καθυστέρηση για την ετοιμασία ενός master plan για την αξιοποίηση του Βερεγγάρια Κάτω Πολεμιδιών, η παραπομπή στις ελληνικές καλένδες του Τεχνολογικού Πάρκου στο Πεντάκωμο, οι μονομερείς αποφάσεις και πολιτικές για τον αναδασμό και η αναστάτωση που επέφεραν στους
πολίτες, η εγκατάλειψη των Τοπικών Αρχών, Δήμων και Κοινοτήτων στο έλεος του Θεού, δημιουργούν τεράστια ελλείμματα για τη στάση των κυβερνώντων, που αποδεικνύουν στην πράξη ότι πολύ απέχουν οι εξαγγελίες από τα έργα.

Είναι και το γήπεδο, που τα σωματεία της Λεμεσού θέλησαν να επενδύσουν τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Σε ποιο στάδιο βρίσκεται; Προχωρά ή δεν προχωρά; Ποιος ξέρει;

Ακόμη, σειρά αιτημάτων Δήμων και Κοινοτήτων, δυστυχώς καθυστερούν και δεν φαίνεται να βρίσκουν το δρόμο της εκτέλεσής τους. Αιτήματα για σχολεία (νηπιαγωγεία-δημοτικά-γυμνάσια-λύκεια), μικρότερα έργα για αναπλάσεις πλατειών, διαμορφώσεις πάρκων και οδικού δικτύου, παραμένουν στάσιμα.

Και τι να πει κάποιος με αυτά που υπήρχαν και ακυρώθηκαν από τους σημερινούς κυβερνώντες.

Μηδέν προσφυγική πολιτική.

Ακόμη και αυτά που σχεδιάστηκαν και εξαγγέλθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση
ακυρώθηκαν. Η πολιτική στήριξης και αναβάθμισης της υπαίθρου είναι ανύπαρκτη, προγράμματα και δράσεις, ακυρώθηκαν. Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, δυστυχώς συρρικνώθηκε μέχρι κατάργησης κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, στοργής, ευαισθησίας και αλληλεγγύης.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, και με αφορμή την κρίση που ζούμε, το κράτος χρειάζεται να σχεδιάσει και να προωθήσει άμεσα μια ορθολογιστική πολιτική για ισορροπημένη ανάπτυξη. Σε συνθήκες κρίσης είναι που το κράτος πρέπει να αποδείξει ότι έχει τη βούληση και τη θέληση να συμβάλει στην ανάπτυξη και την πρόοδο του λαού και της χώρας μας.

Τώρα είναι η ώρα που το κράτος πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, να δώσει κίνητρα και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη, δημιουργώντας προϋποθέσεις για νέες θέσεις εργασίας και απασχόλησης.

Το ΑΚΕΛ και η Κυπριακή Αριστερά έχει το υπόβαθρο, τις γνώσεις και την εμπειρία, με πρόγραμμα και σχεδιασμό, με διάλογο και διαβούλευση με όλους, κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, φορείς και πολίτες, για να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση από τη στασιμότητα που έχει περιέλθει η χώρα μας.

Το ΑΚΕΛ μπορεί και πρέπει να γίνει και πάλι η ατμομηχανή της ανάπτυξης, της προόδου και της κοινωνικής προκοπής του Κυπριακού λαού.

* Επαρχιακού Γραμματέα ΑΚΕΛ Λεμεσού, βουλευτή