Η Λεμεσός περιμένει το πράσινο φως για το Καρνάγιο

 

Του Χρήστου Χαραλάμπους

 

Επείγουσα και πολύ σημαντική για τη Λεμεσό θεωρείται η έγκριση και προώθηση από το Πολεοδομικό Συμβούλιο και το Τμήμα Πολεοδομίας των προτάσεων που έχουν υποβληθεί από το Δήμο Λεμεσού στα πλαίσια της τροποποίησης του Σχεδίου Περιοχής Κέντρου Πόλης και αφορούν ιδιαίτερα την περιοχή του Καρνάγιου. Είναι η περιοχή που εκτείνεται μεταξύ των δύο λιμανιών, η οποία παρουσιάζει μια εικόνα εγκατάλειψης και αποτελεί για τις Τοπικές Αρχές αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους το «μελανό στίγμα» του δυτικού παραλιακού μετώπου της πόλης, αν εξαιρέσει κανείς τις αναπτύξεις που δημιουργήθηκαν με τη μαρίνα και την ανάπλαση του παλιού λιμανιού.

Η αλλαγή αυτής της υποβαθμισμένης παραλίας, με την κατασκευή κάποιων υποδομών  και αναπτυξιακών έργων, σε συνδυασμό και με την αξιοποίηση των βιομηχανικών κτιρίων που βρίσκονται στην περιοχή, αποτελούσε ανέκαθεν στόχο του Δήμου προσβλέποντας στη δημιουργία ενός χώρου ελκυστικού για τους Λεμεσιανούς και τους επισκέπτες της πόλης. Μέσα από αρχιτεκτονικές και άλλες μελέτες που έγιναν εδώ και μερικά χρόνια κι αφού ακολούθησαν αλλεπάλληλες συσκέψεις και συζητήσεις όπου ακούστηκαν οι απόψεις των Δημοτικών Ομάδων και άλλων εμπλεκόμενων φορέων, το Δημοτικό Συμβούλιο διαμόρφωσε την  τελική εικόνα που επιδιώκεται να δοθεί στην περιοχή.

Εξετάστηκαν όλες οι παράμετροι για την περιοχή του κέντρου και μελετήθηκαν ζητήματα που αφορούν, μεταξύ άλλων, την οικιστική και την εμπορική ανάπτυξη, το περιβάλλον (με έμφαση στην ενδυνάμωση της σύνδεσης της πόλης με τη θάλασσα, τη βελτίωση της αισθητικής εικόνας αστικών περιοχών, το λειτουργικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων και την ανάδειξη σημείων αναφοράς της πόλης), την κυκλοφορία, τον τομέα της αναψυχής και του τουρισμού.

Οι προτάσεις που υπέβαλε ο δήμος στο Πολεοδομικό Συμβούλιο και το Τμήμα Πολεοδομίας για τη συγκεκριμένη περιοχή μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα στοιχεία:

• Αύξηση του συντελεστή πυκνότητας με μέγιστο συντελεστή 2,5:1, συμπεριλαμβανομένων των κινήτρων τα οποία να αφορούν διεύρυνση των δημοσίων χώρων πρασίνου, δημόσιους χώρους στάθμευσης και επιθυμητές χρήσεις.
• Καθορισμός των χρήσεων οι οποίες επιτρέπουν εμπορικές αναπτύξεις κατά μήκος του υφιστάμενου άξονα της λεωφόρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ, περιορισμένες εμπορικές αναπτύξεις κατά μήκος της προτεινόμενης Ακταίας Οδού και εντός του «θύλακα» οικιστικές και γραφειακές αναπτύξεις υπό προϋποθέσεις. Η Ακταία Οδός προτείνεται με γεωμετρικά χαρακτηριστικά δρόμου δύο λωρίδων σε ένα επίπεδο με πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομους, νέες δεντροφυτεύσεις και υλικά φιλικά προς το περιβάλλον με παράλληλα μέτρα κυκλοφοριακής ύφεσης. Τα κυκλοφοριακά δεδομένα θα διαφοροποιηθούν με βάση τα πορίσματα που θα προκύψουν από την εφαρμογή των προνοιών του Σχεδίου Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας.
• Κατάργηση του ειδικού προγράμματος ανάπτυξης έξω από τη μαρίνα Λεμεσού, ώστε να αποτελεί μέρος του ευρύτερου Σχεδίου Περιοχής.

Στα πλαίσια της γενικής στρατηγικής ανάπτυξης, εξετάστηκαν όλες οι παράμετροι για την περιοχή του κέντρου και μελετήθηκαν ζητήματα που αφορούν, μεταξύ άλλων, την οικιστική και την εμπορική ανάπτυξη, το περιβάλλον (με έμφαση στην ενδυνάμωση της σύνδεσης της πόλης με τη θάλασσα, τη βελτίωση της αισθητικής εικόνας αστικών περιοχών, το λειτουργικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων και την ανάδειξη σημείων αναφοράς της πόλης), την κυκλοφορία, τον τομέα της αναψυχής και του τουρισμού.

Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά το υφιστάμενο παραλιακό μέτωπο, προτάθηκε ειδικό πολεοδομικό καθεστώς με στόχο την αισθητική και στατική αναβάθμιση των κτιρίων με τους ίδιους συντελεστές δόμησης με παράλληλη αύξηση κατά 5% σε περίπτωση κατεδάφισης. Έγινε επίσης εισήγηση για πρόνοιες, οι οποίες θα αποτρέπουν την υπέρμετρη συγκέντρωση χρήσεων αναψυχής και ψυχαγωγίας, σε μια προσπάθεια να μειωθεί η οχληρία και η κυκλοφοριακή συμφόρηση στην ευρύτερη περιοχή.

 

Ένας παραλιακός σκουπιδότοπος

 

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η περιοχή του Καρνάγιου της Λεμεσού είναι καταθλιπτική και απαράδεκτη. Παρά την ομορφιά που παρουσιάζει η ίδια η θάλασσα με την ηρεμία και το βαθύ γαλάζιο της, που σμίγει με τα χρώματα του ορίζοντα σε συνδυασμό και με τους ευκαλύπτους και τις άλλες δεντροστοιχίες που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής, ωστόσο αν θελήσει κάποιος να περπατήσει στην παραλία, η θέα είναι τουλάχιστον αποκρουστική.

Τα βήματα του επισκέπτη της περιοχής γίνονται μέσα από κάθε είδους άχρηστα αντικείμενα που «κοσμούν» τα πολύχρωμα βότσαλα της ακτής, με αιτία του κακού την ασυνειδησία κάποιων οι οποίοι θεωρούν ότι μια αναξιοποίητη παραλία προσφέρεται σαν χώρος απόρριψης σκουπιδιών. Έτσι, σε όλο σχεδόν το μήκος της, την παραλιακή αυτή περιοχή συνθέτουν σωροί από σκουπίδια. Παλιά έπιπλα, μπάζα και άλλα στερεά απόβλητα, λάστιχα αυτοκινήτων και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους που καθαρίζονται από το δήμο και εθελοντικές οργανώσεις, αλλά το σκηνικό επαναλαμβάνεται κατά καιρούς.

 

Μια εικόνα που καθιστά την περιοχή απρόσιτη, γι’ αυτό και επιβάλλει την επίσπευση των διαδικασιών (με την έγκριση των προτάσεων του δήμου)  που θα επιτρέψουν την υλοποίηση των σχεδίων εξωραϊσμού και αναβάθμισης της περιοχής που επιδιώκουν οι Τοπικές Αρχές.

Αξιοποίηση περιμένουν και τα βιομηχανικά κτίρια

 

Εξαίρεση στη σημερινή ασχήμια που παρουσιάζει η περιοχή αποτελούν αναμφίβολα τα έντεκα βιομηχανικά κτίρια που εκτείνονται σε όλο το μέτωπο που καλύπτει το Καρνάγιο και τα οποία αναμένουν κι αυτά την ανάλογη αξιοποίησή τους στο πλαίσιο του συνόλου των έργων αναβάθμισης της περιοχής. Είναι παρήγορο το γεγονός ότι αυτή η αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης δεν θα εξαφανιστεί και δεν θα μετατραπεί σε μπάζα, αφού τα κτίρια έχουν κηρυχθεί εδώ και αρκετά χρόνια διατηρητέα μετά από σχετική συμφωνία του δήμου με τους ιδιοκτήτες.

Πρόκειται για κτίρια που κατασκευάστηκαν από τις αρχές μέχρι και τα μέσα του 20^ού αιώνα και τα οποία αποτελούσαν για πολλές δεκαετίες τη ραχοκοκαλιά της βιομηχανικής δραστηριότητας της Λεμεσού και όχι μόνο, ιδιαίτερα σε ό,τι είχε να κάνει με την οινοβιομηχανία. Σ’ αυτά τα κτίρια περιλαμβάνονται οι εγκαταστάσεις των τεσσάρων πρωτοπόρων οινοβιομηχανιών, ΚΕΟ, ΛΟΕΛ, ΣΟΔΑΠ και ΕΤΚΟ, οι εγκαταστάσεις του Δημοτικού Σφαγείου που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1933, ο Χαρουπόμυλος και οι αποθήκες της Συνεργατικής Χαρουπιών, καθώς και το κεντρικό κτίριο του κεραμείου.