Του Κυριάκου Λοΐζου
Ο Εμμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη Πρόεδρος της Γαλλίας και αναμφίβολα η νίκη του ανακούφισε το λεγόμενο “δημοκρατικό τόξο”, τόσο εντός όσο και εκτός Γαλλίας. Διάφοροι, αναλυτές, πανεπιστημιακοί, επιστήμονες και πολίτες, είδαν την επανεκλογή Μακρόν ως μία νίκη της δημοκρατίας έναντι του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, του μίσους και του θεσμικού διαχωρισμού των ανθρώπων. Σε πρώτη φάση, όλα αυτά ισχύουν, αν αναλογιστεί κανείς ότι μία ενδεχόμενη εκλογή της ακροδεξιάς Λεπέν θα έφερνε τα πάνω κάτω στη Γαλλία και θα ταρακουνούσε για τα καλά το ήδη νοσηρό και με πήλινα πόδια ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν, προκειμένου να προσεταιριστεί μεγάλο αριθμό των αριστερών ψήφων, έκανε προεκλογικά ένα βήμα πίσω για το συνταξιοδοτικό στη Γαλλία, το οποίο είναι μία κοινωνική πληγή, από πολλές απόψεις. Κανείς δεν γνωρίζει σε περίπτωση που οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν καθαρό νικητή αν θα έκανε αυτό το βήμα. Όπως επίσης, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά εάν η κυβέρνηση Μακρόν πράγματι θα “δει” τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, μεγάλο μέρος της νίκης του το οφείλει σε αυτά τα στρώματα.
Βέβαια, ο Μακρόν δεν έτρεχε μόνος στο στίβο, κάθε άλλο. Η ακροδεξιά υποψήφια Μαρίν Λεπέν κατάφερε να πάρει το διπλάσιο ποσοστό από τις εκλογές του 2017, ή αλλιώς διπλάσιος αριθμός Γάλλων ψηφοφόρων έδειξε ότι είναι εκεί και στηρίζει πολιτικές με γνώμονα τη βία και το μίσος. Πάντως, οι γαλλικές εκλογές δεν είναι και δεν θα ‘πρεπε να είναι αποκομμένες από την ευρωπαϊκή σκηνή. Ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, έχει αντίκτυπο στο εσωτερικό των κρατών, και ό,τι συμβαίνει στα κράτη έχει άμεσο αντίκτυπο στην Ενωμένη (για κάποιους) Ευρώπη.
Από το 2014 μέχρι και σήμερα, το τρένο που λέγεται ακροδεξιά στην Ευρώπη δεν έχει σταματήσει. Τουναντίον, φαίνεται να αυξάνει ταχύτητα και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα μέχρι πού θα πάει. Στην περίπτωση που η Ευρώπη δεν αλλάξει κάτι, σε όλα τα επίπεδα, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και κατ’ επέκταση η ακροδεξιά, θα γιγαντώνονται με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς της. Δεν είναι της στιγμής να πούμε τα πολλά παραδείγματα, αφού το γαλλικό παράδειγμα αποτελεί την απόδειξη και δείχνει με σαφήνεια την επόμενη μέρα.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν φυσικά και έχει μερίδιο ευθύνης, καθώς οι πολιτικές του έφεραν την ακραία αντίδραση στην αγκαλιά του Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Τόσο ο ίδιος, όσο και η ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οδηγούν με “ασφάλεια” τη Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας την άνοιξη του 2027. Μπορεί να μας φαίνεται απομακρυσμένο το σενάριο, ωστόσο όλα δείχνουν ότι τότε θα μιλάμε για προδιαγεγραμμένη νίκη της ακροδεξιάς σε μία χώρα των 68 εκατομμυρίων κατοίκων.
Aκολουθήστε μας στο Google News
