Η Ομοσπονδία και η παρασπονδία

Του Τάκη Χατζηγεωργίου*

Ο φόβος από ενδεχόμενη λύση ήταν πάντα μεγαλύτερος από το φόβο του στάτους κβο. Νομίζω πως σύντομα ο φόβος από το στάτους κβο θα είναι μακράν μεγαλύτερος από το φόβο της λύσης. Σκέφτομαι ακόμα πως μερικοί, ενώπιον του φόβου από την παρούσα κατάσταση, θα είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν οποιαδήποτε λύση. Ορίζω τα σημερινά δεδομένα ως στάτους κβο, γιατί αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι ακριβολογώντας «διχοτόμηση». Γιατί η διχοτόμηση δεν είναι κάτι στατικό.

Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι αμείλικτα. Και δεν αρκούν τα λόγια, ούτε ασφαλώς μόνον τα ερωτήματα. Με το να αρθρογραφούμε και να αναδεικνύουμε τους κινδύνους (άλλοι τους κινδύνους από τη λύση και άλλοι τους κινδύνους από τη μη λύση) δεν πάμε πουθενά. Τα Ηνωμένα Εθνη μάς έδειξαν πάρα πολλές φορές το δρόμο, σήμερα μας έτριξαν και τα δόντια.

Απέναντι άρχισε και ο Πρόεδρος να τρίζει τα δικά του. Στην ΕΕ θα αρχίσουν ξανά τη συζήτηση για το απευθείας εμπόριο. Και όχι μόνο αυτό. Θα αναδείξουν και τη συζήτηση για δυο Τουρκοκύπριους παρατηρητές. Και αν καταφέραμε προ ετών να τα αποτρέψουμε ήταν γιατί πείσαμε πως η λύση ήταν ορατή (άρα προς τι η πίεση). Είναι οι συνθήκες που γεννούν τα γεγονότα. Και οι σημερινές συνθήκες δεν είναι ευοίωνες.

Πρέπει λοιπόν να υπερασπιστούμε την Κυπριακή Δημοκρατία και να προστατεύσουμε το κέλυφός της, αλλά να ξέρουμε πως λίγο ακόμα χωρίς λύση αυτό το κέλυφος δεν θα παρέχει την προστασία που παρέχει σήμερα. Η μόνη προστασία μας είναι η λύση της ομοσπονδίας. Οπως την περιγράφουν τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Κάθε παρασπονδία απ’ αυτό θα μας οδηγήσει (μας οδηγεί ήδη) σε αχαρτογράφητα ύδατα.

Δεν έχω τη δυνατότητα της λύσης μέσα στα χέρια μου. Και η υπεροψία του Ερντογάν πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες. Δεν έχουμε όμως κανένα άλλο όπλο από τη διεθνή υποστήριξη. Που αν δεν γίνεται να είναι υπέρ μας, δεν πρέπει να δίνουμε λαβή να είναι εναντίον μας.

Ο Πρόεδρος έφυγε από τις συνομιλίες! Ναι, αλλά όταν σηκώσεις το πόδι σου πρέπει να ξέρεις πού θα το πατήσεις. Τώρα στέκει στο ένα πόδι εδώ και μήνες. Τι θα γίνει τελικά; Πολύ απλά, αλλά καθόλου απαλά, θα πέσει. Οταν δημιουργείς μια κρίση πρέπει να έχεις προβλέψει πώς βγαίνεις απ’ αυτή.

Κατανοώ πόσο δύσκολο είναι να αναλάβει κάνεις το βάρος της λύσης. Πιστεύω πως κάθε Πρόεδρος πρέπει να αισθάνεται αυτό το βάρος ως πραγματικά ασήκωτο. Ιδιαίτερα αν δεν αισθάνεται τη στήριξη που θέλει αυτή η μάχη. Ομως η μόνη στήριξη μπορεί να έρθει από το λαό, αν μιλήσει κάνεις καθαρά και σταράτα. Αν ανοίξει το διάλογο με τον κόσμο και αν απευθυνθεί στον ίδιο, πέραν από το να απευθύνεται στους διαμεσολαβητές.

Μέχρι πρόσφατα έγραφα πως η λύση μπορεί να συμφέρει σε όλους. Και πως και η Τουρκία έχει συμφέρον από τη λύση. Τώρα άρχισα να ανησυχώ, πως σαράντα χρόνια μετά, η Τουρκία άρχισε να σκέφτεται πως ίσως είναι καλύτερα για την ίδια να μετατρέψει τα κατεχόμενα σε «κράτος». Πληθυσμός, νερό, ρεύμα.

Ηδη το τρένο προς την Ευρώπη κουτσαίνει επικίνδυνα. Οι ράγες ράγισαν. Τι θέλω να πω! Στην κλεψύδρα η άμμος είναι πια μια κουκκίδα. Δεν αρκούν τα τηλεφωνήματα στη Μέρκελ και τον Γιούνκερ. Χρειάζεται και ένα τηλεφώνημα στον Νταβούτογλου και ένα στον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τουλάχιστον, για να βεβαιωθούμε αν υπάρχει οποιοδήποτε περιθώριο για λύση και αν υπάρχει, όσοι χρειάζεται και όσοι πρέπει, να ενώσουν δυνάμεις. Ολοι λοιπόν, ενώπιον των τελικών ευθυνών τους.

Χειμάρρα ολόρθη. Οι λύκοι!

* Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις
Follow on TWITTER @thadjigeorgiou