Η ψυχή του Ριάλτο είναι οι άνθρωποι του

Συναντήσεις

 Η ψυχή του Ριάλτο είναι οι άνθρωποι του

 

Ο Αντώνης Γεωργίου συναντάει την Γεωργία Ντέτσερ Γενική διευθύντρια του Θεάτρου Ριάλτο με αφορμή τα είκοσι χρόνια από τη λειτουργία του Οργανισμού

Τι θεωρείται ως τα κυριότερα στοιχεία της προσφοράς του Ριάλτο αυτά τα είκοσι χρόνια;

Κρίνοντας από τι έχει αλλάξει αυτά τα 20 χρόνια, πιστεύω ότι η παρουσία του Ριάλτο ως πρότυπου Οργανισμού και Στέγης επέδρασε καταλυτικά στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου μας και βέβαια ιδιαίτερα στη Λεμεσό. Εξίσου καταλυτική ήταν και η επίδραση του Ριάλτο στη μεταμόρφωση μιας ολόκληρης περιοχής γύρω από την Πλατεία Ηρώων, αποδεικνύοντας έτσι και τη δύναμη που έχει ο πολιτισμός στην ανάπτυξη ευρύτερα.  Το Ριάλτο παραμένει 20 χρόνια ένα ανοιχτό Θέατρο, ένας μη κερδοσκοπικός Οργανισμός, που διοργανώνει και αναδεικνύει με ευαισθησία και ποιοτικά κριτήρια, εκδηλώσεις από όλες τις παραστατικές τέχνες, ενισχύει δημιουργούς από την Κύπρο, την Ελλάδα και το εξωτερικό, υπερβαίνοντας γεωγραφικούς και άλλους περιορισμούς και τέλος αλλά όχι τελευταίο σε σημασία, εκπαιδεύοντας, καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας κοινό.

 

Ποιοι θεσμοί ξεκίνησαν από το Ριάλτο και συνεχίζουν με τη συνεργασία  των Πολιτιστικών υπηρεσιών;

Σχεδόν όλοι οι ετήσιοι θεσμοί όπως τους ξέρουμε σήμερα έχουν διαμορφωθεί μέσα από την εξαιρετική συνεργασία με τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες. Κάποιοι από αυτούς τους θεσμούς είχαν πριν 20 χρόνια μόλις ξεκινήσει, άλλοι δημιουργήθηκαν στην πορεία. Το Ευρωπαϊκό τότε Φεστιβάλ Χορού και η Πλατφόρμα Χορού βρισκόντουσαν στα πρώτα τους βήματα και μέσω αυτής της συνεργασίας εδραιώθηκαν, αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν.

Τα κινηματογραφικά Φεστιβάλ αναπτύχθηκαν μέσα από αυτή τη συνεργασία, το ίδιο και το Showcase μουσικής Jazz και World. Και βέβαια το Φεστιβάλ Μουσικών του Κόσμου κάθε Ιούλιο στην Πλατεία Ηρώων, γέννημα του Ριάλτο σε εποχές που οι Μουσικές του Κόσμου ήταν ακόμα άγνωστες στον τόπο μας.

 

Τι θυμάστε από την περίοδο έναρξης της λειτουργίας του Οργανισμού πριν 20 χρόνια; Ποια η αίσθηση τότε;

Την αγωνία του κόσμου να δει το θέατρο μετά την αποκατάσταση του, την χαρά του να ξαναμπεί μέσα σε αυτό, που θεωρούσε “δικό του”, γιατί στο Ριάλτο μεγάλωσαν πολλές γενιές Λεμεσιανών, είτε παρακολουθώντας σινεμά, είτε παραστάσεις, είτε ακόμα και συμμετέχοντας στους φημισμένους του καρναβαλίστικους χορούς. Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 80’ όλοι είχαν περάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο από το θέατρο, ο Σόλων Μιχαηλίδης, ο Άρης Λεμεσού, αλλά και ο Μάριος Τόκας στα πρώτα του μαθητικά ακόμα, μουσικά βήματα.

Ήταν κυρίως ο κόσμος, ο απλός κόσμος που έμπαινε στο θέατρο να το δει και θυμόταν όλα αυτά που έζησε πριν 20, 30, 40 και βάλε χρόνια, που έκλαιγε από συγκίνηση, βλέποντας το και πάλι να στέκεται όρθιο, λαμπρό, ανοιχτό.

Αντιλαμβανόταν ο κόσμος τη σημασία αυτού του εγχειρήματος;

Ο περισσότερος κόσμος αντιλαμβανόταν σαφώς τη σημασία της διάσωσης, της αποκατάστασης, ακόμα και της δημιουργίας από το ΣΤΛ ενός σύγχρονου θεάτρου, αλλά δεν πιστεύω ότι είχε αντιληφθεί τον καταλυτικό ρόλο του Οργανισμού. Μέχρι και σήμερα που έχει διαφανεί η συμβολή του στην ευρύτερη πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, δεν έχουν αποτιμηθεί όλα τα αποτελέσματα που έφερε η παρουσία του Ριάλτο σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, σε εποχές μάλιστα που η πολιτιστική ζωή περιοριζόταν  στην πρωτεύουσα και το κοινό τελούσε σε ένα είδος  “χειμέριας νάρκης” με μικρά διαλείμματα τα καλοκαίρια.

 

Κάποιες παραστάσεις αλλά και κάποια περιστατικά που θυμάστε ιδιαίτερα;

Όσα σπουδαία και να συμβούν στην πορεία του θεάτρου και έχουν υπάρξει κορυφαίες στιγμές, καλλιτεχνικές αλλά και απλές, ανθρώπινες, οι πρώτες μέρες, οι πρώτες βδομάδες της λειτουργίας του Ριάλτο θα είναι για μένα η πιο πολύτιμη, η πιο ακριβή περίοδος. Και δεν ήταν μόνο τα λαμπρά εγκαίνια με Θεοδωράκη, Κακογιάννη και τόσες άλλες εκδηλώσεις. Ήταν κυρίως ο κόσμος, ο απλός κόσμος που έμπαινε στο θέατρο να το δει και θυμόταν όλα αυτά που έζησε πριν 20, 30, 40 και βάλε χρόνια, που έκλαιγε από συγκίνηση, βλέποντας το και πάλι να στέκεται όρθιο, λαμπρό, ανοιχτό. Ένιωσα τη μαγεία να ξαναρχίζει όπως ήταν και το διαφημιστικό μας μοτίβο τότε, αλλά και το βάρος και τη σημασία που είχε η επιστροφή αυτού του ιστορικού κτιρίου στη ζωή των Λεμεσιανών και στην ιστορική συνέχεια της πόλης.

 

 Μέχρι και σήμερα δεν έχουν αποτιμηθεί όλα τα αποτελέσματα που έφερε η παρουσία του Ριάλτο σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, σε εποχές μάλιστα που η πολιτιστική ζωή περιοριζόταν  στην πρωτεύουσα και το κοινό τελούσε σε ένα είδος  “χειμέριας νάρκης” με μικρά διαλείμματα τα καλοκαίρια.

 

Ποια θεωρείται είναι τα χαρακτηριστικά του Ριάλτο που το καθιστούν αυτό που είναι, ένας πολιτιστικός φορέας που η παρουσία του άλλαξε μπορούμε να πούμε τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου;

Η απόφαση του ΣΤΛ να ιδρύσει τον ανεξάρτητο Πολιτιστικό Οργανισμό και η για πολλά χρόνια γενναιόδωρη στήριξη του, είναι που έκανε το Ριάλτο αυτό που όλοι αναγνωρίζουν.  Η δυναμική που ανάπτυξε ήταν τέτοια που επηρέασε γεγονότα και επέδρασε στα πολιτιστικά πράματα του τόπου μας. Η Πολιτεία συνέβαλε επίσης σε αυτή την εξέλιξη, γιατί γρήγορα αγκάλιασε τον Οργανισμό και οικονομικά και ουσιαστικά,  καθιστώντας το Ριάλτο εταίρο του σε πολλές θεσμικές διοργανώσεις.

Αυτό που διαφοροποιεί όμως το Ριάλτο από τα υπόλοιπα θέατρα πέρα από το συνεπές και συγκροτημένο πρόγραμμα του, την υποδομή του, υλική και άυλη, την τεχνογνωσία και τον επαγγελματισμό του, είναι η φιλοσοφία του Οργανισμού και το ανθρώπινο του πρόσωπο. Αυτό το τελευταίο, οφείλεται σε μια ολιγάριθμη, πλην όμως μεγάλη σε ήθος, αφοσίωση και κατάρτιση ομάδα, που αποτελεί το Θέατρο και στην οποία συγκαταλέγω διοίκηση και δυναμικό. Η ψυχή του Ριάλτο είναι οι άνθρωποι του, οι άνθρωποι που το δημιούργησαν, αυτοί που δούλεψαν χρόνια, αυτοί που έφυγαν, αυτοί που είναι εκεί από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, καθώς και εκείνοι που προστέθηκαν αργότερα φροντίζοντας όλοι μαζί ώστε το Ριάλτο να βρίσκεται πάντα μπροστά.

 

Τι προσδοκάτε για το μέλλον του Θεάτρου;

Να παραμείνει δυνατό και ανοιχτό στις προκλήσεις όχι μόνο των τεχνών αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Το Ριάλτο είναι ένας ιδιαίτερος χώρος, έχει ένα μέγεθος και μια δομή που το καθιστούν μεν μοναδικό σε πολλά επίπεδα, αλλά ταυτόχρονα  το περιορίζουν σε άλλα. Εύχομαι να διατηρήσει και να αναπτύξει τις δυνατότητες του αλλά και να διευρύνει και προσθέσει καινούριες δυνατότητες παρέμβασης, ίσως σε εκπαιδευτικό επίπεδο, ίσως σε θέματα ανάπτυξης κοινού, υπάρχουν ακόμα πολλά που μπορεί να γίνουν.