Σημεία κοινού/ Ορίζοντας/Φωτογραφία: Γεωργία Γεωργίου

Η σήψη του Λάζαρου, έγινε η σήψη μες την οποία ζούμε ως κοινωνία

Την Tετάρτη 10 Νοεμβρίου (έτσι έκτακτα για να προλάβουμε το λόκνταουν) επαρακολούθησα το “Σάββατο του Λαζάρου” του Μίτος σε σκηνοθεσία/δραματουργία Έλενας Αγαθοκλέους τζιαι με την ίδια επί σκηνής. Έννεν συχνά που τζίνο που βλέπεις πάνω στη σκηνή ταιρκάζει απόλυτα με τζίνο που βιώνεις μέσα σου τζιαι για κάποιο λόγο παρακολουθώντας την παράσταση νιώθεις ότι θέλεις να εκτοξευθείς που την καρέκλα, να τσιριλλίσεις, να αρκέψεις να πηδάς πάνω κάτω για να εκτονώσεις τα συναισθήματα σου (κυρίως τζίνα του θυμού στην δική μου περίπτωση). Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις των δημιουργών, δεν ξέρω ποια τα εναύσματα τους, ξέρω όμως τι ένιωσα παρακολουθώντας την Έλενα να μεν σταματά λεπτό να κινείται σαν μια αλλόκοτη ύπαρξη, ηλεκτρισμένη, με την μουσική στα κότσινα, πότε σαν Λάζαρος τζιαι πότε σαν Χριστός, τούτη η εναλλαγή της φωνής τζίνου που περιμένει να λυτρωθεί τζιαι τζίνου που έρκεται για να τον λυτρώσει.

Ένιωσα ότι η κυριολεκτική σήψη του Λάζαρου, έγινε η σήψη μες την οποία ζούμε ως κοινωνία, ένιωσα ότι ο λυτρωτής ως εξουσία περιμένει (πρωτη μέρα, δεύτερη μέρα, τρίτη μέρα, τέταρτη μέρα) περιμένει την κατάλληλη στιγμή να παρουσιάσει την λύτρωση ωσάν μια παράσταση μπροστά σε θεατές που κρεμμάζουν πάνω του τες ελπίδες τους, έχοντας πλήρην επίγνωση ότι όταν τον εκαλούσαν να παρέμβει εν έρκετουν, αλλά τωρά που ο ασθενής επέθανεν, περιμένουμεν πάλε το θαύμα. Επερίμενεν ο Χριστός τέσσερις μέρες πριν επιστρέψει για να μπορέσει το θαύμα να πιάσει τόπον, για να νιώσουν τούτοι που καρτερούν ότι το πυροτέχνημα της ανάστασης εν ένα παραμύθι στο οποίο μπορούν να πιστέψουν, να βασιστούν.

Τζιαι εγεννηθήκαν μου στο μυαλό συνειρμοί των σωτήρων που ήρτασιν κατόπιν εορτής για να δώσουν στα αρνιά που καρτερούν, μια λύση δοσμένη, τότε αλλά τζιαι τωρά, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται εις τους αιώνας των αιώνων, τζιαι μόλις εφκήκαμεν που την παράστασην επιάσαμεν ούλλοι τα κινητά μας να δούμε τι τζιαινούρκα μέτρα ήρταν οι σωτήρες μας πάλε να μας αναγγείλουν, οι σωτήρες που ο θάνατος του δικού τους Λάζαρου ήρτεν τους φέτος γάντι γιατί η σήψη μες την οποία ξέρουν να υπάρχουν εκαλύφτηκεν για μια στιγμή με την σωτηρία που μας προσφέρουν με το ‘μαζί θα τα καταφέρουμε’.

Ελπίζω μετά τον μίνι περιορισμό μας να παίξει κανονικά η παράσταση τζιαι να πάτε να την δείτε, τζιαι ελπίζω να σας γεννηθούν τζιαι εσάς συνειρμοί τζιαι σκέψεις, γιατί μόνο τούτον εννα μας σώσει. Να μεν σταματά ο νους μας να ασκεί κριτική, να σκέφτεται, να θέλει να πεταχτεί που την καρέκλα τζιαι να αρκέψει να τσιριλλά.

Έλενα τζιαι συνεργάτες, ευχαριστώ

Μαρία Κυριάκου 

(Από ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης)

 

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy