Η συγκλονιστική ιστορία του Πανίκου Νεοκλέους την 22η Ιουλίου 1974

Του Πανίκου Νεοκλέους*

Ήµουν τότε έφεδρος «στρατιώτης» του 241ΤΠ.

Ένα τάγµα υπό πλήρη διάλυση, επικεφαλής του οποίου ήταν κάποιος Ελλαδίτης αξιωµατικός ονόµατι Αντρίκου. Σε αυτό υπήρχαν «στρατιώτες», η πλειοψηφία των οποίων δεν διέθεταν καθόλου οπλισµό µέχρι την τελευταία µέρα του πολέµου. «Στρατιώτες» στην πρώτη γραµµή µε κόκκινα, κίτρινα και άλλου χρώµατος ρούχα. Χάριν συντοµίας, δεν θα περιγράψω τις πρώτες δύο µέρες. Τελικά καταλήξαµε στις ακτές του Αγίου Επικτήτου. Γύρω στις 9:00 το πρωί είδαµε να καταφθάνουν λεωφορεία. Ακόµη και την ώρα που επιβιβαζόµασταν σε αυτά, ζητούσαµε οπλισµό. Μάταια όµως… Μια από τις απαντήσεις που πήραµε ήταν: «Θα σκοτώσετε Τούρκους και θα πάρετε τον οπλισµό τους!» Λίγο πριν τις 10:00 π.µ. πήραµε το δρόµο µε κατεύθυνση την Κερύνεια. Εγώ βρισκόµουν στο τρίτο στη σειρά λεωφορείο. ∆ιασχίζοντας την πόλη, εκτός από τις εκρήξεις στην ευρύτερη περιοχή, δεν αντιµετωπίσαµε κανένα πρόβληµα. Στην έξοδο όµως και στο ύψος του 251ΤΠ δεχτήκαµε οµαδικά πυρά από δεκάδες τουρκικά άρµατα τα οποία µας περίµεναν. Ευτυχώς που εγώ καθόµουνα στην πρώτη θέση µετά την πόρτα του λεωφορείου και πρόλαβα να βγω και να σταθώ πίσω από τον κορµό ενός µεγάλου κυπαρισσιού, το οποίο τελικά µε προστάτευσε.

Αυτά που είδα να γίνονται τα επόµενα µερικά λεπτά, για 45 τώρα χρόνια µε βασανίζουν στον ύπνο και στον ξύπνιο µου. Καλυµµένος λοιπόν πίσω από το κυπαρίσσι, κοίταζα µε την άκρη του µατιού αυτά που διαδραµατίζονταν µέσα στο λεωφορείο. Ένας από τους στρατιώτες ο οποίος διέθετε τυφέκιο, το είχε χιαστί στον ώµο. Τη στιγµή που προσπαθούσε να βγει από αυτό, το όπλο του «µπλόκαρε» στην έξοδο, µε αποτέλεσµα να παγιδευτούν οι στρατιώτες που ακολουθούσαν. ∆εν ξέρω πόσοι από αυτούς σκοτώθηκαν µέσα στο λεωφορείο. Σχεδόν ταυτόχρονα είδα ένα στρατιώτη, ο οποίος είχε αντιληφθεί το τι γινόταν, να προσπαθεί να σπάσει µε το όπλο του κάποιο από τα παράθυρα του λεωφορείου για να διαφύγει µέσα από αυτό. ∆εν πρόλαβε όµως. Φαίνεται ότι δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι.

Είδα το κεφάλι του να ακουµπά στο γυαλί, είδα µια γραµµή αίµα και τον ίδιο να χάνεται µέσα στο λεωφορείο. Αυτοί ήταν οι δυο από τους εφιάλτες που βίωσα στις 22 Ιουλίου 1974. Η συνέχεια ήταν εξίσου δραµατική. Μετά από περιπλάνηση πέραν των τριών ωρών, καταφέραµε να φτάσουµε στην Κλεπίνη. Εκεί είχε καταλήξει πρώτος ο ∆ιοικητής του τάγµατος, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τους στρατιώτες του. Μαζί του και γύρω στους 150-200 στρατιώτες οι οποίοι κατάφεραν να φτάσουν πριν από εµάς. Την επόµενη µέρα, µε δική µας πρωτοβουλία, µια µικρή οµάδα κυρίως εφέδρων εθελοντών κατεβήκαµε κοντά στην παραλία, ένα περίπου χιλιόµετρο ανατολικά του Αγίου Επικτήτου. Εκεί συναντήσαµε δυο στοιχεία ΕΕ (εδάφους – εδάφους), όπου µε τη βοήθειά τους, τις επόµενες λίγες µέρες: 1. Αναχαιτίσαµε την προέλαση δεκάδων τουρκικών αρµάτων (καταστρέψαµε τρία άρµατα και ένα τζιπ). 2. Συλλάβαµε δύο Τούρκους αξιωµατικούς και έναν απλό στρατιώτη. Η µικρή µας οµάδα παρέµεινε στις θέσεις της µέχρι και τη 12η Αυγούστου, όπου και έγινε αντικατάστασή µας. Στη συνέχεια η οµάδα µας βίωσε και τα δραµατικά γεγονότα της β’ φάσης στην περιοχή Νέου Χωρίου-Κυθρέας. Από πληροφορίες που έχω, το 241ΤΠ µετρά 91 συνολικά νεκρούς.

*Συγγραφέας-ερευνητής

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy