Ή τώρα ή ποτέ… με ό,τι αυτό συνεπάγεται

Της Φωτεινής Μιχαηλίδου – Χρίστου*

 

∆ιανύουµε τις πιο κρίσιµες εκλογές στην ιστορία της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Όσο κλισέ ή µελοδραµατική και αν ακούγεται η πιο πάνω διαπίστωση, άλλο τόσο είναι πραγµατική. Κι αυτό γιατί ενώ είµαστε ως λαός σε µια τρύπια βάρκα που βουλιάζει, καταπιανόµαστε µε οτιδήποτε άλλο εκτός από την τρύπα στη βάρκα που µας οδηγεί αργά και σταθερά προς το βυθό. Η τρύπα δεν είναι άλλη από το Κυπριακό και τη χρονίζουσα πια µη επίλυσή του.

Ο λόγος για τον οποίο δεν ασχολούµαστε πια ως λαός µε το Κυπριακό είναι διπλός:

Κατά πρώτο, µας έχουν πείσει ότι η µη λύση του Κυπριακού είναι λιγότερο επικίνδυνη ως επιλογή από την επίλυσή του. Ως αποτέλεσµα, ο µέσος Κύπριος πολίτης κάτω των 55 ετών φοβάται περισσότερο τη λύση του Κυπριακού παρά τη µη λύση, νοµιζόµενος ότι µε το status quo είναι ήσυχος και ασφαλής, χωρίς να αντιλαµβάνεται ότι η παρούσα κατάσταση είναι ρευστή και µη διαχειρίσιµη. […] Από την άλλη, η ιδέα της λύσης του Κυπριακού έχει διαχρονικά και συστηµατικά διαβρωθεί τόσο πολύ χωρίς να εξηγείται στον κόσµο ότι µια ενδεχόµενη λύση θα αφορά πολύ περισσότερο συνταγµατικές και θεσµικές αλλαγές και πολύ λιγότερο (αν όχι σε µηδαµινό βαθµό) αλλαγές στην καθηµερινότητα, την επαγγελµατική και την προσωπική και οικογενειακή ζωή των πολιτών.

Κατά δεύτερο, δεν καταλαβαίνουµε επακριβώς τι σηµαίνει στην πράξη η λέξη ∆ΙΧΟΤΟΜΗΣΗ. Μας έχουν πείσει ότι η διχοτόµηση αφορά µόνο απώλεια των κατεχόµενων. «Και τι µε ενδιαφέρει πλέον», λέει ο µέσος ψηφοφόρος κάτω των 55 χρόνων «αν θα χαθούν τα κατεχόµενα; Με ενδιαφέρει αν έχω να φάω, αν έχω να δουλέψω κλπ». Η διχοτόµηση, όµως, δεν αφορά µόνο την οριστική απώλεια των κατεχόµενων. Η διχοτόµηση αποτελεί άνευ όρων υποθήκευση της ακεραιότητας της Λεµεσού, της Πάφου, της Λευκωσίας και της Λάρνακας. Σηµαίνει προσάρτηση των κατεχόµενων στην Τουρκία, σηµαίνει σύνορο µε την Τουρκία του Ερντογάν, σηµαίνει εποικισµό των κατεχόµενων µε τόσο εγκάθετο πληθυσµό που σε κάποια φάση θα τεθεί θέµα «ζωτικού χώρου», σηµαίνει ανεξέλεγκτη στρατιωτικοποίηση των κατεχόµενων, σηµαίνει εσαεί υπονόµευση της ασφάλειάς µας στα εναποµείναντα «δικά µας» εδάφη. Σηµαίνει να µην έρχονται πλέον ξένες επενδύσεις, αφού δεν θα υπάρχει εγγύηση ασφάλειας και πολιτικής σταθερότητας. Σηµαίνει γήρανση του πληθυσµού, σηµαίνει να πηγαίνουν τα παιδιά µας για σπουδές και να τους λέµε να µην έρθουν πίσω. Σηµαίνει η Κύπρος του 2040 και του 2050 να µην είναι πια ασφαλής για τις επερχόµενες γενιές Κυπρίων.

Αυτή λοιπόν τη στιγµή βρισκόµαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιµο, κοµβικό σηµείο της ιστορίας µας σε αυτό το κοµµάτι γης. Η Κύπρος µάς χτυπά το τελευταίο καµπανάκι. Ή καταβάλλουµε τώρα µια ύστατη προσπάθεια για επίλυση αυτού του σοβαρού υπαρξιακού µας προβλήµατος ή δεν το λύνουµε πότε µε ό,τι ολέθριο αυτό συνεπάγεται για εµάς.

Αυτή τη στιγµή έχουµε µπροστά µας τρεις πολύ συγκεκριµένες επιλογές, οι οποίες έχουν κάνει απόλυτα ξεκάθαρες τις προθέσεις τους:

Ο µεν Νίκος Χριστοδουλίδης δεν ξεστοµίζει καν τη λέξη λύση, ούτε φυσικά τη λέξη οµοσπονδία ούτε φαίνεται να θέλει να ασχοληθεί µε το ζήτηµα αυτό. Υποστηρίζεται δε από όλο το απορριπτικό µέτωπο της κυπριακής πολιτικής σκηνής που απασχολείται µικρόψυχα και µικρόνοα µόνο µε το πώς θα διαµοιράσουν τα «λάφυρα» της εξουσίας. Ο δε Αβέρωφ Νεοφύτου αυτολιβανίζεται νυχθηµερόν ως ο µετρ της οικονοµίας, ενώ στην εξαγγελία της υποψηφιότητάς του δεν βρήκε να ξεστοµίσει ούτε µια λέξη για το Κυπριακό. Όσες δε φορές αναφέρεται στο Κυπριακό, προσαρµόζει τα λεγόµενά του στο εκάστοτε ακροατήριο για να ικανοποιήσει όλα τα γούστα.

Αυτός ο οποίος µε πολύ ξεκάθαρο και δηλωµένο πλάνο για επαναφορά του Κυπριακού σε τροχιά επίλυσης είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης. Βαθύς γνωστής του Κυπριακού µε κινητήρια δύναµη την αντίληψη της κρισιµότητας των στιγµών, αλλά και την αίσθηση καθήκοντος προς τον τόπο, πορεύεται µε ειλικρίνεια προτάσσοντας ως κατεπείγουσα προτεραιότητα τη λύση του Κυπριακού. Γιατί, όπως ο ίδιος αναλύει, χωρίς την επίλυση αυτού του βασικού υπαρξιακού µας ζητήµατος δεν µπορείς να θεµελιώσεις κράτος, ευηµερία, ασφάλεια και προοπτική για τις παρούσες και τις επερχόµενες γενιές.

[…] Σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιµη χρονική συγκυρία η µοναδική ελπίδα για ύστατη διάσωση της βάναυσα κακοποιηµένης Κυπριακής ∆ηµοκρατίας είναι η µαζική ψήφος/εντολή στον Ανδρέα Μαυρογιάννη.

*∆ικηγόρος