Ίδρυμα «Μαργαρίτα Λιασίδου» – Κατάθεση ψυχής για κάποιους «ιδιαίτερους» ανθρώπους (Pics)

Το σημαντικό έργο που επιτελείται στην Πάφο για την εξέλιξη και την πορεία της ζωής των ενήλικων παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Του Χρήστου Χαραλάμπους

«Τι θα γίνει το παιδί μου όταν εγώ θα φύγω;» Αυτή είναι η μεγάλη έγνοια και το βασανιστικό ερώτημα για κάθε γονιό με παιδί με ειδικές ανάγκες, ξέροντας ότι κανένας άλλος άνθρωπος -και πολύ περισσότερο ένα κράτος- μπορεί να νιώσει και να αντικαταστήσει τα αισθήματα και το άδολο, το ανιδιοτελές ενδιαφέρον της μάνας για το «ιδιαίτερο» παιδί της.

Αυτή ήταν η αγωνία και της Ισμήνης Λιασίδου. Τι θα γίνει η Μαργαρίτα της, όταν η ίδια φύγει από τη ζωή; Το παιδί της όμως έφυγε πριν από την ίδια και τότε η πονεμένη μάνα μετέτρεψε την έγνοια που την έτρωγε για 33 χρόνια σε πράξη ανακούφισης και παρηγοριάς των άλλων μανάδων που είχαν την ίδια αγωνία.

Διέθεσε την περιουσία της και μετά από πολλούς αγώνες δημιούργησε στην Κολώνη της Πάφου το Ίδρυμα «Μαργαρίτα Λιασίδου» που από το 1992 συμβάλει καθοριστικά στην εξέλιξη και την πορεία της ζωής των ενήλικων παιδιών με ειδικές ανάγκες όλης της επαρχίας Πάφου.

Το επιστημονικό και γενικότερα το κοινωνικό έργο που επιτελείται από τα 16 άτομα που απασχολούνται στο ίδρυμα (εξειδικευμένους επιστήμονες και άλλο προσωπικό) και λειτουργούν σαν ομάδα, είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό και καθοριστικό για την ποιότητα ζωής των 30 περίπου ανθρώπων (από 18 μέχρι και 60 χρονών) που βοηθούνται καθημερινά.

Δίνοντας το στίγμα της φιλοσοφίας στην οποία βασίζεται η λειτουργία του Ιδρύματος, η ψυχολόγος και διευθύντρια Νιόβη Μιχαήλ Φακοντή (ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση με στόχο τη διεύρυνση  των προσφερόμενων υπηρεσιών και κατ’ επέκταση την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη βελτίωση της κατάστασης και της ζωής των «παιδιών»), επισημαίνει ότι για τα παιδιά μέχρι 8 χρονών λειτουργεί η «Θεοσκέπαστη» που είναι κρατικό ίδρυμα, όμως το ερώτημα και το μεγάλο ζητούμενο είναι «τι γίνεται μετά τα 18… Μήπως το πρόβλημα σταματά να υπάρχει με την ενηλικίωση και δεν ασχολείται το κράτος; Όχι βέβαια…» Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, γιατί, όπως τονίζει, «δεν γίνεται να κλείνουμε στο σπίτι αυτούς τους ανθρώπους μετά τα 18 τους».

Στόχος η ένταξη στην κοινωνία

Το Ίδρυμα «Μαργαρίτα Λιασίδη» είναι διημερεύουσας φροντίδας (από τις 7.30 π.μ. μέχρι τις 3 μ.μ.), στο οποίο γίνεται μια σειρά δραστηριοτήτων, όπως εποχιακές χειροτεχνίες (κατασκευή καλαθιών και καρεκλών με χόρτο), μουσική και θέατρο, γυμναστική, λογοθεραπεία και φυσιοθεραπεία, κοινωνική προσαρμογή. Παράλληλα, υπάρχει πρόγραμμα στήριξης των παιδιών αλλά και των γονιών μέσα από βιωματικά εργαστήρια.

Τα τελευταία πέντε χρόνια έγιναν προσπάθειες για αναβάθμιση των υπηρεσιών και εντάχθηκαν στο πρόγραμμα, εκτός από τις δραστηριότητες, και οι θεραπείες, ώστε να προετοιμάζονται κάποια άτομα και να εντάσσονται στην κοινωνία. «Αυτός είναι ο στόχος μας, να εντάσσονται τα παιδιά στην κοινωνία και στην αγορά εργασίας, γιατί είναι πολύ σημαντικό να νιώθουν ότι μπορούν να προσφέρουν», επισημαίνει η κα Φακοντή, τονίζοντας ότι «πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι τα άτομα με νοητική στέρηση δεν είναι ανίκανα να προσφέρουν… Κάτι που μπορεί κάποιος να το κάνει σε δύο ώρες, ένα άτομο με νοητική στέρηση το κάνει λίγο πιο αργά, όμως μπορεί και το κάνει κι αυτή η αίσθηση και η αυτοπεποίθηση, ότι μπορούν να προσφέρουν και στον εαυτό τους και στους άλλους, είναι αυτό που τους δίνει ζωή…».

Χαρά και ικανοποίηση εκφράζει η κα Φακοντή για το γεγονός ότι τα άτομα του Ιδρύματος γίνονται δεκτά για εργοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα, εξηγώντας ότι «έχουμε άτομα στο πρόγραμμα εργοδότησης με στήριξη, όπου επτά από τα παιδιά μας δουλεύουν σε διάφορες επιχειρήσεις… Μόλις στείλουμε αίτηση για εργοδότηση η ανταπόκριση είναι άμεση και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό». Παράλληλα, γίνεται  προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα εργαστήρι εκπαίδευσης στην ξυλουργική που «εκτός των άλλων θετικών, θα πληρώνονται τα παιδιά για την εργασία που θα προσφέρουν και θα μπορεί και το Ίδρυμα να έχει και κάποια έσοδα».

Προσπάθεια γίνεται να δημιουργηθεί και ένα σπιτάκι ημιαυτόνομης διαβίωσης 3- 4 ατόμων με τη βοήθεια καθοδηγητή, όπου θα έχουν το δικό τους χώρο όταν θα φύγουν οι γονείς τους και θα μπορούν να ζουν όπως ζουν άλλοι συνομήλικοί τους.

Με ψίχουλα η αρωγή του κράτους

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει, με δεδομένο το σημαντικό έργο που επιτελείται σε αυτό το Ίδρυμα, είναι ποιος ο ρόλος και η συμβολή του κράτους.

Αναμενόμενη και απογοητευτική η απάντηση. «Το κράτος λέει “κάνε ό,τι νομίζεις κι αν αποδειχθεί ότι αξίζει θα το επιχορηγήσω”, αντί να πρωτοστατεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες και δράσεις…».

Μιλώντας για το κόστος της λειτουργίας του Ιδρύματος, η κ. Φακοντή αναφέρει ενδεικτικά ότι τα μηνιαία λειτουργικά έξοδα ανέρχονται σε 25.000 ευρώ συμπεριλαμβανομένων και των «μισθών πείνας» που παίρνουν οι εργαζόμενοι (αρκετοί από τους οποίους είναι με πολλά πτυχία και μάστερ), οι οποίοι καταθέτουν καθημερινά την ψυχή τους.

Η εξασφάλιση της λειτουργίας του Ιδρύματος γίνεται μέσα από δωρεές και έσοδα από διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Το κράτος έρχεται… αρωγός με μια ετήσια χορηγία που δεν ξεπερνά τις 32.000 ευρώ. Καλύπτει δηλαδή τα έξοδα ενός μηνός και για τους υπόλοιπους 11 μήνες «είναι σαν να σου λέει “προσπάθησε μόνος σου, αφού θέλεις να λειτουργείς ίδρυμα και να προσφέρεις…”»

Το κράτος επικροτεί την προσπάθεια για να δημιουργηθεί σπιτάκι ημιαυτόνομης διαβίωσης αλλά μέχρι εκεί. «Σου λέει μπράβο, ωραία, κάνε το… Μα πώς θα το κάνουμε; Άμα η διημερεύουσα φροντίδα ουσιαστικά δεν είναι βιώσιμη, πώς θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε;» διερωτάται η κα Φακοντή.

Το μεγαλείο ανθρωπιάς ενός γέροντα

Χαστούκι στην ανάλγητη στάση του κράτους αποτελεί αυτό που συνέβηκε την ώρα που εμείς βρισκόμασταν στο Ίδρυμα.

Ένας ηλικιωμένος κτύπησε το κουδούνι της καγκελόπορτας. Όλοι νόμισαν ότι χρειαζόταν κάποια βοήθεια, όμως δεν ήταν έτσι. «Εσκοτώθηκα να σας έβρω…» είπε ο γέροντας και χωρίς πολλά λόγια εξήγησε το λόγο της παρουσίας του. «Ήρτα να σας δώκω τη σύνταξή μου γιατί τούτο που κάμνετε δαμέ εν πολλά σπουδαίο… Τούτα τα μωρά έχουν ανάγκη αλλά η κοινωνία αφήκαμεν τα πίσω…».

Η συγκίνηση από το μεγαλείο ανθρωπιάς αυτού του συνταξιούχου κατέβαλε τη διευθύντρια… «Απερίγραπτη η δύναμη που πήρα με την πράξη αυτού του ανθρώπου, για να συνεχίσω αυτό που κάνουμε εδώ…» μας είπε. «Δεν είναι το ποσό της σύνταξης που μας έδωσε… Η αξία δεν είναι τα λεφτά, αλλά το γεγονός ότι, αντί να κάτσει σε ένα καφενείο και να απολαμβάνει την ησυχία του, σηκώθηκε από το χωριό του κι ήρθε στην Πάφο για να δώσει γι’ αυτά τα παιδιά…».

Αθόρυβα, όπως εμφανίστηκε, έτσι και έφυγε ο γέροντας αρνούμενος να πει το όνομα και το χωριό του…. Κι όταν του εξηγήθηκε ότι τα στοιχεία του ήταν απαραίτητα για σκοπούς έκδοσης της απόδειξης για την εισφορά του, όρκισε τη διευθύντρια να μην το πει σε κανένα.

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy