Προσφυγικοί Συνοικισμοι – Έρποντας οι ηλικιωμένοι ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες

Ηλικιωμένοι πρόσφυγες μαρτυρούν… το success story της κυβέρνησης

Μεγαλύτερο τίμημα πληρώνουν οι ηλικιωμένοι, αφού η αδιαφορία των κυβερνώντων τούς στέρησε το δικαίωμα της επαφής  με τον υπόλοιπο κόσμο

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Κάθονται στο πάτωμα γιατί μόνο έτσι μπορούν να συρθούν και να κατεβούν ή να ανεβούν τις σκάλες της σάπιας πολυκατοικίας όπου διαμένουν… άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν ούτε κι αυτό, με αποτέλεσμα να περνούν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους σε κατάσταση κέρφιου… λες και βρισκόμαστε σε περίοδο ξένης κατοχής ή σε δικτατορικό καθεστώς που απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση.

Οι ίδιες οι πολυκατοικίες, καταφύγια ανθρώπων ξεριζωμένων από τα χωριά και τα νοικοκυριά τους, και μόνο που τις βλέπεις σου προκαλούν κατάθλιψη, καθώς, όχι μόνο έγιναν γκρίζες από την υγρασία και τους διαλυμένους σοβάδες, όχι μόνο δεν διαθέτουν τις βασικές υποδομές για την άνετη και ασφαλή πρόσβαση των ανθρώπων στα σπίτια τους, αλλά είναι και πνιγμένες στα χόρτα, μέσα από τα οποία κάπου κάπου μπορείς να ξεχωρίσεις τα σκουριασμένα υπολείμματα κάποιου παιδότοπου.

Αυτή η θλιβερή όσο και εξοργιστική εικόνα αποτελεί ένα ακόμα χαρακτηριστικό δείγμα του success story που καταγράφεται στην κοινωνική πολιτική των κυβερνώντων, που στην προκειμένη περίπτωση τη βιώνουν στον μέγιστο βαθμό οι κάτοικοι των προσφυγικών συνοικισμών και ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι, αλλά και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία ή τη δυνατότητα της αυτοστέγασης ή της εξασφάλισης μιας κατοικίας που να διασφαλίζει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Τα όσα καταγράψαμε, σε επίσκεψή μας σε προσφυγικούς συνοικισμούς της Λεμεσού και συνομιλώντας με κάποιους ανθρώπους, καταδεικνύουν την πλήρη εγκατάλειψή τους από το κράτος. Κάτι που ισχύει και σε συνοικισμούς άλλων επαρχιών.

Με σπασμένο πόδι που δεν της επιτρέπει να κινείται ελεύθερα μέσα στο σπίτι της και μάλιστα χωρίς βοήθεια… (πόσω μάλλον να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες από το διαμέρισμά της στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας όπου διαμένει στο συνοικισμό του Καψάλου) συναντήσαμε βυθισμένη στην καρέκλα της τη Χριστίνα Λυσάνδρου από την Αμμόχωστο. Μια γυναίκα ογδόντα τόσων χρονών που ζει με την οικιακή βοηθό της.

«Έχω δυο χρόνια να δω τον έξω κόσμο…» μας λέει χαρακτηριστικά και η υγρασία από τη συγκίνηση και το παράπονο θολώνουν τα κουρασμένα της μάτια. «Ήθελα τη Μεγάλη Παρασκευή να πάω κι εγώ εκκλησία ύστερα από τόσο καιρό αλλά πώς να πάω… έμεινα και φέτος κλεισμένη δαμέσα δα… και τούτο εστοίχισε μου…»

Αν χρειαστεί ανάγκη να πάει στο νοσοκομείο ή κάτι άλλο επείγον, όπως μας λέει, την κατεβάζουν καθισμένη στην αναπηρική καρέκλα τα παιδιά της. Τριάντα και βάλε σκαλιά… Αυτή η κατάσταση τής έχει στερήσει το δικαίωμα της συμμετοχής σε οικογενειακές συνάξεις και την κρατά απομονωμένη από τα παιδιά της και τον υπόλοιπο κόσμο. Τόσο η ίδια όσο και άλλοι ηλικιωμένοι γείτονές της, αλλά και κάτοικοι των άλλων πολυκατοικιών του συνοικισμού έχουν κάνει άπειρα διαβήματα προς τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, ζητώντας την κατασκευή ανελκυστήρων, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω…

Η απάντηση που παίρνουν και την ακούσαμε και πριν λίγες μέρες δημόσια από λειτουργό της αρμόδιας Υπηρεσίας του Υπουργείου Εσωτερικών είναι ότι γίνονται μελέτες κι ότι υπάρχουν προγράμματα που θα υλοποιηθούν σε εύλογο χρονικό διάστημα…

Και δικαιολογημένα αναρωτιέται αυτός ο ταλαιπωρημένος και περιφρονημένος κόσμος αν η κυβέρνηση «περιμένει να πεθάνουμε πρώτα κι υστέρα να κάμει κάτι…»

Παραμύθια για να περνά ο καιρός

 

Η Ελλού Ποταμού από το Καραβοστάσι είναι 88 χρόνων κι όπως μας λέει, τους είχαν υποσχεθεί ότι η πολυκατοικία τους είναι μέσα σε αυτές που καταγράφηκαν για να κατασκευαστεί ασανσέρ… Από τότε πέρασαν τρία σχεδόν χρόνια κι ακόμα περιμένουν.

«Περιπαίζουν μας φανερά και κάθε φορά που έχουμε εκλογές ακούμε το ίδιο παραμύθι για να περνά ο καιρός…» μας λέει αναφέροντας ότι και η γειτόνισσά της, ηλικιωμένη γυναίκα κι αυτή έπεσε κι έσπασε τα πόδια της και για να κατεβεί τις σκάλες «κάθεται κάτω και πάει κώλο-κώλο…»

Η οργή της όμως ξεχειλίζει γενικότερα με τη συμπεριφορά της κυβέρνησης που «δεν φτάνει που μας άφησαν στο έλεος του Θεού, εκόψαν μας και που τη σύνταξη και περιμένουν να ζήσουμε… μα εν κατάσταση τούτη να μεν θυμώνει το πλάσμα;»

Στην ίδια πολυκατοικία συναντήσαμε στο διαμέρισμα όπου διαμένουν μαζί, τη Θεοδώρα και τη Δήμητρα Ιωάννου από την Καρπασία. Δύο ηλικιωμένες αδελφές, που από την πρώτη στιγμή, χωρίς καν να ερωτηθούν, άρχισαν να λένε το παράπονό τους που «η κυβέρνηση μάς ξέχασε και δεν βλέπει τα βάσανα που τραβούμε».

Οι σκάλες από το ισόγειο μέχρι τον τρίτο όροφο είναι κι εδώ το μεγάλο πρόβλημα. «Θέλουμε μια ώρα να κουβαλήσουμε το γκάζι μέσα στο σπίτι… σκαλί-σκαλί κι ώσπου να φτάσουμε βγαίνει η ψυχή μας…» λέει χαρακτηριστικά η κα Θεοδώρα κι αναρωτιέται «πώς γίνεται να μην το καταλαβαίνουν αυτό οι αρμόδιοι», δίνοντας η ίδια και την απάντηση… «ξέρουν τα προβλήματα αλλά δεν τους κόφτει».

Χρόνια εγκλωβισμένοι στους τέσσερις τοίχους

 

Σε άλλη προσφυγική πολυκατοικία ανεβήκαμε αγκομαχώντας τις φαγωμένες από το χρόνο μαρμάρινες σκάλες και κάπου μεταξύ δευτέρου και τρίτου ορόφου συναντήσαμε τον κ. Παράσχο με τη σύζυγό του, Θεοδώρα, να προσπαθούν να φτάσουν στο σπίτι τους. Ηλικιωμένοι άνθρωποι, ξεριζωμένοι από την Κάτω Ζώδια, με τη νοσταλγία και τον πόθο της επιστροφής στο χωριό τους να τους κατατρώει 45 τώρα χρόνια. Εκείνος με το μπαστούνι να τον υποβαστάζει σε κάθε του κίνηση και η γυναίκα του με σοβαρό πρόβλημα στα πόδια της.

«Μια φορά το μήνα μπορεί να τα καταφέρω να κατεβώ κάτω στο δρόμο, αλλά είναι μαρτύριο», μας λέει η κα Θεοδώρα επισημαίνοντας ότι ο άντρας της, λόγω και των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, «είναι εγκλωβισμένος δαμέσα… δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια… αφού δύσκολα μπορεί να κατεβεί τόσες σκάλες…»

Αν και είναι πολλά τα συσσωρευμένα προβλήματα στους προσφυγικούς συνοικισμούς, ωστόσο το βασικότερο είναι αυτό της έλλειψης ανελκυστήρων και φαίνεται ότι αυτό θα τραβήξει για πολύ ακόμα. Κι αυτό προκύπτει και μέσα από τις επίσημες αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες τα τελευταία δέκα χρόνια κατασκευάστηκαν ανελκυστήρες σε 109 προσφυγικές πολυκατοικίες, ενώ άλλες 220 βρίσκονται στο περίμενε της υλοποίησης σχετικών προγραμμάτων «σε εύλογο χρονικό διάστημα». Κάτι που αβίαστα οδηγεί τον καθένα στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα θα λυθεί (αν λυθεί), σε είκοσι περίπου χρόνια, όταν δηλαδή δεν θα βρίσκονται στη ζωή όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται και μαρτυρούν την πολιτική αναλγησία των κρατούντων.

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy