Ιμπραήμ από τη Λουρουτζίνα, Κυριάκος από το Φαρμακά

Πριν από λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω με αποστολή του ΑΚΕΛ στις Βρυξέλες. Το ταξίδι ήταν αρκετά ενδιαφέρον, γεμάτο νέες πληροφορίες και διαφορετικούς ανθρώπους. Ανάμεσα σε άλλους ήταν και Τουρκοκύπριοι, που παρά το γεγονός ότι ζούμε στην ίδια χώρα δεν είχε τύχει να συναναστραφώ ποτέ πριν.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα πολλές επαφές μαζί τους ούτε κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης για στήριξη του κουβανικού λαού, σκέφτηκα «εδώ δεν έχουμε λύσει τα δικά μας».

Το ταξίδι της επιστροφής ωστόσο, στάθηκε αρκετό για να συνειδητοποιήσω πράγματα που ήξερα μόνο θεωρητικά, παρά την εμπλοκή μου με την Αριστερά και την θετική μου τοποθέτηση απέναντι στους συμπατριώτες μας, Τουρκοκύπριους.

Στην επιστροφή λοιπόν, βρέθηκα να κάθομαι «φύλακας του αεροπλάνου» όπως είπε η αεροσυνοδός, η οποία καθιστούσε υπεύθυνους εμάς που καθόμασταν στις εξόδους, για το άνοιγμα της πόρτας σε περίπτωση κινδύνου. Κοίταξα δίπλα μου. Καθόταν κι ο άλλος «υπεύθυνος». Ο Ιμπραήμ. Γελάσαμε αμήχανα. Κι αμέσως σκέφτηκα: «ένας Τουρκοκύπριος και ένας Ελληνοκύπριος, «υπεύθυνοι», «φύλακες» αυτή τη φορά δίπλα δίπλα κι όχι απέναντι. Χωρίς συρματοπλέγματα και στρατούς ανάμεσα μας.»

Το αεροπλάνο ξεκίνησε. Ανταλλάξαμε αρχικά μερικές κουβέντες, όπως κάνουν οι άγνωστοι, οι συνταξιδιώτες. Στη συνέχεια όμως, η κουβέντα μας έγινε κάθε άλλο παρά τυπική.
Ο Ιμπραήμ μου μίλησε για το χωριό του, τη Λουρουτζίνα. Του μίλησα κι εγώ για το δικό μου χωριό, το Φαρμακά. Βγάζουν λέει “πομηλορκα”. Γιατί εμείς τι κάνουμε στο Φαρμακά; Μόνο βάσανα έχουν οι συγχωριανοί μου από αυτά. Γελάσαμε. Μου έδειξε φωτογραφίες, του έδειξα κι εγώ. Ασχολείται με τη γη και τα ζώα. Μου είπε προτιμά τις ντομάτες παρά τα κοπάδια κι έχοντας στο μυαλό μου την απίστευτη ταλαιπωρία που περνούν οι δικοί μου τα καλοκαίρια στα χωράφια, του είπα πως προτιμώ τα ζώα… Διαφωνήσαμε. Συμφωνήσαμε όμως στο χαλούμι, που αρέσει και στους δύο πολύ.

Ο Ιμπραήμ συνέχισε περιγράφοντας μου το φεστιβάλ παραδοσιακών προϊόντων που κάνουν στο χωριό του κάθε Σεπτέμβρη. Του είπα πως κάνουμε κι εμείς, τον Αύγουστο και τον Οκτώβρη. Μου είπε “κόπιασε ρε φίλε” και με χαρά ανταπέδωσα. Συνεχίσαμε λέγοντας για την οικογένεια μας. Κι αυτός έχει αδυναμία στη μητέρα του. “Μαμμόθρεφτος” σκέφτηκα, όπως κι εγώ. Μιλώντας βρήκαμε λέξεις κοινές. Τα μισά τοπωνυμία του χωριού μου ήταν λέξεις που γνώριζε: ο Τάγκλης, ο Αηλάς, η Μαγκού…Το ταξίδι συνεχιζόταν κι εμείς μιλούσαμε και μιλούσαμε και μιλούσαμε! Και πάνω στην κουβέντα βρίσκαμε ολοένα και περισσότερα κοινά. Κι έμοιαζαν όλα αυτά που μας χωρίζουν γελοία κι ασήμαντα.

Σε κάποια στιγμή μάλιστα του έδειξα μια φωτογραφία που έβγαλα σε μια δικοινοτική εκδήλωση στο Λήδρα Πάλας. Απίστευτο! Μου είπε πως κι αυτός, όπως κι εγώ στεκόταν με τη σημαία του λίγα μέτρα πιο μπροστά. Κι εκείνη τη στιγμή συνέλαβε το μυαλό μου την αξία που έχουν όλες αυτές οι εκδηλώσεις που κάνουμε για την επαναπροσέγγιση, για την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας και πόσα πολλά οφείλουμε σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό το σκοπό.

Γύρω στα 35 ο Ιμπραήμ, γύρω στα 40 εγώ, δεν έβλεπα ποιες διαφορές είχαμε! Τι ήταν όλα αυτά που έφεραν το λαό μας σε σύγκρουση και τον κρατούν ακόμα χωριστά; Σίγουρα όχι η δική μας βούληση μα οι ξένες επιβουλές.

Φτάσαμε. Μπήκαμε στο λεωφορείο για τη Λευκωσία. Κι όταν φτάσαμε δεν είπαμε αντίο. Ξεχάσαμε, δεν θέλαμε ή θεωρήσαμε πως θα ξαναβρεθούμε; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως τώρα έχω τον Ιμπραήμ στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος. Τον φίλο, τον συμπατριώτη, τον αδελφό, τον σύντροφο και στο πρόσωπο του, πολλούς άλλους. Κι έφερα στο μυαλό μου το σύνθημα που μαζί φωνάξαμε στην εκδήλωση για την Κούβα. «Για πάντα, μέχρι τη νίκη.»

Κυριάκος Αρτεμίου
Ιδιωτικός Υπάλληλος