Υπάρχουν εργοστάσια που παράγουν φόβο;

Του Τάκη Χατζηγεωργίου*

Ένα κύριο χαρακτηριστικό που πρέπει να διέπει όσους ασχολούνται με τα κοινά, ή πολύ περισσότερο θέλουν να παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι του λαού, πρέπει να είναι η αποφασιστικότητα τους να λεν αυτό που πραγματικά πιστεύουν. Το λέω αυτό γιατί δυστυχώς ξέρω μερικούς πολιτικούς που στο κατ’ ιδίαν διατείνονται κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που λεν όταν εμφανιστούν δημοσίως! Είναι βέβαια κατάντημα αυτό που μπορεί να ωφελείται σε δυο λόγους. Είτε γιατί αισθάνονται πως δεν μπορούν να συγκρουστούν με το τι αναμένει ο κόσμος να ακούσει απ’ αυτούς (γίνονται δηλαδή δέσμιοι μιας εντύπωσης που υπάρχει) είτε γιατί αφού είναι υπηρέτες ενός πολιτικού χώρου συμπεριφέρονται ακριβώς ως τέτοιοι. Ας σιωπούσαν τουλάχιστον! Θα ήταν αυτό μια καλύτερη υπηρεσία προς τον τόπο. Τι πιο τραγικό να είσαι υποστηρικτής της λύσης του κυπριακού στο κατ’ ιδίαν και μόλις δεις μικρόφωνο να γίνεσαι ο πιο σφοδρός πολέμιος. Ή και το ανάποδο.

Προσωπικά έχω τελευταία σε διάφορα άρθρα μου εκφράσει όσες ανησυχίες έχω για το μέλλον. Το θεωρώ υποχρέωση μου να ανήκω στον κόσμο εκείνο που πρωτίστως υπηρετεί τη συνείδηση και τα πιστεύω του, παρά να ανήκω σε όσους μιλούν πάντα εκ του ασφαλούς και πάντα προς υπηρεσία προσωπικών συμφερόντων.

Είπα λοιπόν σε άλλα μου άρθρα για όσες ανησυχίες έχω (και αλλοίμονο αν δεν είχα) και το άρθρο αυτό δεν έχει στόχο να επανέλθω.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για όλους αυτούς που μόλις μυριστούν πιθανότητα λύσης (και έχουν γερή όσφρηση οφείλω να παραδεχτώ) αρχίζουν μια απίστευτη μάχη υπόσκαψης. Δεν μιλώ γι’ αυτούς που έχουν ειλικρινείς ανησυχίες, και που οι ανησυχίες τους έχουν και μια λογική βάση (άλλωστε μόλις πιο πάνω αναφέρθηκα και στις δικιές μου) αλλά σε εκείνους που αποτελεί αυτό οργανωμένη εργολαβία καταστροφής οποιαδήποτε πιθανότητας.

Χρόνια πριν είχα γράψει ένα άρθρο στο οποίο έλεγα ουσιαστικά πως στην Κύπρο υπάρχει ένα εργοστάσιο που παράγει φόβο. Τον εγκυτιώνει και τον στέλνει κατ’ ευθείαν στα σπίτια των πολτών. Κάθε βράδυ πρέπει όλοι να παραλάβουμε τη δόση μας. Σήμερα τα εργοστάσια πλήθυναν. Κάθε που μυρίζονται κάποιοι πως μπορεί να υπάρξει διέξοδος στο κυπριακό, τους πιάνει μια αμηχανία, για να μη πω κάτι πιο βαρύ, και αρχίζουν ενορχηστρωμένα την παραγωγή αυτού που ξέρουν καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο. Παλιά τεχνική.

Τι πιο εύκολο από το να φοβίσεις κάποιον. Και πόσο πιο δύσκολο να δώσεις θάρρος. Για να δώσεις κουράγιο χρειάζεται πίστη, χρειάζεται χρόνος, χρειάζεται επιχειρήματα, μα για να τρομάξεις κάποιον αρκεί κάποτε μόνον η κραυγή, η υπερβολή. Έγνοιες και ανησυχίες πρέπει να έχει ο καθένας, άλλωστε χωρίς αυτές κινούμαστε βάσει συναισθημάτων παρά λογικής, Έγνοιες όμως και ανησυχίες που θα πρέπει να αποτελούν το υπόβαθρο σταθερών βημάτων. Γιατί είναι άλλο πράγμα το σταθερό βάδισμα, με ανοιχτά αυτιά και μάτια, και άλλο πράγμα είναι η εργώδης προσπάθεια κάποιων, είτε εκπροσωπούν μέσα ενημέρωσης, είτε εκπροσωπούν τον εαυτό τους να τρομάξουν τον κόσμο για την επιδιωκόμενη λύση.

Δυστυχώς σ’ αυτή την εργολαβία πρωταγωνιστεί και η δημόσια ραδιοτηλεόραση. Διερωτούμαι τι κάνει η κυβέρνηση γι’ αυτό; Η λύση θα μας βάλει σε ένα καινούργιο στάδιο. Κανείς δεν είπε πως την επομένη θα μπούμε σε μια ρόδινη εποχή. Ίσως με την λύση να αναλαμβάνουμε ένα ιστορικό φορτίο, απείρως όμως μικρότερο από το φορτίο της διαιώνισης μιας αρρωστημένης κατάστασης. Και αν η λύση προάγει τη συμβίωση έστω και σε βάθος χρόνου, (αυτό για μένα είναι το πρώτιστο) αν δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας, αν είναι λειτουργική (και αυτό εξαρτάται και από τις παραμέτρους της λύσης, αλλά εξαρτάται και από την θέληση και τον συνταγματικό πατριωτισμό των πολιτών), είμαστε παρόντες για τη στήριξη της.

Προσωπικά, ψυχή τε και σώματι και από κάθε πόστο. Υπό τους όρους που πολλές φορές το κόμμα στο οποίο ανήκω, το ΑΚΕΛ, έθεσε. Ασφάλεια, συμβίωση, λειτουργικότητα. Κανένας να μην έχει δικαίωμα παρεμβάσεων στα του οίκου μας.

* Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις