Ιστορίες μέσα από τα μάτια των προσφύγων

• «Μετά από δύο χρόνια συνεχών βοµβαρδισµών, χωρίς ηλεκτρικό ρεύµα ή νερό και κάθε µέρα η µετάβαση στο πανεπιστήµιο να γίνεται δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη, αποφάσισα να φύγω»
• «Φανταστείτε τι σηµαίνει να ζεις µε ηλεκτρικό ρεύµα µόνο τέσσερις ώρες την ηµέρα. Το νερό δεν ήταν καθαρό. Η ατµόσφαιρα ήταν µολυσµένη»
• «Η ζωή είναι πολύ δύσκολη στη χώρα µου για άτοµα µε αναπηρίες. Πήγαινα στο σχολείο, αλλά όταν η µητέρα µου πέθανε έπρεπε να σταµατήσω, γιατί η οικογένειά µου δεν µπορούσε πια να µε στηρίζει»

Επιµέλεια: Κωστής Πιτσιλλούδης

Το Γραφείο Κύπρου της Ύπατης Αρµοστείας του ΟΗΕ δηµοσίευσε (07/12) ένα φωτογραφικό λεύκωµα µε πρόσφυγες και αιτητές ασύλου να διηγούνται τις συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν από τις πατρίδες τους, αλλά και τις προσπάθειες που καταβάλλουν για την κοινωνική τους ενσωµάτωση στην Κύπρο. Το φωτογραφικό λεύκωµα µε τίτλο: «Ανείπωτες ιστορίες: Πρόσφυγες και αιτητές ασύλου στην Κύπρο», φιλοξενεί 15 ανθρώπινες ιστορίες.

Μία εξ αυτών είναι της Παλαιστίνιας Widad Al Banna, η οποία κατέφυγε στην Κύπρο µε τον σύζυγο και τα τρία παιδιά τους πριν από έξι χρόνια αναζητώντας ασφάλεια από τον πόλεµο. Σύµφωνα µε δηλώσεις της Widad που παραχώρησε στην Ύπατη Αρµοστεία, τα παιδιά της δεν γνώρισαν ποτέ τι σηµαίνει ειρηνική ζωή ενόσω βρίσκονταν στην Παλαιστίνη και έχουν χάσει στενούς συγγενείς και φίλους από τις πολυετείς συγκρούσεις.

Μιλώντας για το πώς άφησαν πίσω τους το σπίτι τους και τους συγγενείς τους στη Λωρίδα της Γάζας, η Widad υπογραµµίζει πως συνεχώς καθυστερούσαν την απόφαση για να φύγουν. «Ο πατέρας και η µητέρα µου, οι συγγενείς µου ήταν όλοι εκεί. ∆εν είναι εύκολο να αφήσεις τα πάντα πίσω», επισηµαίνει.

Κάτοχος πτυχίου στην Ιατρική Εργαστηριακή Επιστήµη, η Widad εργάστηκε σε διάφορα δηµόσια νοσοκοµεία στην πατρίδα της. Όταν όµως ξέσπασε η σύγκρουση των επτά εβδοµάδων το 2014, µία από τις χειρότερες συγκρούσεις µεταξύ Παλαιστινίων και Ισραήλ µε χιλιάδες θανάτους, η Widad µε τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά πήραν την απόφαση να φύγουν.

Την απόφασή τους καθόρισε η στιγµή που το γειτονικό τους σπίτι καταστράφηκε από τις αεροπορικές επιδροµές, ενώ το δικό τους γλίτωσε από τύχη και µόνο. «Εκείνη τη στιγµή η µικρότερή µου κόρη, η οποία ήταν µόλις τριών χρονών τότε, µε κοίταξε στα µάτια και µου είπε µε όλη την ειλικρίνεια και αθωότητα της ηλικίας της. “Μαµά θέλω να φύγω. ∆εν θέλω να µείνω εδώ. Θέλω να πάω σε ένα ασφαλές µέρος”. Είπαµε ότι δεν πάει άλλο, χρειαζόµαστε µια ασφαλή χώρα», εξιστορεί.

«Η πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια ήταν περιορισµένη –φανταστείτε τι σηµαίνει να ζεις µε ηλεκτρικό ρεύµα µόνο τέσσερις ώρες την ηµέρα. Το νερό δεν ήταν καθαρό. Η ατµόσφαιρα ήταν µολυσµένη. Οι συνθήκες διαβίωσης για τα παιδιά επιδεινώθηκαν», αναφέρει.

Τα παιδιά της φοιτούν στο δηµόσιο σχολείο, µιλούν και γράφουν Ελληνικά απταίστως. Ένας από τους γιους της ξεχωρίζει στα Μαθηµατικά και ο σύµβουλος στο σχολείο τον συµβούλεψε να σπουδάσει Μαθηµατικά.

Όσο για τη Widad, προσπαθεί από τότε που ήρθε στην Κύπρο να βρει δουλειά. Αν και το πτυχίο της έχει αναγνωριστεί από την αρµόδια Αρχή στην Κύπρο, KYΣATΣ, οι προσπάθειές της να βρει δουλειά στον τοµέα της ή αλλού παραµένουν προς το παρόν άκαρπες. Ωστόσο δεν τα βάζει κάτω. Καθώς συνεχίζει να ψάχνει για δουλειά, φοιτά µε υποτροφία στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήµιο Κύπρου για απόκτηση µεταπτυχιακού στον τοµέα ∆ιοίκησης Επιχειρήσεων.

«Από την πρώτη µέρα που έφτασα στην Κύπρο ήξερα ότι θα αντιµετώπιζα δυσκολίες, αλλά αποφάσισα να αντιµετωπίσω κάθε πρόκληση µε αυτοπεποίθηση, να συνεχίσω να προσπαθώ µέχρι να βρω λύσεις και ν’ αποδέχοµαι τις επιτυχίες και τις αποτυχίες ως µέρος του ταξιδιού της ζωής», καταλήγει.

Στο αφιέρωµα της Ύπατης Αρµοστείας φιλοξενείται επίσης η ιστορία της Lama, µίας Σύριας που αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της το Aleppo, την πόλη καταγωγής της, όταν ξέσπασε ο πόλεµος στην πατρίδα της και κινδύνευσε να χάσει τη ζωή της από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή.

«Μετά από δύο χρόνια συνεχών βοµβαρδισµών, χωρίς ηλεκτρικό ρεύµα ή νερό και κάθε µέρα η µετάβαση στο πανεπιστήµιο να γίνεται δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη, αποφάσισα να φύγω», λέει η Lama.

Αρχικά κατέφυγε στο Κατάρ µε τη µητέρα της και την αδερφή της για να συναντήσουν τον θείο της ο οποίος εργαζόταν εκεί, µε σκοπό να ολοκληρώσει τις σπουδές της (βιοτεχνολογία) σε πανεπιστήµιο της χώρας. Ωστόσο αυτό δεν κατέστη δυνατό, µε αποτέλεσµα, κατόπιν συµβουλής ενός φίλου της, να αποφασίσει να συνεχίσει τις σπουδές της στην Κύπρο, σε ένα πανεπιστήµιο στο βόρειο τµήµα.

Ωστόσο χωρίς τη δυνατότητα να συνεχίσει τις σπουδές της ή να εργαστεί ή να ταξιδέψει σε άλλη χώρα µέσω ασφαλούς και κανονικής οδού, αποφάσισε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές και να υποβάλει αίτηση ασύλου. Υπέβαλε αίτηση ασύλου τον Οκτώβριο του 2017 και για όσο διάστηµα εκκρεµούσε η εξέταση της αίτησής της διέµενε στο Κέντρο Υποδοχής Κοφίνου. Ύστερα από ένα χρόνο διαµονής στο Κέντρο και αφού εξασφάλισε το καθεστώς συµπληρωµατικής προστασίας, η Lama ξεκίνησε µία νέα ζωή στη Λευκωσία.

Αν και η Κύπρος είναι τώρα η πατρίδα της, η Lama νοσταλγεί τη ζωή πριν από τον πόλεµο. «Μου λείπει πολύ η οικογένειά µου, έχω να τους δω τόσα πολλά χρόνια. Ο πατέρας µου είναι ο µόνος που παρέµεινε στη Συρία, η µητέρα µου και η αδερφή µου είναι στην Τουρκία, ο ένας µου αδερφός είναι στην Ισπανία και σε λίγο θα αποκτήσει µωρό, ενώ ο άλλος µου αδερφός είναι στη Γερµανία», αναφέρει.