Ήττα για το ευρωπαϊκό κίνημα

Του
Σωτήρη Βλάχου

 

 

Οι Εργατικοί πάλεψαν τις εκλογές πάνω σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα δημιουργίας δημόσιας τράπεζας επενδύσεων, εθνικοποιήσεων σε υγεία, συγκοινωνίες, ταχυδρομεία, ανέγερσης εργατικών κατοικιών, με ηγέτη τον Jeremy Corbyn, που στάθηκε πάντα στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» ως βουλευτής των Εργατικών, για κοντά τέσσερις δεκαετίες. Από το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων μέχρι των πολέμων στον Κόλπο, Αφγανιστάν, Ιράκ ηγήθηκε κινητοποιήσεων ενάντια στις επίσημες πολιτικές των τότε ηγεσιών των Εργατικών. Με τέτοιο πρόγραμμα και ηγέτη, μια νίκη των Εργατικών θα συνέβαλλε αποφασιστικά στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, θα έδινε ξανά ώθηση στο ευρωπαϊκό κίνημα που επηρέασε αρνητικά η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Σύριζα. Η ήττα τους είναι μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, στην οποία συνέβαλε και ο βρόμικος ρόλος των συστημικών ΜΜΕ. Κανένας ηγέτης στη βρετανική ιστορία δεν δέχθηκε μια τόσο ανήθικη εκστρατεία διασυρμού όσο ο Jeremy Corbyn. Αποφασιστικό ρόλο στην ήττα έπαιξε και η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών για την οποία ο Corbyn ήταν αντίπαλος.

Παρόλα αυτά όμως ο βασικός λόγος για εμάς είναι ότι δεν μπόρεσε να συγκεκριμενοποιήσει την πρότασή του για μια άλλη Ευρώπη. Κατάλαβε τις επιπτώσεις που το Brexit θα είχε για τη βρετανική οικονομία και τους Βρετανούς εργαζόμενους, πόσο μάλλον ένα άτακτο, χωρίς συμφωνία Brexit, και στήριξε τη διεξαγωγή δεύτερου δημοψηφίσματος. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να κάνει σαφές ότι για για τον Βρετανό εργαζόμενο, η εναλλακτική στο Brexit δεν ήταν η Ευρώπη της δεξιάς και των καπιταλιστικών θεσμών, αλλά η Ευρώπη των λαών. Έχασε από τον Τζόνσον, του οποίου το κεντρικό σύνθημα ήταν «Ας κάνουμε ξανά τη Βρετανία μεγάλη», αντιγραφή συνθήματος του Τράμπ, «Ας κάνουμε ξανά την Αμερική μεγάλη». Σύνθημα που ειδικά στην εποχή της κρίσης μπορεί μόνο να σημαίνει οικονομικούς και εμπορικούς πολέμους, που η ιστορία μαρτυρά ότι πάντα καταλήγουν σε πραγματικούς πολέμους. Η φράση που προεκλογικά επαναλάμβανε «Ας κάνουμε το Brexit», ενσωμάτωνε τα μηνύματα ότι αν εμείς εκλεγούμε, η υπόθεση της εξόδου από την ΕΕ τελειώνει, μαζί με αυτό και όλα μας τα προβλήματα για τα οποία φταίει η ΕΕ, και η ζωή των ανθρώπων ξαναπαίρνει μπρος. Μόνο που κάθε άλλο παρά τελειώνουν τα προβλήματα με την ΕΕ στις 31 Ιανουαρίου 2020, ημερομηνία στην οποία προγραμματίζεται να επικυρωθεί το Brexit από τη βρετανική Βουλή. Θα υπάρχει ακόμα ολόκληρο το μεταβατικό 2020, στη διάρκεια του οποίου οι υπάρχουσες συμφωνίες Βρετανίας και ΕΕ θα παραμένουν ακέραιες και που θα διεξάγονται διαπραγματεύσεις για τις νέες σχέσεις, για τις οποίες δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά αισιοδοξία. Πόσο είναι πιθανόν τώρα, στην εποχή του «Πρώτα η Αμερική», που ο Τραμπ έχει έλθει σε ρήξη με την Κίνα και όλους τους πρώην συμμάχους, να υπογράψει συμφωνίες που θα ωφελούν τη Βρετανία;

Ακόμα και κάτω από τις πιο ευνοϊκές συνθήκες, και στα σίγουρα χωρίς νέο κραχ στην παγκόσμια οικονομία που πολλοί προβλέπουν, θα χρειάζονταν πολλά χρόνια στη Βρετανία για να καταλήξει σε μια κάποια συμφωνία με τις ΗΠΑ. Οι ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες προοπτικές παίρνουν απότομα μια δυσοίωνη χροιά.