Αυτό, όμως, ακριβώς μας λείπει: η ανησυχία

[…] Το έργον του πνεύματος, της Τέχνης, (φυσικά και της επιστήμης), είναι καρπός ανησυχίας τόσον για τον δημιουργόν όσο και για τον δέκτην. Η ανησυχία γονιμοποιεί. Αυτό, όμως, ακριβώς μας λείπει: η ανησυχία. Το κοινό βρίσκεται σε μια αποκοιμιστική αυτάρκεια μέσα στη καθημερινή εμπειρία, στο κοινόχρηστο και το τυπικό. Δεν ανησυχεί και δεν διερευνά τίποτα. (Απόδειξη κι η απουσία δοκιμίου και κριτικής από την πνευματική μας ζωή).

Οι πολιτικές κρίσεις γύρω από το κυπριακό πρόβλημα διαδέχονται η μια την άλλη, υψηλής συχνά έντασης, και δεν το αντιλαμβάνεται, δεν θέλει. Τα τηλεφώνα παρακολουθούνται και δεν διερωτάται γιατί, και από ποιες δυνάμεις. Οι δρόμοι και οι τοίχοι γεμίζουν δικτατορικά συνθήματα και δεν ενοχλείται. Μια ειρηνική εκδήλωση τριάντα ανθρώπων με σύνθημα «δημοκρατία στην Ελλάδα» διαλύεται βίαια πριν καν ξεκινήσει από ομάδες νεαρών εγκάθετων που κραυγάζουν δικτατορικά συνθήματα, με την αστυνομία να μην επεμβαίνει και το κυπριακό κοινό δεν διερωτάται τι σημαίνουν όλ’ αυτά, πού είναι δυνατόν να οδηγήσουν τον τόπο, δεν ανησυχεί.

Η απόπειρα δολοφονίας του Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου συντάραξε κάπως τους ανθρώπους για να ξαναπέσουν όμως σε λίγο στην ίδια αδιαφορία και ικανοποίηση. Η δίψα για μάθηση, η ανάγκη να έρθουν σε σφαίρες πάνω από το κοινό, αυτές που αποκαλύπτουν την άλλη πλευρά του κόσμου που δεν φαίνεται, δεν υπάρχουν… […]

Ήβη Μελέαγρου

Απόσπασμα από το κείμενο Έρημη Χώρα, Περιοδικό Κυπριακά Χρονικά, Περίοδος Γ, 1971, τεύχος 67.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy