“Καλωσορίσατε στην έρημο του Πραγματικού”*

Του Μάριου Κουκουμά

Έχοντας αφήσει πίσω την παλιά αίγλη της Διανέλλειου Τεχνικής Σχολής που διετέλεσε από την λειτουργία της το 1962 εκπαιδευτικό ίδρυμα, με δωρεά του Δ.Γ. Διανέλλου μεγάλου ευεργέτη της Λάρνακας παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια μια πρόκληση όσον αφορά το μέλλον της. Η Διανέλλειος ένα από τα ιστορικότερα κτίρια της Λάρνακας, φορτωμένη με χιλιάδες αναμνήσεις και στιγμές τόσο από τους απόφοιτους της όσο και από το συνόλων των δημοτών και επισκεπτών της πόλης. Αποτέλεσε για πολλά χρόνια τόσο πριν όσο και μετά την κατεδάφιση της μια ανοικτή πληγή, συχνά θέμα συζήτησης και συχνότερα «θύμα» προεκλογικών υποσχέσεων.

Η Διανέλλειος έχει κατεδαφιστεί από τον Απρίλιο 2015 σε μια προσπάθεια να μειωθεί η πολύμορφη οχληρία την όποια προκαλούσε από την διακοπή της λειτουργιάς της άλλα και συνάμα ως ένα βήμα για να επισπευτεί η όποια προοπτική του χώρου. Η απόφαση του Δημοτικού Συμβούλιο Λάρνακας να εγκρίνει την κατεδάφιση της ήταν μια διόλου εύκολη απόφαση αν αναλογιστεί κάνεις το χρέος έναντι της Διανελλείου, της προσφοράς και της Ιστορίας της. Στην βάση του οράματος για ανάδειξη της ιστορίας και της προσφοράς της Διανέλλειου αλλά και ως φόρος τιμής στον ευεργέτη – δωρητή Δ.Γ. Διανέλλο, έγινε η εισήγηση από την Δημοτική Ομάδα του ΑΚΕΛ όπως διατηρηθούν τα ιστορικά προπύλαια της Σχολής και η προτομή του δωρητή. Τελικά η προτομή του δωρητή, η ιστορία της Διανελλείου καθώς και η ιστορία μια ολόκληρης πόλης διασώθηκαν με πλειοψηφία μίας μόνο ψήφου.

Διαψεύδοντας όλες τις ελπίδες ότι με την κατεδάφιση της Σχολής θα «έπαιρνε μπρός» η αξιοποίηση του χώρου, μήνες μετά βρισκόμαστε σχεδόν στον ίδιο παρονομαστή σε σχέση με το μέλλον και την προοπτική του, έρμαιο σε ένα κυκεώνα εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ο διαχειριστής του χώρου μετά την κατεδάφιση άφησε ημιτελής τις εργασίες καθαρισμού του χώρου, παρατείνοντας την καταδικαστέα και άσχημη αισθητικά εικόνα της Σχόλης αλλά ουσιαστικότερα η μή ολοκλήρωση των εργασιών δημιούργησε και συντηρεί μια κατάσταση ακαθαρσίας, εστίας μολύνσεων και γενικότερης οχληρίας τόσο στους κάτοικους της περιοχής όσο και σε όλους τους δημότες της πόλη μας, εφόσον η σχολή βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Λάρνακας. Θα μπορούσε κατ’ ελάχιστον ο Διαχειριστής του χώρου να προέβαινε στον καθαρισμό του χώρου από τα μπάζα, τις ακαθαρσίες και να μετέφερε τις στοίβες χώματος (ως έχει υποχρέωση) σε άλλο χώρο με μοναδικό στόχο την αποφυγή δημιουργίας εστιών μόλυνσης και σημείων ύπαρξης τρωκτικών στην καρδία της πόλης.

Ο χώρος είναι αδιαμφισβήτητο ότι θα μπορούσε να αποτελέσει πολλά πράγματα και η λίστα με αυτά είναι ατελείωτη. Χωρίς αφορισμούς θα προσθέσω την δυνατότητα στέγασης της Σχολής του Ανώτερου Ξενοδοχειακού Ινστιτούτου (ΑΞΙΚ) για την οποία η κυβέρνηση τώρα «ψάχνει» χώρο, μετουσιώνοντας και τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα που ήταν και η επιθυμία του δωρητή καθώς και την μέχρι σήμερα ιστορία και προσφορά της Διανελλειού, η οποία φιλοξένησε για χρόνια παρόμοιες εκπαιδευτικές υπηρεσίες διατηρώντας μάλιστα και σχετικό πρότυπο εστιατόριο προσφέροντας πολυεπίπεδα οφέλη για την πόλη μας.

Παρά το γεγονός ότι η διαχείριση του χώρου δεν βρίσκεται στον Δήμο Λάρνακας αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες του, να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, να τροχοδρομήσει και να πιέσει για τις απαραίτητες ενέργειες καθαριότητας και ευπρεπισμού του χώρου αλλά και για πραγμάτωση της προοπτικής του. Το Διανέλλειο δυστυχώς παραμένει να θυμίζει τις αδυναμίες ενός συστήματος το οποίο θέτει λανθασμένες προτεραιότητες και την διάσταση μεταξύ των σκοπών του δωρητή, την προοπτική του χώρου και τις “πραγματικότητες” τις οποίες και καλούμαστε να αντιπαλέψουμε. Καιρός για λύσεις σε μια πόλη που τις έχει τόσο ανάγκη.

*Τίτλος βιβλίου του Σλαβοτζ Ζιζεκ