Της Μαρίας Φράγκου
Επιστροφή, αργά μεν σταθερά δε, στην κανονικότητα. Η ζωή μας αρχίζει να βρίσκει τους ρυθμούς της, με τον κορονοϊό πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας να μας προειδοποιεί… Για να μην ξεφύγουμε, για να μη διακινδυνεύσουμε τη δική μας ζωή και τη ζωή των υπολοίπων που συναναστρεφόμαστε μαζί τους.
Άνοιξαν, όπως άνοιξαν και με τον τρόπο που άνοιξαν, τα σχολεία… Επιστρέψαμε, οι πλείστοι, στις δουλειές μας, έμειναν πίσω αυτοί που έμειναν, δικαιολογημένα ή μη, περιμένοντας να έρθει και η δική τους σειρά και η ζωή επανεκκινά. «Τράβα μπρος και μη σε μέλλει» δεν μπορούμε να πούμε, όπως έλεγε στο συμπαθητικό τραγουδάκι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Θάρρος η ζωή μας θέλει», ναι, μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το θάρρος που μας λείπει… Μα το εμβόλιο κατά του ιού που τρομοκράτησε την εμφύλιο, μας λείπει.
Όταν εγκλωβισμένοι στο σπίτι σκεφτόμασταν ή συζητούσαμε την επόμενη ημέρα, αλλιώς την φανταζόμασταν, νομίζω. Δεν πιστεύαμε πως θα είχαμε μαθητές διαφόρων ταχυτήτων, για παράδειγμα. Και πως χθες που άνοιξαν τα σχολεία, θα υπήρχαν μαθητές στους οποίους δεν θα επιτρεπόταν η είσοδος, ήταν μάλλον κάτι που μόνο με τρομακτικό σενάριο έμοιαζε παρά γεγονός. Κι όμως: «Υπουργείο Παιδείας και Υπουργός αποφάσισαν να εφαρμόσουν, την προηγούμενη μέρα της επανέναρξης των μαθημάτων, μια διαδικασία πολύπλοκη η οποία απαιτεί αρκετό τρέξιμο εκ μέρους των γονιών και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες», αποκλείοντας έτσι τα παιδιά των Ειδικών Μονάδων και των Ειδικών Σχολείων, όπως κατήγγειλε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Συγγενών και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό ΜΑΖΙ, Παναγιώτης Σαββίδης.
Τα παιδιά με αναπηρίες τα αποκλείσαμε, λοιπόν, λέγοντας και σε αυτά και στους γονείς τους πως μόνο τα καταφύγια αρμόζουν σε αυτούς. «Πρόεδρε Αναστασιάδη, άνοιξε τα κρησφύγετα φυλακές να βγουν οι οικογένειες των παιδιών με αναπηρίες», η κραυγή αγωνίας τους.
Επιστροφή στην κανονικότητα με τις τσέπες άδειες για πολλούς. Άλλοι γιατί δεν πήραν τα επιδόματα ή ο μισθός τους αργεί, άλλοι γιατί περιμένουν ακόμα να έρθει η σειρά τους και με τη χαλάρωση των μέτρων να ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους, αναλογιζόμενοι ποια κατάσταση θα συναντήσουν.
Επιστροφή στην κανονικότητα, με το φόβο να κατοικοεδρεύει. «Η Αυτού Μεγαλειότης, ο φόβος», όπως έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος. «Ο φοβισμένος άνθρωπος είναι η χαρά των κυβερνώντων. Επειδή ζει υπό διαρκή απειλή. Είτε προστατευμένος στο σπίτι του, είτε μόνος στο δάσος, ο φόβος του είναι παρών με διάφορα πρόσωπα: Θεός, θάνατος, άγνωστο, κυβέρνηση, πανδημία, αστυνόμος, αφεντικό…»
Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, αλλά πλήρεις. Όχι με συρρικνωμένα τα δικαιώματα με την επίκληση του φόβου. Και τα παιδιά που δεν πήγαν, χθες, σχολείο δεν το έκαναν από επιλογή. Από το σχολείο τα απέκλεισαν οι εντεταλμένοι να τους παράσχουν τα ίδια δικαιώματα της μόρφωσης και της προστασίας, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές τους. Καμία επιστροφή στην κανονικότητα δεν λογιέται ως τέτοια, άμα στερεί από κάποιους το δικαίωμα στην κανονικότητα.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
