- Θύμα εμπαιγμού και ανευθυνότητας 33χρονη μητέρα δύο παιδιών, έμεινε χωρίς σπίτι και δεν βρίσκει το δίκιο της
- Καρκινοπαθής, μονογονιός κλοτσοσκούφι του κράτους
Είναι μόλις 33 χρονών, καρκινοπαθής, πρόσφυγας με πολύ σκληρά βιώματα στην παιδική ηλικία (θύμα ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και σεξουαλικής κακοποίησης), μονογονιός μητέρα δύο παιδιών, 5 και 6 χρονών. Ένα τρίτο παιδί, στο πρώτο χρόνο της ζωής του αρρώστησε και τελικά το έχασε από ιατρική αμέλεια.
«Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένας κρατικός φορέας που να είναι σωστός στις υποχρεώσεις του απέναντι σε περιπτώσεις όπως η δική μου;» αναρωτιέται καθώς ξετυλίγει την εικόνα της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει βρεθεί.
Τα στοιχεία ταυτότητας αυτής της απελπισμένης γυναίκας δεν δημοσιοποιούνται για ευνόητους λόγους. Άλλωστε, είναι γνωστά σε όλους εκείνους των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών που, αν και είχαν και έχουν την υποχρέωση να εγκύψουν με υπευθυνότητα και να δώσουν μια οριστική λύση στα προβλήματά της, επιλέγουν την αδιαφορία και την ανευθυνότητα.
Όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τα προβλήματά της τα παραθέτει και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια, σε σειρά επιστολών προς όλα τα αρμόδια τμήματα και υπηρεσίες, με πιο πρόσφατη την επιστολή προς τον Υπουργό Εσωτερικών.
Επιστολή έχει δώσει διά χειρός και στην Πρώτη Κυρία, έχοντας υπόψιν την άμεση ανταπόκριση που είχε επιδείξει τις πρώτες μέρες ανάληψης των καθηκόντων του ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, ο οποίος έχοντας και τηλεοπτική κάλυψη, επιλήφθηκε άλλης παρόμοιας περίπτωσης, δίνοντας άμεσα λύση και δεσμευόμενος για το κοινωνικό πρόσωπο που θα έχει η διακυβέρνησή του.
Η περίπτωση όμως της 33χρονης απελπισμένης μάνας φαίνεται ότι έχει περάσει στην κατηγορία «κλοτσοσκούφια της κρατικής αναλγησίας», αφού σε όλες τις πόρτες που κτυπά αυτά τα χρόνια και σε όλους τους αρμόδιους τους οποίους «ενόχλησε», δεν έχει βρει καμιά απολύτως ανταπόκριση.
Ξεκαθαρίζοντας ότι δεν ζητά καμιά οικονομική βοήθεια (έστω και οριακά τα βγάζει πέρα με το ΕΕΕ και το επίδομα μονογονιού) τονίζει ότι το πρόβλημά της είναι ότι ουσιαστικά είναι άστεγη με δύο μικρά παιδιά. Μια αδικία που έχει την αιτία της σε λανθασμένες διαχειρίσεις και αποφάσεις αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών.
Και δικαιολογημένα αναρωτιέται τι άλλο πρέπει να κάνει για να βρει το δίκιο της… «να πάω έξω από το Υπουργείο με τα μωρά μου ή να βγω στις τηλεοράσεις για να ευαισθητοποιηθεί ο Πρόεδρος ή όποιος άλλος αρμόδιος του κράτους;»
Τα προβλήματα ξεκίνησαν από νωρίς όταν με τους γονείς και την αδελφή της έμεναν σε ένα μικρό σπίτι σε συνοικισμό στη Λεμεσό, το οποίο κατείχε η μητέρα της ως δικαιούχος πρόσφυγας. Όταν πέθανε η μητέρα το 2004, ακολούθησε η φυλάκιση του πατέρα για διάπραξη αδικημάτων σε βάρος των παιδιών οπότε το 2006 οι δύο αδελφές κατέληξαν στην Παιδική Στέγη.
Στη συνέχεια, με τη συγκατάθεση και της αδελφής της, εγκαταστάθηκε στο σπίτι της μητέρας της στο συνοικισμό, καταβάλλοντας ένα συμβολικό ποσό στην αρμόδια Αρχή, αφού τότε τα παιδιά εκ μητρογονίας δεν θεωρούνταν πρόσφυγες, κάτι που ίσχυσε αργότερα, οπότε με υπόδειξη της Υπηρεσίας Μέριμνας εξέδωσε προσφυγική ταυτότητα.
Υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προσφυγική κατοικία
Εκείνη την περίοδο απέκτησε εκτός γάμου το πρώτο της μωρό (το κοριτσάκι που πέθανε) και στη συνέχεια ήρθαν τα άλλα δύο παιδιά, τα οποία αναγνωρίστηκαν από τον πατέρα τους. Και πάλι με υπόδειξη της Μέριμνας στο προσφυγικό σπίτι πέρασε σαν δικαιούχος και ο πατέρας των παιδιών που είναι και ο ίδιος πρόσφυγας.
«Αν δεν γίνει αυτό θα σου πάρουμε το σπίτι», της είπαν οπότε υπέγραψε όπως της υποδείχθηκε, θεωρώντας σήμερα ότι ξεγελάστηκε αφού με τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν ήταν παντρεμένη ούτε είχε κάνει κανένα σύμφωνο συμβίωσης.
Πριν από έναν περίπου χρόνο, στη διάρκεια αντιπαράθεσης με τον πατέρα των παιδιών, ο τελευταίος τής επιτέθηκε και την απείλησε με κατσαβίδι, οπότε η κοπέλα φοβούμενη για τα χειρότερα, πήρε τα παιδιά της και έφυγε από το σπίτι.
Σχετικές γραπτές αναφορές και καταγγελίες έγιναν στην Αστυνομία και η υπόθεση εκκρεμεί στο Δικαστήριο, ενώ από το Γραφείο Ευημερίας και άλλους αρμόδιους φορείς δεν υπήρξε μέχρι σήμερα η πρέπουσα ανταπόκριση και βοήθεια.
«Έντεκα μήνες τώρα είμαι αναγκασμένη να κρατώ τα μωρά μου και να μένω μια στην αδελφή μου, μια στο σπίτι φίλης μου, αλλά και κάποιες φορές μέσα στο αυτοκίνητο», αναφέρει επισημαίνοντας ότι ο πατέρας των παιδιών που με τη βίαιη συμπεριφορά του την ανάγκασε σε έξωση, εξακολουθεί να διαμένει σαν «δικαιούχος» στο προσφυγικό σπίτι μαζί με τη νέα του σύντροφο.
«Από το Γραφείο Ευημερίας μού λένε συνέχεια να κάνω υπομονή, ενώ με προέτρεψαν να πάρω τα παιδιά και να πάω σε χόστελ φιλοξενίας, κάτι που δεν έκανα γιατί εκεί είναι όλοι αλλοδαποί και φοβάμαι για τα παιδιά μου…» λέει, προσθέτοντας ότι το ένα παιδί αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα συμπεριφοράς και τυγχάνει συστηματικά εξειδικευμένης ιατρικής αντιμετώπισης, με ένα καθημερινά σχεδόν πήγαινε-έλα από τη Λεμεσό στη Λευκωσία.
Χρήστος Χαραλάμπους
Aκολουθήστε μας στο Google News
