Κάθε φορά, μας «σώζει» η Δεξιά

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

Αυτόκλητοι σωτήρες του λαού και της ημικατεχόμενης πατρίδας, μπροστάρηδες στον αγώνα για τη φτώχεια με λάβαρο τον απλό κόσμο, τους εργάτες στα εργοστάσια, τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, τους νέους, τους ηλικιωμένους.

Δεν είναι παράξενο; Η συλλογική μνήμη σαν να μπαίνει στη σίγαση όταν ξεκινά το παιχνίδι για την ανάληψη της εξουσίας. Και τότε έρχεται σαν από μηχανής Θεά η Δεξιά, να ρίξει μαύρη στάχτη και να καλύψει όλα, μα όλα τα προηγούμενα. Σαν ο κόσμος να πάσχει από μία άγνωστη ακόμα ασθένεια, όπου υπάρχει η πεποίθηση ότι γεννιέται εκείνη την ώρα, χωρίς να υπάρχει παρελθόν, χωρίς να υφίσταται η μνήμη. Μονάχα η λήθη ενεργοποιείται και πολλοί ακολουθούν τυφλά, όπως στις δυστοπικές εκείνες ταινίες που ένα άβουλο πλήθος με μηχανικές κινήσεις ακολουθεί την καταστροφή.

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2022. Άλλη μία (προ)εκλογική μάχη έχει μπει στις ράγες και ήδη τα αυτιά μας άρχισαν να παραμορφώνονται και τα μάτια μας να μην μπορούν να εστιάσουν. Οι σωτήρες της Δεξιάς είναι εδώ, έτοιμοι ξανά να δείξουν το δρόμο, σαν θαρραλέοι μαχητές του δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, σαν πιστοί στρατιώτες των πολλών απέναντι στους λίγους.

Αυτές οι αράδες δεν γράφονται για να ειπωθούν ξανά και ξανά τα αυτονόητα. Γράφονται από την ανάγκη της κατανόησης μίας αληθινά ακατανόητης συμπεριφοράς, κατά την οποία ακολουθείται τυφλά το δόγμα των καταστροφέων του τόπου, όχι μόνο την τελευταία δεκαετία, αλλά από πολύ παλαιότερα.

Πιστεύοντας ότι το κράτος είναι τσιφλίκι τους -αφού ως τέτοιοι συμπεριφέρονται και πολιτεύονται- προσπαθούν να πείσουν με ανήθικες πρακτικές τον απλό λαό ότι «εμείς είμαστε για εσάς, εμείς θα σας βγάλουμε από τη δύσκολη θέση, σε εμάς να στηριχθείτε». Αξιοπρόσεκτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι έμμεσα παραδέχονται ότι οι ίδιοι έφεραν την κατάσταση στα άκρα, αφού τα προεκλογικά τους μηνύματα κάνουν λόγο για «αλλαγή, προχώρημα, οικονομική ανάπτυξη». Άρα, να αλλάξουν την παρούσα τραγική φάση, να βάλουν μπρος την καμένη μηχανή και να δώσουν ψωμί στον κόσμο που υποφέρει. Όλα αυτά, επί δεξιάς διακυβέρνησης κοντά μία δεκαετία.

Έτσι δεν γίνεται πάντοτε; Η Δεξιά (θέλει να) έχει το ρόλο του ιδιοκτήτη του κράτους, ενώ γι’ αυτήν η Αριστερά έρχεται να κατακτήσει κάτι που δεν της ανήκει. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτό έδειξε η ιστορία στον δημόσιο λόγο, αυτό βλέπουμε να επαναλαμβάνεται αυτό το διάστημα μετά την εξαγγελία των υποψηφιοτήτων.

Το κράτος δεν ανήκει σε κανέναν, ο πλούτος δεν ανήκει στους λίγους, το περιβάλλον δεν είναι για εκμετάλλευση προς όφελος πάλι των λίγων, η ελευθερία και η ειρήνη δεν είναι μπεγλέρι για να βγαίνει από την τσέπη όποτε βολεύει.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy