Κάθετα: Ζητούνται καλλιτέχνες για το ΔΣ της ΑΤΗΚ

Κάθετα: Ζητούνται καλλιτέχνες για το ΔΣ της ΑΤΗΚ

Αναρωτιέμαι τι θα λέγαμε οι περισσότεροι αν βλέπαμε δίπλα στα ονόματα των διορισθέντων στο ΔΣ της ΑΤΗΚ ή της ΑΗΚ επαγγέλματα ή σπουδές ηθοποιού, ζωγράφου, ζαχαροπλάστη, γυμναστή. Δεν έχω πρόβλημα με αυτά τα επαγγέλματα και θεωρώ πως μπορούν να συνεισφέρουν, αλλά στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας να διορίζαμε άραγε έναν συγγραφέα, έναν σκηνοθέτη και έναν μουσικό; Στο Συμβούλιο Εγγραφής και Ελέγχου Εργοληπτών, Οικοδομικών και Τεχνικών Εργων να βάζαμε χορευτές, εικαστικούς και φιλολόγους; Μάλλον όχι, κάτι τέτοιο θα μας ξένιζε.

Γιατί τότε θεωρείται λογικό σε φορείς που ασχολούνται με τις Τέχνες, στον ΘΟΚ για παράδειγμα, με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα (διαχρονικά), να διορίζονται άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το θέατρο, ακόμα και με τις Τέχνες ίσως; Πού είναι οι θεατρολόγοι, πού είναι οι άνθρωποι του θεάτρου; Και δεν εννοώ να είναι όλοι, διότι σε τέτοια συμβούλια χρειάζονται νομικές, οικονομικές ή και άλλες γνώσεις, αλλά μιλώ για μια αισθητή παρουσία. Δεν μιλώ μόνο για πτυχία, μιλώ για ανθρώπους που υπό διάφορες ιδιότητες και ειδικότητες έχουν μια ανάμιξη στο θεατρικό γίγνεσθαι, ακόμα και με την ιδιότητα του τακτικού, μελετημένου θεατή.

Και μια και μιλάμε για συμβούλια και επιτροπές, πώς θα νιώθαμε αν σε μια επιτροπή ενός αρχιτεκτονικού διαγωνισμού απουσίαζαν οι ενεργοί αρχιτέκτονες, ή σε μια κριτική επιτροπή ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ απουσίαζαν εντελώς οι σκηνοθέτες κινηματογράφου, ή στις επιτροπές για λογοτεχνικά βραβεία οι λογοτέχνες; Πάλι θα μας ξένιζε. Γιατί στην επιτροπή θεατρικών βραβείων των τελευταίων χρόνων απουσιάζουν οι θεατρολόγοι και οι άνθρωποι του θεάτρου -και πάλι δεν ζητώ να είναι μόνο αυτοί, αλλά γιατί απουσιάζουν τόσο έντονα;

Γιατί φοβόμαστε τόσο τη συμπερίληψη ανθρώπων του θεάτρου με ενεργό ακόμα δημιουργική δράση είτε στα συμβούλια του ΘΟΚ είτε στις όποιες άλλες επιτροπές; Γιατί ενόχλησε τόσο, ακόμα και καλλιτέχνες, η εκλογή (όχι διορισμός) στην Επιτροπή Αξιολόγησης Παραστάσεων του ΘΥΜΕΛΗ μελών που είναι ενεργοί στη θεατρική δημιουργία; Κάποιοι μιλούν για δεοντολογία, διαπλοκή και για «τη γυναίκα του Καίσαρα» αλλά επί της ουσίας δεν κατάλαβα τι ακριβώς φοβούνται. Και μια και είπαμε δεοντολογία μπορούμε να σκεφτούμε την Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας χωρίς δημοσιογράφους; Οι δικηγόροι, οι λογιστές και όλοι οι άλλοι που συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια είναι δηλαδή υπεράνω κάθε υποψίας για διαπλοκή; Μόνο οι καλλιτέχνες είναι τόσο επιρρεπείς στη διαπλοκή; Οι αποφάσεις όλων είναι εκεί και θα κρίνονται.

Αν προεκτείνουμε αυτή τη λογική δεν θα μπορούσε να στελεχωθεί κανένας οργανισμός, καμιά ίσως επιτροπή. Θα έπρεπε να κάνουμε συνεχώς εισαγωγή, από δικαστές μέχρι επιτροπές συνδέσμων γονέων! Αν απουσιάζουν από τους φορείς που αποφασίζουν, που κρίνουν, που βραβεύουν, οι πιο ειδικοί, είτε λόγω σπουδών είτε λόγω εμπειρίας, ποιους αφήνουμε να αποφασίζουν; Αν απουσιάζουν οι άνθρωποι που τώρα δραστηριοποιούνται και γνωρίζουν και ζουν την πραγματικότητα, ποιοι θα αποφασίζουν; Oχι ότι κατ’ ανάγκη οι αποφάσεις τους θα είναι σίγουρα καλύτερες, άλλα δεν είναι πιο λογικό να είναι πιο έτοιμοι για να αποφασίσουν;

Παγιδευμένοι στον τύπο συχνά χάνουμε την ουσία, αν και μόνο στις Tέχνες φαίνεται να εξαντλείται η αυστηρότητα στη δήθεν δεοντολογία. Αλλά μήπως το μόνο που πετυχαίνουμε είναι η γυναίκα (ή ο άντρας) του Καίσαρα (ή της Καίσαρας) να μην είναι ούτε πιο τίμια, αλλά ούτε καν να φαίνεται, αφού την εξαφανίζουμε εντελώς;

Αντώνης Γεωργίου