ΚΚ ΗΠΑ στη «Χ» για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που κατέστρεψαν τον δημόσιο τομέα της Υγείας

Οι συμπρόεδροι του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, Ροσάνα Καμπρόν και Τζο Σιμς, μιλούν στην «Κυριακάτικη Χαραυγή» για το σήμερα και το αύριο της υπερδύναμης, με ιδιαίτερη αναφορά σε αυτό που συμβαίνει σήμερα με την πανδημία. Οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι, επίσης, θέμα της συνέντευξης των δύο συμπροέδρων.

Οι ΗΠΑ είναι η πιο πλούσια χώρα, ή μία από τις πλουσιότερες στον κόσμο. Και όμως δεν μπορούν να υποστηρίξουν το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της χώρας. Τι φταίει;

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν πολλές άλλες ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες κινούνταν για τη δημιουργία συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης κάτω από δημόσιο έλεγχο και διαχείριση, οι Ηνωμένες Πολιτείες έμειναν πίσω. Στις άλλες χώρες, η ισχυρή παρουσία των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, τα εργατικά συνδικάτα ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτή την επιδίωξη. Αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κίνημα προς αυτή την κατεύθυνση είχε κτυπηθεί βάναυσα από το καταπιεστικό αντικομουνιστικό και αντεργατικό πολιτικό φαινόμενο του Μακαρθισμού.

Ο νόμος Taft-Hartley του 1947, που ψηφίστηκε από το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο παρά το βέτο του Προέδρου Τρούμαν, εκδίωξε τους κομμουνιστές και αριστερούς από τα περισσότερα συνδικάτα μας, αποδυνάμωσε και περιθωριοποίησε -και σε ορισμένες περιπτώσεις κατέστρεψε- εκείνα τα συνδικάτα που αντιστάθηκαν. Ξεκίνησε μια εκστρατεία για τη νομική δίωξη του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ (ΚΚ ΗΠΑ).

Αυτή η κατάσταση διέκοψε τις σχέσεις των συνδικάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες με τα συνδικάτα πολλών άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλιστικών κρατών. Έτσι, αντί να συνεχίσουν να πιέζουν για ένα εθνικό σύστημα υγείας που να χρηματοδοτείται και να διευθύνεται από την κυβέρνηση, τα συνδικάτα στις Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των μελών τους διαπραγματευόμενα συμφωνίες με εργοδότες, ένας προς έναν, όπου τα σχέδια ασφάλισης υγείας γίνονται «επιπρόσθετα».

Κι έτσι το σύστημα υγείας έγινε «κτήμα» ιδιωτικών συμφερόντων…

Αυτό επέτρεψε στα ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα να κυριαρχήσουν στη χρηματοδότηση της υγειονομικής περίθαλψης, με εξαίρεση τα τοπικά τμήματα υγείας σε κάποιες πόλεις και περιφέρειες. Το αποτέλεσμα αυτού του ιδιωτικοποιημένου συστήματος, το οποίο περιλαμβάνει επίσης έναν τεράστιο αριθμό ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών που λειτουργούν πάνω σε κερδοσκοπική βάση, σημαίνει ότι οι μη οργανωμένοι σε συνδικάτα εργαζόμενοι και ορισμένοι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι δεν έχουν προστασία επειδή δεν έχουν καθόλου ή πολύ αδύνατες συμβάσεις. Επιπλέον, το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης έχει αυξηθεί εκτός ελέγχου, καθιστώντας το σύστημα πολύ πιο ακριβό από ό,τι σε άλλες πλούσιες χώρες.

Οι επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ιδίως ξεκινώντας από την προεδρία του Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980, έχουν καταστρέψει σε σημαντικό βαθμό την οικονομική κατάσταση των υφιστάμενων δημοσίων νοσοκομείων και κλινικών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προορίζονται να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των βετεράνων των ενόπλων δυνάμεων, του αυτόχθονος πληθυσμού και των φτωχών στις αστικές και αγροτικές περιοχές.

Υπάρχουν τώρα ισχυρές ενδείξεις ότι η κοινή γνώμη είναι αγανακτισμένη με αυτή τη μη βιώσιμη κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της τρέχουσας προεκλογικής εκστρατείας, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ισχυρή υποστήριξη για αλλαγή προς ένα δημόσιο σύστημα υγείας, το οποίο ήταν μέρος της εκλογικής πλατφόρμας του Γερουσιαστή του Βερμόντ, Μπέρνι Σάντερς.

 

Οι ΗΠΑ διαδραματίζουν έναν εξαιρετικά αρνητικό ρόλο στις διεθνείς σχέσεις. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ έχουν αποσύρει την υπογραφή τους, μεταξύ άλλων, από την πυρηνική συμφωνία του Ιράν, τη συμφωνία για το κλίμα, αγνοώντας τις συνέπειες σε παγκόσμιο επίπεδο. Πόσο ενήμερος είναι ο αμερικανικός λαός για αυτές τις πολιτικές;

Θα προσθέσουμε τις επιθετικές προσπάθειες της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της άρχουσας τάξης για την ανατροπή των προοδευτικών και σοσιαλιστικών κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο, ειδικά στην Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, τη Νικαράγουα κ.λπ., και τις συμμαχίες με δεσποτικά και αντιδραστικά καθεστώτα όπως αυτό στη Σαουδική Αραβία, καθώς και την επιβολή μονομερών κυρώσεων για να υπονομεύσουν ολόκληρα έθνη. Αυτές οι πολιτικές φυσικά εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι καμία από αυτές τις κακές πολιτικές δεν προέκυψε από οποιαδήποτε μαζική λαϊκή απαίτηση. Στην πραγματικότητα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία αντιτίθεται σε αυτές. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής και της υπερθέρμανσης του πλανήτη και θέλουν μέτρα για την αντιμετώπισή τους. Πολύ λίγοι άνθρωποι πράγματι και σχεδόν κανένας στην εργατική τάξη, δεν θέλει πόλεμο με το Ιράν και πολλοί εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι οι εμπορικοί πόλεμοι με το Μεξικό ή την Κίνα δεν είναι προς το συμφέρον τους. Μεγάλες πλειοψηφίες εγκρίνουν το έργο της προηγούμενης διοίκησης για τη βελτίωση των σχέσεων με τη σοσιαλιστική Κούβα.

 

Κι από την άλλη, είναι η δεξιά κατεύθυνση και ο δεξιός προσανατολισμός…

Πιέζοντας προς την άλλη κατεύθυνση είναι η οργανωμένη Δεξιά και ακραία φασιστική Δεξιά, ορισμένοι κύκλοι των ευαγγελικών χριστιανικών εκκλησιών, και ισχυρές δυνάμεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης που συχνά αποτελούν τη μόνη πηγή ειδήσεων σε λιγότερο αστικές κοινότητες. Ήταν δύσκολο να προσελκύσουμε την αντίσταση έναντι αυτών των επικίνδυνων πολιτικών στο νομοθετικό πλαίσιο, επειδή το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, οι Δημοκρατικοί, αν και όχι τόσο ακραίοι όσο ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι του, δεν ήταν αρκετά ισχυροί σε πολλά από αυτά τα θέματα. Μέσα στις τάξεις του Δημοκρατικού Κόμματος υπάρχουν ορισμένα στοιχεία των οποίων οι απόψεις και οι δηλώσεις τείνουν τελευταία να έλθουν σε ρήξη με αυτό το πρότυπο. Επίσης, αν και η κοινή γνώμη στη χώρα δεν υποστηρίζει την επιθετική εξωτερική πολιτική του Τραμπ, το κίνημα ειρήνης εδώ δεν βρίσκεται στο ισχυρότερο σημείο του προς το παρόν. Το κόμμα μας εργάζεται για να το αλλάξει αυτό μέσω της Επιτροπής Ειρήνης και Αλληλεγγύης μας.

 

Η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης κατά των μεταναστών μπορεί να χαρακτηριστεί ως απάνθρωπη. Ο βίαιος χωρισμός των οικογενειών και η οικοδόμηση των τειχών προκάλεσε την κατακραυγή σε όλο τον κόσμο. Ποια ήταν η αντίδραση στις ΗΠΑ;

Σε αυτήν τη χώρα υπήρχε πάντα μετανάστευση από όλο τον κόσμο, αλλά παράλληλα υπήρχε πάντα μια εθνικιστική ξενοφοβική γραμμή στην εθνική μας κουλτούρα. Επί του παρόντος, η εθνική κυβέρνηση προωθεί επιθετικά την ξενοφοβική γραμμή, προσθέτοντας σε αυτήν ένα ιδιαίτερα βίαιο και ρατσιστικό περιεχόμενο. Όχι μόνο μετανάστες και πρόσφυγες απομακρύνονται και μερικές φορές φυλακίζονται στα σύνορα, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας εξακολουθούν να γίνονται συλλήψεις μεταναστών, δημιουργούνται δυσκολίες για όσους θέλουν να γίνουν μόνιμοι νόμιμοι κάτοικοι ή πολίτες της χώρας κ.λπ. Αυτό ωθείται κυρίως από τη διοίκηση Τραμπ και τα εξτρεμιστικά, ρατσιστικά δεξιά στοιχεία που αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής βάσης του.

Η προπαγάνδα κατά των μεταναστών επικεντρώνεται στο φόβο των εργαζομένων ότι θα χάσουν τη δουλειά τους ή ότι θα μειωθούν οι μισθοί και συνθήκες εργασίας τους, στη συκοφάντηση των μεταναστών από τη Λατινική Αμερική ως «βιαστές» και «εμπόρους ναρκωτικών», ενώ οι μετανάστες από τις μουσουλμανικές πλειοψηφίες συκοφαντούνται ως πιθανοί τρομοκράτες. Αλλά σε επίπεδο μαζικής κοινής γνώμης, αυτό δεν είναι απολύτως επιτυχές. Το θέαμα των «παιδιών μέσα σε κλούβες» και τώρα των μεταναστών εργαζομένων σε ορισμένες βιομηχανίες να πεθαίνουν από την πανδημία COVID-19 έχουν συγκλονίσει τη συνείδηση πολλών ανθρώπων, οπότε υπάρχει ένα μαζικό συναίσθημα υπέρ του τερματισμού της επιθετικής δίωξης και της εξεύρεσης μηχανισμών βάσει των οποίων οι μη εξουσιοδοτημένοι μετανάστες μπορούν να νομιμοποιήσουν τη θέση τους.

Γενικά, σε τμήματα της εργατικής τάξης των ΗΠΑ, π.χ. σε αστικές περιοχές, όπου υπάρχουν πολλοί μετανάστες, τα αντιμεταναστευτικά αισθήματα είναι μειωμένα σε σχέση με μικρότερες απομακρυσμένες κοινότητες όπου οι άνθρωποι δεν έχουν μετανάστες συναδέλφους, φίλους και γείτονες.

Οπωσδήποτε, το κόμμα μας βλέπει τους εργαζομένους ως εργαζομένους, μέρος της εργατικής τάξης των ΗΠΑ, ανεξάρτητα από τη φυλή ή την εθνικότητά τους, τόπο γέννησης ή την ιθαγένεια ή το νομικό καθεστώς τους στη χώρα, οπότε αγωνιζόμαστε για πλήρη νομικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους.

Ποια είναι η θέση του ΚΚ ΗΠΑ στις προσεχείς εκλογές; Το γεγονός ότι ο Μπέρνι Σάντερς αποχώρησε κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα; Πώς διεξάγει το κόμμα την εκλογική εκστρατεία του και ποιοι είναι οι κύριοι στόχοι του πριν από τις προεδρικές εκλογές;

Πράγματι, ο Γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς ανέστειλε την προεδρική του εκστρατεία και ζήτησε από τους ψηφοφόρους να στηρίξουν τον πιθανό υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, πρώην αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Ο Σάντερς, ένας δηλωμένος σοσιαλιστής που έχει προχωρήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αυτοαποκαλούμενο σοσιαλιστή στην ιστορία του έθνους στις εκλογικές μας εκστρατείες, δεν θα αποσύρει τους εκλέκτορές του από την Εθνική Συνέλευση των Δημοκρατικών, οι οποίοι θα συμμετάσχουν και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται σε αυτό το φόρουμ για καλύτερες πολιτικές από ό,τι οι Δημοκρατικοί συνήθως υποστηρίζουν σε εθνικό επίπεδο.

Το ΚΚ ΗΠΑ έχει μια μακροχρόνια πολιτική να μην «εγκρίνει» εκλογικούς υποψηφίους άλλων κομμάτων. Μερικές φορές υποβάλαμε τους δικούς μας υποψηφίους, πρόσφατα κυρίως στο επίπεδο τοπικών κυβερνήσεων. Ωστόσο, βλέπουμε το φαινόμενο Σάντερς πολύ θετικά. Πολλοί νέοι και νέες που συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό σε αυτήν την εκστρατεία αισθάνονται πολύ απογοητευμένοι και βρίσκονται υπό κατάθλιψη αυτή τη στιγμή. Παρ’ όλα αυτά πιστεύουμε ότι μέρος της ευθύνης του κόμματός μας αυτή τη στιγμή είναι να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν αυτά τα συναισθήματα και πιο συγκεκριμένα να μην αντιδράσουν μένοντας στο σπίτι και απέχοντας από τις εκλογές του Νοέμβρη. Ενθαρρύνουμε αυτούς τους προοδευτικούς ανθρώπους να συνεχίσουν να συμμετέχουν και να δραστηριοποιούνται, να επικεντρωθούν στα ζητήματα που εγείρονται στον αγώνα και να δώσουμε προτεραιότητα στην απομάκρυνση του Τραμπ και των συμμάχων του από την εξουσία στις προσεχείς εκλογές.

 

• Όλο και λιγότεροι άνθρωποι στη χώρα μας πιστεύουν τώρα ότι τα προβλήματα του περιβάλλοντος, του πολέμου, της ανισότητας και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης μπορούν να επιλυθούν στα πλαίσια του καπιταλισμού

 

Την ανάγκη συνεργασιών και συμμαχιών, τονίζουν στο σημερινό, δεύτερο μέρος της συνέντευξής τους στη «Χαραυγή», οι συμπρόεδροι του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, Ροσάνα Καμπρόν και Τζο Σιμς. Αναφέρονται, παράλληλα, στα ιδιαίτερα προβλήματα και την ανήσυχη κατάσταση που επικρατεί σήμερα και σημειώνουν ως ενθαρρυντική εξέλιξη το συνεχές αυξανόμενο ενδιαφέρον νέων ανθρώπων να ενταχθούν στο ΚΚ ΗΠΑ.

 

 

Το ΚΚ ΗΠΑ γιορτάζει την 100ή επέτειό του έχοντας μια μακρά και μαχητική παράδοση αγώνα σε όλα τα μέτωπα. Ποια διδάγματα αντλήσατε από αυτήν την περήφανη ιστορία; Ποιος είναι ο ρόλος και η επιρροή του κόμματος σήμερα; Πώς λειτουργεί για να πείσει τον αμερικανικό λαό για τις θέσεις του και ποια εμπόδια αντιμετωπίζει στη δράση του;

Αν και το κόμμα μας αναπτύσσεται ραγδαία, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Τραμπ το 2016, είμαστε ακόμα ένα σχετικά μικρό κόμμα. Ως εκ τούτου, διδαχτήκαμε από τα 101 χρόνια των αγώνων μας ότι δεν μπορούμε να εργαστούμε απομονωμένοι από το κίνημα της εργατικής τάξης και όλα τα δημοκρατικά λαϊκά κινήματα. Από την ίδρυση του κόμματός μας, το 1919, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ προσπάθησε να μας απομονώσει από την εργατική τάξη και τις μάζες με διάφορα σχέδια όπως την καταστολή, συκοφαντία και την υποδαύλιση διαιρέσεων, όπως ο ρατσισμός. Δεν μπορούμε, επομένως, να επιδοθούμε σε σεχταριστικές ψευδαισθήσεις.
Στο παρελθόν, η καταστολή κατέστησε αδύνατο για ένα μεγάλο αριθμό μελών και στελεχών μας να εμφανιστούν δημοσίως ως κομμουνιστές -όχι από το φόβο ότι θα υποστούν βία και φυλάκιση, αλλά περισσότερο από την ανησυχία για την απομόνωσή μας από το κίνημα της εργατικής τάξης. Η περίοδος του Μακαρθισμού έκανε την κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη για τη δράση μας από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 έως τουλάχιστον τη δεκαετία του 1970, κατά τη διάρκεια της οποίας ορισμένα από τα ηγετικά μέλη μας φυλακίστηκαν και απελάθηκαν και άλλα αναγκάστηκαν να φύγουν σε άλλες χώρες όπως το Μεξικό και τη Γαλλία. Ήταν επίσης πολύ δύσκολο για εκείνους τους συντρόφους διανοούμενους που δίδασκαν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και Πανεπιστήμια, πολλοί από τους οποίους έχασαν τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πλήττοντας σοβαρά την ικανότητά μας να φθάσουμε στη νεολαία.
Από την άλλη πλευρά, μάθαμε ότι, παρ’ όλες τις δυσκολίες, πρέπει να διατηρήσουμε τη δύναμη της οργάνωσής μας και τη συνοχή των θέσεων και μηνυμάτων μας.

 

 

Και η πολιτική των συμμαχιών;

Πρέπει να δουλέψουμε μέσα στο μαζικό κίνημα, με συμμαχίες κ.λπ. αλλά πρέπει πάντα να διατηρούμε την ταυτότητά μας ως κόμμα πιστό στις παραδόσεις του Μαρξισμού-Λενινισμού, καθώς επίσης να προσέξουμε και από το λικβινταρισμό.
Από την εξασθένιση της επιρροής του αντικομμουνισμού και Μακαρθισμού στη χώρα μας, βρίσκουμε όλο και πιο εύκολο να προσεγγίζουμε τους εργαζομένους ειδικά, αλλά όχι μόνο τη νέα γενιά, αλλά και τις καταπιεσμένες μειονότητες και αλλά στρωματά που έχουν πληγεί περισσότερο από το καπιταλιστικό σύστημα και είναι λιγότερο επηρεασμένοι από την ιδεολογική επίθεση της Δεξιάς.
Κάνουμε ενεργή χρήση των διαδικτυακών επικοινωνιών και μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να συμπληρώσουμε και να διευρύνουμε σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μας με το λαό. Εκφράζουμε τις θέσεις μας σε δημόσια φόρουμ για όσα περισσότερα θέματα μπορούμε, και γενικά λαμβάνουμε μια καλή υποδοχή ακόμη και από εκείνους που δεν είναι ακόμη έτοιμοι να ενταχθούν στο κόμμα μας. Οι δύο διαδικτυακοί ιστότοποί μας, www.cpusa.org και www.peoplesworld.org, οι ιστότοποι μερικών από τις επαρχιακές οργανώσεις και τοπικές κομματικές οργανώσεις μας (εμείς τις αποκαλούμε «λέσχες») και οι πολλές προσπάθειές μας στα κοινωνικά μέσα έχουν μεγάλη και αυξανόμενη παρακολούθηση πέραν των μελών μας. Τα κύρια εμπόδια που αντιμετωπίζουμε δεν είναι η καταστολή, αλλά οι πόροι. Αναγνωρίζουμε την έντονη ανάγκη να αυξήσουμε τον αριθμό των μελών μας, ιδίως μεταξύ των νέων.

 

Φαίνεται να υπάρχει αύξηση του ενδιαφέροντος των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων, για το σοσιαλισμό και για μια εναλλακτική κοινωνία. Πού το αποδίδετε αυτό;

Πράγματι, υπάρχει μια πολύ ευχάριστη στροφή προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού στη σκέψη της νεολαίας, όπως και άλλων. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στην εξασθένιση της επιρροής του αντικομμουνισμού και του Μακαρθισμού, καθώς και από τις φρικαλεότητες που προκύπτουν από το σημερινό στάδιο της συστημικής κρίσης του καπιταλισμού. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι στη χώρα μας πιστεύουν τώρα ότι τα προβλήματα του περιβάλλοντος, του πολέμου, της ανισότητας και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης μπορούν να επιλυθούν στα πλαίσια του καπιταλισμού. Κατά τη γνώμη μας, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή, και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ενθαρρύνουμε και να υποστηρίξουμε το φαινόμενο αυτό και να το οδηγήσουμε προς την κατεύθυνση τής αποτελεσματικής πολιτικής δράσης.
Τονίζουμε την ισχυροποίηση της οργάνωσής μας και τη σφυρηλάτηση συμμαχιών. Είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε με όλων των ειδών κινήματα, ομάδες και άτομα που είναι έτοιμοι να μας ακούσουν και θέλουν να δράσουν. Είμαστε προσεκτικοί να εργαζόμαστε δημοκρατικά σε μαζικές οργανώσεις (συνδικάτα κ.λπ.) και στις συμμαχίες μας, σεβόμενοι τις δομές λήψης αποφάσεών τους και δεν προσπαθούμε να επιβληθούμε ως «ηγέτες». Είμαστε πολύ πρόθυμοι να συνεργαστούμε με θρησκευτικές ομάδες που μοιράζονται τους πιο σημαντικούς στόχους μας και δεν αποκλείουμε τους πιστούς από την ένταξη στο κόμμα μας. Σήμερα βλέπουμε ένα σημαντικό άλμα στις αιτήσεις για ένταξη στο κόμμα μας.