Κοινωνική προσφορά, αλλά όχι μόνο με οικονομικούς όρους

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Αναμφίβολα, ουσιαστικό και αξιέπαινο είναι το έργο που επιτελούν οι εκατοντάδες Οργανώσεις, οι οποίες, κάτω από την ομπρέλα του Παγκύπριου Συντονιστικού Συμβουλίου Εθελοντισμού, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και αναπτύσσουν όλα αυτά τα χρόνια δράσεις με απώτερο στόχο την ανιδιοτελή προσφορά προς όφελος της κυπριακής κοινωνίας και ιδιαίτερα των χιλιάδων συνανθρώπων μας, οικονομικά ή άλλως πως, που ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Οργανώσεις των οποίων τα μέλη αναλώνονται καθημερινά εδώ και αρκετά χρόνια σε έναν αγώνα είτε για την εξασφάλιση τροφίμων και άλλων ειδών καθημερινής ανάγκης, είτε για τη συλλογή χρηματικής και άλλης βοήθειας που θα καταλήξουν σε άπορες οικογένειες και γενικά σε ανθρώπους που αναζητούν ένα χέρι βοήθειας.

Βέβαια, το έχουμε ξαναπεί και το επαναλαμβάνουμε και τώρα, με αφορμή τη συνεργασία που ξεκίνησαν το ΤΕΠΑΚ και το ΠΣΣΕ, ότι η οικονομική ανακούφιση κι η κάλυψη άλλων βασικών αναγκών των πολιτών αποτελεί ευθύνη του κράτους κι ότι οποιαδήποτε μορφή εθελοντικής προσφοράς θα έπρεπε να αποτελεί συμπλήρωμα της κρατικής αρωγής προς τους ευάλωτους πολίτες και όχι τον κανόνα. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι αυτές οι οργανωμένες κοινωνικές προσφορές δεν είναι αρκετές για να λύσουν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας ή να ανακουφίσουν ανθρώπους που η ανέχεια στην οποία έχουν βρεθεί τους έχει δημιουργήσει και σειρά άλλων προβλημάτων.

Ωστόσο, με βάση τα σημερινά δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί, ως απότοκο και της κοινωνικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση και χαρακτηρίζεται από την αδιαφορία και την περιφρόνηση του συνόλου των πολιτών (αφού, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, στις προτεραιότητες της κυβέρνησης βρίσκεται η εξυπηρέτηση των οικονομικών και άλλων συμφερόντων των ολίγων), το έργο που επιτελούν οι Οργανώσεις εθελοντικής προσφοράς είναι πέρα από αναγκαίο, αν όχι επιβεβλημένο.

Και σε αυτή την οργανωμένη εθελοντική δουλειά που γίνεται έχουμε όλοι υποχρέωση να συνδράμουμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι και στα πλαίσια των δικών του δυνατοτήτων. Ας αναλογιστούμε ότι ένα πακέτο με τρόφιμα που μοίρασε η όποια Οργάνωση ή το όποιο κοινωνικό παντοπωλείο δεν είναι αρκετό για να χορτάσει, όχι την πείνα αλλά την ανάγκη που έχει μια οικογένεια ή ένας άνθρωπος που ζει μόνος του, να νιώσει την πραγματική αλληλεγγύη των άλλων, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος του. Αυτή η αλληλεγγύη δεν είναι αρκετό να εκφράζεται με την απρόσωπη παροχή κάποια υλικής βοήθειας.

Εκείνο που όλοι μας αισθανόμαστε να έχουμε περισσότερη ανάγκη είναι η γαλήνη και η χαρά που την βρίσκουμε όταν νιώθουμε δίπλα μας τους δικούς μας ανθρώπους, κάποιους που πραγματικά μας νοιάζονται και μας αγαπούν, όπως κι εμείς νοιαζόμαστε γι’ αυτούς και τους αγαπούμε. Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα δίπλα τους και χρειάζονται ουσιαστικά και όχι μόνο με οικονομικούς όρους τη συμπαράστασή μας.