Κοροϊδία τέλος

Του Τάσου Περδίου

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ήταν άγνωστη η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λάρνακας σχετικά με τις εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών και την πραγματοποίηση ή όχι κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας.

Ανεξάρτητα από το αν αποφασίστηκαν κινητοποιήσεις ή όχι, τι άλλη επιλογή έχει μείνει στη Λάρνακα, αλήθεια; «Δεν πάει άλλο το θέμα. Δεν γίνεται τίποτε όπως πρέπει να γίνει. Υπάρχουν πολλές ευθύνες των κυβερνητικών υπηρεσιών, παραλείψεις από τις ίδιες τις εταιρείες, δεν υπάρχει κανένας συντονισμός και ο ένας κρύβεται πίσω από τον άλλο. Δεν γίνεται κανένα βήμα που να οδηγεί στην απομάκρυνση των δεξαμενών από την πόλη», έλεγε εμφανώς εξοργισμένος ο Ανδρέας Βύρας την περασμένη Δευτέρα στον «Άστρα». Δεν τον αδικώ καθόλου. Ο άνθρωπος έχει αναλάβει εδώ και 13 μήνες τα ηνία του Δήμου Λάρνακας, έχει δείξει όλη την καλή διάθεση και κατανόηση στην πολυπλοκότητα του ζητήματος, αλλά πολύ γρήγορα έχει καταλάβει τι συμβαίνει.

Η Λάρνακα είναι -και δυστυχώς θα παραμείνει και τα επόμενα χρόνια- όμηρος από τη μια του δεινόσαυρου που ονομάζουμε κράτος τα τελευταία 60 χρόνια και από την άλλη της αδίστακτης στάσης των εταιρειών πετρελαιοειδών και υγραερίου, οι οποίες, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα καλώς νοούμενα συμφέροντα αυτής της πόλης.

Η κατάσταση έχει φτάσει προ πολλού στο απροχώρητο και όταν τον Φεβρουάριο του 2017 η κυβέρνηση παραχωρούσε παράταση 12 και 24 μηνών στις εταιρείες, απλώς κορόιδευε ψιλό γαζί τον κόσμο και τη Λάρνακα. Από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της παράτασης προειδοποιούσαμε από αυτή τη στήλη ότι δεν επρόκειτο να τηρηθεί κανένα χρονοδιάγραμμα. Ήταν απλή λογική. Ό,τι δεν μπήκαν στον κόπο να πράξουν σε 16 ολόκληρα χρόνια οι εταιρείες, δεν θα το έκαναν σε μερικούς μήνες. Από τις δε εταιρείες υγραερίου, ο εμπαιγμός ανέβηκε σε επίπεδο σεμιναρίου. Πρέπει να χρειάζεται μεγάλες αντοχές να είσαι δήμαρχος ή τοπικός παράγοντας και να ακούς αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι «θέλω κοινοπραξία, δεν θέλω κοινοπραξία, θέλω κοινοπραξία δεν θέλω κοινοπραξία, θέλω κοινό τερματικό, δεν θέλω κοινό τερματικό». Αυτά δεν γίνονται ούτε στο μάδημα της μαργαρίτας σε παρέα 12χρονων.

Επειδή λοιπόν έχει γίνει κρυστάλλινα ξεκάθαρο ότι ούτε στην κυβέρνηση καίγεται καρφί, ούτε οι εταιρείες θα ασχοληθούν και μάλιστα να ξεβολευτούν από βόλεμα 45 χρόνων στη Λάρνακα, η πόλη και ο κόσμος της δεν έχουν άλλη επιλογή. Στους δρόμους…