Συναντήσεις /Ορίζοντας

 Αβελάρδος και Ελοΐζα: Εστιάζοντας στο δικαίωμα στον έρωτα

Ο Αντώνης Γεωργίου συζητά με τον Κώστα Σιλβέστρο  που σκηνοθετεί στην ΕΘΑΛ το έργο του Γιάννη Καλαβριανού Αβελάρδος και Ελοΐζα

Στην εποχή μας δεν δίνουμε χρόνο στο συναίσθημα  

Ίσως δεν είναι σε όλους γνωστούς ότι είναι αληθινή η ιστορία του Αβελάρδου και Ελόΐζα. Πείτε μας λίγα λόγια περισσότερα για αυτούς και την ιστορία τους;

Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12ου αιώνα όπου ο σαραντάχρονος Αβελάρδος, είναι ο σημαντικότερος φιλόσοφος και δάσκαλος του Παρισιού. Όλοι πιστεύουν ότι θα είναι ο επόμενος Πάπας. Η δεκαεξάχρονη Ελοίζα είναι μια πανέξυπνη και καλλιεργημένη γυναίκα του Παρισιού και ανιψιά του εφημέριου Φυλμπέρ, με τον οποίο διαμένει. Ο Φυλμπέρ φέρνει τον Αβελάρδο στο σπίτι για να γίνει ο δάσκαλος της ανιψιάς του. Ο Αβελάρδος και η Ελοίζα ζουν πολύ σύντομα έναν σαρωτικό έρωτα ο οποίος σύντομα γίνεται το σκάνδαλο της πόλης. Παντρεύονται κρυφά ζουν για λίγο κυνηγημένοι και σύντομα πληρώνουν ακριβά το τίμημα αυτού του έρωτα και ζουν πλέον χωριστά σε διαφορετικά μοναστήρια. Στα επόμενα είκοσι χρόνια συναντιούνται μόνο μία φορά. Όλο το υπόλοιπο διάστημα ανταλλάζουν επιστολές αγάπης και λόγω αυτών των επιστολών γνωρίζουμε σήμερα την ιστορία τους.

Σε ποιο σημείο της ιστορίας τους «συναντάμε» στο έργο;

Μέσα σε μία ώρα και είκοσι λεπτά βλέπουμε όλη την πορεία της σχέσης τους από την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν μέχρι τον θάνατο τους.

Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη απαγορευμένοι έρωτες όπως και στον Μεσαίωνα και αυτό πιστεύω ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη θέση την οποία εξακολουθεί να έχει η εκκλησία στην κοινωνία μας.

Η δική σας σκηνοθετική ματιά που εστιάζει, τι ενδιαφέρει εσάς περισσότερο σε αυτό το έργο;

Η σκηνοθετική μου ματιά , όπως και η συγγραφική του Γιάννη Καλαβριανού εστιάζει στο πανανθρώπινο δικαίωμα στον έρωτα που δεν χωράει σε συγκριμένο τόπο ή εποχή.

Τρεις ηθοποιοί που ενσαρκώνουν πολλούς ρόλους. Πως ήταν η συνεργασία σου μαζί τους;

Πιστεύω ότι οι – ενστικτώδεις- επιλογές μου σε ότι αφορά τον θίασο με δικαίωσαν σε υπέρμετρο βαθμό. Άνθρωποι οι οποίοι δεν συνεργάστηκαν ποτέ ξανά μαζί κατάφεραν να συντονιστούν μεταξύ «εισπνοής και εκπνοής». Οι τρεις ηθοποιοί επί σκηνής αφηγούνται, αλλάζουν ρόλους, κλαίνε και γελάνε, με την Αντρούλα να συμπληρώνει σχεδόν μεταφυσικά με τους ήχους της. Πολλές φορές ένιωσα στην πρόβα ότι βρίσκομαι σε μια μυσταγωγική συνάντηση και όχι σε άλλη μία πρόβα. Καμία πρόβα στη συγκεκριμένη συνεργασία δεν ήταν απλώς ‘άλλη μία πρόβα’ κι αυτό είναι ευλογία.

Ποια η ανάγκη να παρακολουθούμε, διαβάζουμε, παρατηρούμε μεγάλους και συχνά «καταραμένους» έρωτες;

Είναι η ίδια ανάγκη με αυτή που μας παρακινεί να βάζουμε αλάτι και πιπέρι στο φαγητό μας. Ή μάλλον η ίδια ανάγκη με αυτήν που μας παρακίνησε στην εφηβεία να ανάψουμε ένα πρώτο τσιγαράκι στα κρυφά κρεμασμένοι από το παράθυρο για να μην μυρίσουν τον καπνό οι γονείς μας. Μπορείς να ζήσεις και χωρίς μεγάλους έρωτες. Όπως μπορείς να ζήσεις και πίνοντας μόνο νερό. Αλλιώς όμως θα χορέψεις ένα ταγκό αν πιείς κι ένα ποτηράκι κρασί κι αλλιώς θα το χορέψεις με το νερό .

Από μια ερωτική ιστορία στο σύγχρονο Λονδίνο (Cock ΘΟΚ) σε ένα έρωτα στον Μεσαίωνα. Τι είναι απαγορευμένο στον έρωτα στην εποχή μας και σε μια κοινωνία σαν τη δική μας; Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια;

Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη απαγορευμένοι έρωτες όπως και στον Μεσαίωνα και αυτό πιστεύω ότι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη θέση την οποία εξακολουθεί να έχει η εκκλησία στην κοινωνία μας. Η σχέση της εκκλησίας με τον έρωτα είναι πολύ συγκεκριμένη και εμπεριέχει συγκεκριμένα στερεότυπα, τα οποία εάν δεν ακολουθήσεις ο έρωτας σου περνάει κατευθείαν στην σφαίρα του απαγορευμένου. Τότε πρέπει να επιλέξεις αν θα φας το μήλο ή όχι. Ἠ μάλλον τι θέση έχει το μήλο στη ζωή σου. Αν είναι καρπός απαγορευμένος ή απλώς το σήμα του φορητού σου υπολογιστή .

Την εποχή μας της τεχνολογίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των πλατφόρμων γνωριμιών υπάρχει ακόμα έρωτας τέτοιου πάθους και αφοσίωσης;

Είναι τρελό να σκεφτεί κανείς πόσο καιρό μπορεί να έκανε να φτάσει ένα γράμμα από τον Αβελάρδο στην Ελοίζα. Αυτό δεν αντέχει σήμερα η εποχή μας. Την αναμονή. Δεν μπορούμε να κάνουμε υπομονή ούτε να δώσουμε χρόνο στο συναίσθημα να πάρει την έκταση που του αρμόζει. Όλα γρήγορα, όλα εύκολα και αν θέλουμε να ζήσουμε κάτι πραγματικά μεγάλο του βάζουμε εμπόδια για να το κάνουμε δυσκολότερο, νομίζοντας ότι έτσι θα του δώσουμε μεγαλύτερη αξία. Ενώ η αξία ίσως να μίκρυνε χωρίς να φταίμε εμείς αλλά η ίδια η εποχή στην οποία γεννηθήκαμε.

«Τελικά κηδεύονται οι αγάπες» όπως αναφέρεται στο έργο και πως;

Φυσικά και κηδεύονται οι αγάπες. Όπως ακριβώς κηδεύεται ένας άνθρωπος που αγαπάς πολύ. Με πολλή πόνο, κλάμα και ξενύχτι. Πολύ συχνά και με περαιτέρω βοήθεια. Από εναλλακτικές θεραπείες μέχρι καθόλου εναλλακτικές θεραπείες. Κηδεύονται οι αγάπες κι όπως μετά από κάθε κηδεία, δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Κώστας Σιλβέστρος, Σκηνικά/κοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά, Μουσική σύνθεση: Αντρούλα Καφά, Κίνηση: Αλέξης Βασιλείου, Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Πετεινάρης, Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανη Μουρούζη
Ηθοποιοί: Βασιλική Κυπραίου, Αντωνία Χαραλάμπους, Θανάσης Γεωργίου και η μουσικός/περφόρμερ Αντρούλα Καφά

 

Παραστάσεις:

Θέατρο Δέντρο (Λ/σία)

16 Φεβρουαρίου, 6.30 μ.μ.

Τεχνοχώρος της ΕΘΑΛ

21, 22, 25, 28, 29 Φεβρουαρίου και 3 Μαρτίου, 8.30μ.μ

23 Φεβρουαρίου,  6.30μ.μ

Μαρκίδειο Θέατρο (Πάφος),

6 Μαρτίου, 8.30μ.μ

 

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy