Κράτος ή προτεκτοράτο των τραπεζών;

Του Τάσου Περδίου

 

 

«Να είναι υποχρέωση ή να είναι στην ευχέρεια των δικαστηρίων να εξετάζουν υποθέσεις καταχρηστικών χρεώσεων από τράπεζες;» Είναι το ερώτημα που βγήκε στην επιφάνεια την εβδομάδα που πέρασε και παρακαλώ, διορθώστε με αν δεν καταλαβαίνω καλά. Τι σόι ισονομία είναι αυτή όταν ένας δικαστής αποφασίζει κατά το δοκούν εάν θα εξετάσει την αγωγή ενός δανειολήπτη για καταχρηστικές χρεώσεις εναντίον μιας τράπεζας; Δηλαδή, εάν ο δικαστής ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια και δεν εξετάσει υπόθεση καταχρηστικών ρητρών σε μια περίπτωση στην οποία υπάρχουν όντως καταχρηστικές χρεώσεις και ως αποτέλεσμα τούτου χάσει το σπίτι της μια οικογένεια, πού θα βρει το δίκιο του ο δανειολήπτης; Πού θα βρει το δίκιο του και πώς θα πάρει πίσω το σπίτι που έχασε επειδή ένας δικαστής δεν ήθελε να δει την υπόθεσή του; Τι σκατά κράτος και δικαιοσύνη είναι αυτή; Ούτε προτεκτοράτο των τραπεζών να ήμασταν.

Να σας πω όμως πού στηρίζεται ένα σύστημα που δομήθηκε για να εξυπηρετεί σαν πόρνη τα συμφέροντα των τραπεζών. Είναι το ίδιο κράτος στο οποίο η κυβέρνηση πέρασε ένα νόμο με βάση τον οποίο πρώτα σου παίρνει το σπίτι η τράπεζα και μετά αποκτάς δικαίωμα να προσφύγεις στη δικαιοσύνη. Με αυτή την κυβέρνηση, η λεηλασία των περιουσιών των πολλών και οικονομικά ασθενέστερων από τους λίγους και οικονομικά πανίσχυρους είναι επίσημη πολιτική του κράτους. Αυτός ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τηρεί μια στάση που συνιστά ωδή στον κυνισμό μπλοκάροντας κάθε προσπάθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης να παράσχουν δίχτυ προστασίας στους δανειολήπτες. Όποιος νομίζει ότι αυτό συνιστά υπερβολή, αρκεί να διαβάσει το αιτιολογικό της αναπομπής των νόμων αναστολής των εκποιήσεων.

Τον Ιούλιο του 2019, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέπεμψε ξανά νόμο για αναστολή των εκποιήσεων. Στην επιστολή τεκμηρίωσης της αναπομπής προς τη Βουλή έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής εκπληκτικά:

«Παραβιάζεται το αγώγιμο δικαίωμα του ενυπόθηκου δανειστή έναντι του ενυπόθηκου οφειλέτη να διεκδικήσει το οφειλόμενο χρέος». Που σημαίνει ότι η τράπεζα δικαιούται να διεκδικήσει το χρέος, αλλά ο οφειλέτης δεν δικαιούται να μάθει αν είναι νόμιμο όλο το χρέος.

«Με τη δυνατότητα στον οφειλέτη να εξασφαλίσει ενδιάμεσο διάταγμα για παρεμπόδιση της εκποίησης βασικά καταργείται το δικαίωμα διεκδίκησης των οφειλομένων». Είναι τόσο αισχροί που καταργούν και την ελληνική γλώσσα. Το ενδιάμεσο διάταγμα, σύμφωνα με τον κ. Αναστασιάδη, είναι το ίδιο με την κατάργηση του δικαιώματος διεκδίκησης του χρέους.

«Οι τροποποιήσεις πλήττουν τον πυρήνα του δικαιώματος και τείνουν να εξουδετερώσουν την ελευθερία του ενυπόθηκου δανειστή να ρυθμίζει την εργασία του με τέτοιον τρόπο που ο ίδιος θεωρεί ότι θα του αποφέρει κέρδος». Αυτό κι αν είναι η αποθέωση της ανθρωποφαγίας στο όνομα του κέρδους. Η τράπεζα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, όποτε το θέλει για να εξασφαλίσει το κέρδος της. Ο οφειλέτης δεν μπορεί καν να πάει στο δικαστήριο για να μάθει αν όσα χρωστά είναι νόμιμα.

«Αποτέλεσμα των τροποποιήσεων, καθώς και άλλων επιμέρους τροποποιήσεων είναι να προστατεύεται μόνο ένας εκ των συμβαλλομένων στη σύμβαση δανείου, ήτοι ο ενυπόθηκος οφειλέτης και αφήνεται εκτεθειμένος ο ενυπόθηκος δανειστής». No further comment…