Κυπριακό: Ιδέες και τετελεσμένα

Του ΧριΣ

Ο κ. Τατάρ θέλει το ψευδοκράτος, την «ΤΔΒΚ», να είναι ένα χωριστό «κράτος». «Είτε την αναγνωρίσουν είτε δεν την αναγνωρίσουν. Έχουμε ακτή στην Ανατολική Μεσόγειο, έχουμε δικαιώματα. Αυτό θα γίνει δεχτό στο διεθνές δίκαιο», είπε. Δεν θα παραιτηθούν, συνέχισε, της στρατηγικής τής από κοινού δράσης με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, προσθέτοντας ότι «ως Τουρκοκύπριοι δικαιούνται μερίδιο από τον πλούτο της Κύπρου». Και φυσικά γι’ αυτή του τη στάση ο κ. Τατάρ έχει τη στήριξη της Άγκυρας ή καλύτερα η Άγκυρα έχει την πλήρη στήριξη του κ. Τατάρ στην προώθηση της διχοτομικής αυτής πολιτικής, για δύο κράτη σήμερα και με εποικισμό ή αύξηση του τουρκικού πληθυσμού και βαθμιαία εξαφάνιση των Ελληνοκυπρίων και πλήρη τουρκοποίηση στο μέλλον.

Κανένας στη Δύση δεν είναι ενθουσιασμένος με τις επεκτατικές νεοοθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή μας και το σχέδιο της γαλάζιας πατρίδας. Ωστόσο, ως αναμένεται, βάζοντας πρώτα τα συμφέροντά τους, η καλή σχέση τους με την Τουρκία είναι το αναγκαίο «κακό» για την ανάσχεση της Ρωσίας και για τα συμφέροντά τους στην περιοχή.

Ότι η στασιμότητα οδηγεί σε νέα τετελεσμένα, δυσκολεύει τη λύση και ενισχύει τα σχέδια της Τουρκίας για μονιμοποίηση της διχοτόμησης σε αυτό το στάδιο και αποαναγνώριση σταδιακά της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν μπορεί πια κανένας να πει ότι δεν το καταλαβαίνει. Γι’ αυτό τελευταία ακούμε από τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο και τον Υπουργό Εξωτερικών, σε μια θεαματική στροφή από όσα έλεγαν πριν μερικούς μήνες, να λένε πως ο Πρόεδρος είναι έτοιμος να συνεχίσει το διάλογο από εκεί που έμεινε στο Κραν Μοντανά.

Όμως άργησε τριάμισι χρόνια. Τώρα οι συνθήκες δεν είναι ίδιες με τότε. Πολλά έχουν αλλάξει σε βάρος μας, πολλές οι παρενέργειες και το σημαντικότερο η Άγκυρα μέσω του Τατάρ δεν συζητά ΔΔΟ, αλλά μια πολύ παλιά ιδέα του Ραούφ Ντενκτάς, τη «νέα ιδέα» για δύο κράτη, μια πολύ, μα πολύ αποκεντρωμένη «ομοσπονδία». Δηλαδή βρεθήκαμε δεκαετίες πίσω σε ιδέες και δεκαετίες μπροστά σε τετελεσμένα.

Μόνο μια ανεξάρτητη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, η οποία θα βασίζεται στο διεθνές δίκαιο και στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, μπορεί να σώσει ό,τι σώζεται, να υπερασπίσει μέχρι τέλους την εδαφική και θαλάσσια ακεραιότητα, την ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, μόνο μια τέτοια πολιτική μπορεί να βρει πραγματικούς συμμάχους και να αλλάξει ριζικά τους συσχετισμούς και το πολιτικό τοπίο στην περιοχή μας, καθιστώντας ανέφικτες για την Τουρκία τις επεκτατικές της φιλοδοξίες. Αυτή, όμως, η πολιτική δεν υπάρχει σήμερα.

Αυτή η πολιτική είναι το μέγα ζητούμενο και το στοίχημα σε αυτή τη συγκυρία. Αν αυτό το στοίχημα δεν κερδηθεί, το καθεστώς των κατεχομένων θα εδραιώνεται και η χώρα μας δεν θα έχει μέλλον ως ενωμένο κράτος, αλλά θα κινδυνεύει με πλήρη τουρκοποίηση. Η απραξία και η παράταση του αδιεξόδου λειτουργούν με ταχύτητα στην εδραίωση και διαιώνιση της διχοτόμησης.

Και γι’ αυτό δεν θα φταίει το κακό ριζικό μας, ούτε ο θεός που μας μισεί. Εκτός από την Άγκυρα, τους ακραίους στα κατεχόμενα και τη «Λεμεσό που πετά», θα φταίει και το κακό μας το κεφάλι.