Κύριε Μπαχτσελί, η ελληνοκυπριακή ακροδεξιά σάς ευγνωμονεί

Του Κυριάκου Λοΐζου

Ο αρχηγός του συγκυβερνώντος κόμματος, MHP, (Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης) στην Τουρκία, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, επιτέθηκε στον τέως ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, Μουσταφά Ακιντζί, τον οποίο κατηγόρησε ότι είναι μέλος του ΑΚΕΛ, μασόνος και κομμουνιστής και ότι με τις δηλώσεις του στρατεύεται ως μέλος της ΕΟΚΑ. Επιπλέον, επανέλαβε ότι «όλοι πρέπει να αποδεχθούν τη “λύση δύο κρατών”» και πως η Κύπρος ήταν και θα παραμείνει τουρκική.

Η ουσία εδώ δεν είναι σε αυτά που είπε ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, διότι κανείς δεν περίμενε να πει κάτι διαφορετικό, δεν πέσαμε από κανένα σύννεφο, δεν μας ήρθε μετεωρίτης στο κεφάλι. Ωστόσο αυτό που θα πρέπει να προβληματίσει είναι το ποιοι ευθυγραμμίζονται με αυτές τις δηλώσεις και ποιοι, κρυφά, τρίβουν τα χέρια από ευχαρίστηση. Όπως δηλαδή έγινε με την εκλογή Τατάρ στα κατεχόμενα, όταν οι εθνικιστές εκεί πανηγύριζαν ανοιχτά, ενώ οι εδώ ακροδεξιοί το έκαναν στα κρυφά. Η χαρά πάντως ήταν και είναι η ίδια.

Αλήθεια, ποια είναι η διαφορά μεταξύ του ακραίου εθνικισμού στις δύο πλευρές, ως προς τη στόχευση; Μήπως δεν εκφράζει και τους δύο η φράση «εμείς εδώ και εσείς εκεί»; Μήπως δεν ζητούν ψηλά καλοστοιχισμένα τείχη και οι δύο; Οι Ελληνοκύπριοι εθνικιστές και ακροδεξιοί, όποτε ακούνε τέτοιου είδους δηλώσεις, όπως αυτές του Μπαχτσελί, ένα πλατύ χαμόγελο καλύπτει το πρόσωπό τους.

Όταν γίνεται λόγος για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, η ελληνοκυπριακή ακροδεξιά κάνει λόγο για «τουρκοποίηση του νησιού» και άλλα παράξενα. Όταν το Κυπριακό κατευθύνεται στα βράχια, όπως τώρα, μιλούν πάλι για τουρκοποίηση. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση είναι ο μανδύας, είναι η κάλυψη των ευσεβών πόθων για οριστική διχοτόμηση. Διότι πραγματικά είναι ακατανόητο το τι θέλουν. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω και θα πάρουμε την Πόλη.

Από τις τραγικές εκείνες μέρες στο Κραν Μοντανά μέχρι και σήμερα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φέρει τεράστια ευθύνη, όχι μόνο για το ιστορικό τότε ναυάγιο, αλλά και για την ώθηση που πήρε η ακροδεξιά στο νησί. Έστρωσε το χαλί σε εκείνους τους κύκλους οι οποίοι παρακαλούσαν νυχθημερόν να ναυαγήσουν οι συνομιλίες. Όπερ και εγένετο.

Πάνω σε όλα αυτά, ο κάθε λογής ακραίος εθνικιστής τύπου Μπαχτσελί βρίσκει το καλύτερο έδαφος, τη μοναδική ευκαιρία να εκφράσει αυτό που επικρατεί αυτή τη στιγμή και το οποίο είναι καταστροφικό: τη διχοτόμηση ενός μικροσκοπικού νησιού, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει ο περίγελος εξαιτίας της τωρινής ηγεσίας, με «κερασάκι» την εκλογή Τατάρ στα κατεχόμενα.

Ο εθνικισμός ζητά τα ίδια πράγματα, είτε εκφράζεται από τους μεν είτε από τους δε: Διένεξη (με όσο περισσότερη ένταση γίνεται), αίμα, παρακμή. Άλλωστε, ποιος ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών αν τα πράγματα οδηγούνταν προς την ειρήνη, την πρόοδο και τη συνύπαρξη;